Eindexpo Artez-AKI, Enschede
Jammer genoeg zit de kunstacademie van Enschede niet meer in het prachtige gebouw op het universiteitsterrein, maar bevindt het zich sinds vorig jaar in Roombeek daar waar ooit de vuurwerkramp plaatsvond en nu vele culturele instellingen zijn gevestigd. Het huidige academiegebouw is veel kleiner en bedompter dan het vorige, en heeft niet veel plek om diverse kunstwerken optimaal te kunnen presenteren. Daarom was er dit jaar voor gekozen om ook werk te presenteren in de nabijgelegen kunstruimten van Tetem en 21Rozendaal. Vervelend was wel dat van sommige kunstenaars het werk verspreid over diverse locaties werk was te vinden, waardoor het een zoekplaatje werd. Hieronder volgt een fotoverslag per kunstenaar met het werk dat mij het meest opviel.
Marloes Staal toonde op diverse locaties haar ruimtelijke werken waarbij van stukken kleding de suggestie van een gebouw, een flat of huis wordt opgeroepen. Niet al haar werk vond ik even sterk, hier een selectie van twee beelden die mij wel aanspraken.
Ook de sculpturen van Teun te Velthuis waren op diverse locaties te vinden. In zijn werk komen gipsen figuren in pasteltinten telkens terug. Zoals de vrouw met kroon die bovenop een ladder met kapotte sporten zit die wordt vastgehouden door een andere vrouw. In een ander gebouw droeg een man van gips een groot glas-in-loodraam op zijn rug. Bezweken onder het gewicht steunt hij met een zwaard voorover geknield op de grond, of buigt hij voor iemand? Het werk van Teun te Velthuis heeft een dubbel karakter, het lijkt op het eerste gezicht vrolijk vanwege de lieve kleurtjes, maar de figuren zitten gevangen op een kapotte ladder of onder een loodzwaar raam.
Het werk van Gunter Gruben maakte veel indruk op mij. Zijn vader heeft alzheimer en kwesties als herinneringen ophalen, familiefoto’s bekijken, langzaam afscheid nemen, komen dan aan de orde. Gunter heeft deze aspecten onderzocht en maakte het tot onderwerp van de diverse werken die hij presenteerde. Het fotoarchief van zijn ouders is zijn grootste bron, daaruit maakte hij series met foto’s waarop alleen de auto ofwel moeder poserend voor de camera stonden. Maar ook toont hij een reeks fotowerken waarop kamerplanten te zien zijn, opgeblazen foto’s van oude zwart-wit, of verkleurde kleuren foto’s. Naast mooie duistere houtskooltekeningen van eveneens planten en bladerstructuren, presenteerde hij vage afdrukken van huizen en een videoportret van een man (zijn vader). Het mooiste werk vond ik “Showing my father the world” waarbij bezoekers worden gevraagd een kaart met het jonge portret van zijn vader mee te nemen en elders in de wereld neer te zetten en met die omgeving te fotograferen, deze foto up te loaden op een website en de kaart met een bericht van waar deze gestaan had, terug te sturen “send my father back home”. Zijn vader kon namelijk niet echt meer op reis, maar zo wel een beetje door hem de foto’s met zijn portret te kunnen tonen. Na een jaar waren er zo’n 300 verschillende foto’s verzameld en circa 50 ansichtkaarten terug gestuurd. Mooi project, maar ik vond de gehele presentatie van alle werken ook zeer goed!
Ines Loska presenteerde haar videowerken binnen een ruimte die zij bekleed had met haar abstracte schilderingen, zelfs de bank waarop je naar de zes beeldschermen kon kijken was beschilderd. Op de schermen was zes keer eenzelfde soort situatie te zien, overal werden ballen opgegooid maar de beelden waren heel vreemd, alsof er gemanipuleerd was met de snelheid of? Na goed kijken bleek heel eenvoudig dat de beelden op hun kop werden getoond, wat een heel vervreemdend effect had.
Helemaal weggestopt in een verre hoek van het academiegebouw had Hannes Nienhüser een klein huisje opgebouwd vol met absurde spullen en bizarre situaties. Voorbeelden hiervan waren een zwembad met een snorkelende kat, een badkleed met een putdeksel, een ordner met een betonnen blok, een cactus met een ballon erop vastgebonden en zo waren er vele gekke dingen in het huisje te ontdekken!
Handen en voeten, het zijn vaak dankbare onderwerpen voor kunstenaars om te tekenen; je komt dan ook vaak foto’s of tekeningen met dat thema tegen tot vervelens toe. Saskia van Reine toonde een hele wand met alleen maar pentekeningen van handen, echter aan deze kon ik niet verveelt voorbij lopen. Het waren enigszins enge handen, knokige vingers die in rare standen andere handen vasthielden. Verrassend werk.
Sjoerd Tegelaers presenteerde een reeks tekeningen en etsen van klein formaat. Vooral de fijne tekeningen waren prachtig gemaakt met potlood maar ook met verf. Ze hadden een duister karakter niet alleen vanwege de donkere grauwe tinten maar ook vanwege de onderwerpen: wolven in een bos en een man alleen, een gesmolten mensfiguur en een man met een slagersschort voor, een vallende man en stoel. Iedere tekening riep zo een heel verhaal op, zonder dat ze te illustratief werden.
De kunstacademie van Enschede staat bekend om zijn goede afdeling schilderen, en Claudia Arns sprong wat mij betreft eruit met haar schilderijen van vervormde mensen. De ene keer met dikke woeste streken, de andere keer werd het menselijke lichaam juist als een vlak weergegeven. Het werk was dus heel divers en was soms zeer schilderachtig met veel dieptewerking en dan weer meer grafisch en wat platter.
De eindexamenexpositie is deels nog te zien in Tetem Kunstruimte t/m 13 juli; en in 21Rozendaal t/m 31 augustus.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl