Eindexpo AKV Den Bosch, 2015

Malou van Doormaal organiseert diverse projecten onder verschillende schuilnamen. Zo zamelde Nanne Muskens schelpen in die mensen weer op het strand hier in Nederland of een buitenlands adres hadden verzameld. De schelpen lagen in een paar kasten uitgestald en een kaart van Europa toonde waar de schelpen vandaan kwamen. De bedoeling is dat de schelpen weer terug naar de zee worden gebracht naar de vindplaats, of plaats van herkomst of gewoon naar de Noordzee: dit was nog onduidelijk.

Merel Dames en Akke Houben werken samen en toonden twee videowerken. Het werk “Daphnia” maakte de meeste indruk; op een groot scherm was een stuk rustig stromend water te zien. De camera was zeer dicht op een punt van het wateroppervlak gericht, dankzij het kabbelende en soms ietwat kolkende water was er toch continue beweging in beeld. Blaadjes van bomen en bloemen dreven voorbij, kleine krioelende beestjes zoals watervlooien (dahpnia) waren zichtbaar in het water. Een mooie film als je even wilt onthaasten, het kabbelt maar voort en voort.

Lisa Wille had een soort prothesen gemaakt zoals ze het zelf noemt, alleen waren het geen objecten ter vervanging van een lichaamsdeel, maar een toevoeging aan, soms gedeeltelijke omhulling van het menselijk lichaam. Gemaakt van zacht foamrubber en huidkleurige panty’s, stonden ze op een podium opgesteld, in 2 video’s was te zien hoe ze gedragen konden worden.

Iris Hofland is gefascineerd door de natuur, in al haar werken was een stukje natuur opgenomen. Ze toonde een tekst, foto’s, video en een tafel vol varens die hun sporen op de grond hadden laten vallen. Vooral de meer poëtische fototwerken vielen op zoals de foto van een eikenzwam (lijkend op een geboetseerd stuk klei) die ze voor haar blote buik hield, of het kleine botje van een specht dat ze fotografeerde, balancerend op haar eigen sleutelbeen.

Kai Chang exposeerde met mysterieuze subtiele werken. Drie kleine ovalen vormen lagen vlak achter de entree op de grond met daarop een rolletje rijstpapier. Wie knielde bij binnenkomst kon de reflectie van de tekening op het papier in het glanzende oppervlak van de ovalen vormen van aluminium en brons, zien. Eveneens drie fragiele hekjes van gietklei stonden verderop in de ruimte opgesteld. De horizontale en verticale spijlen waren in de vorm van bamboestelen gegoten. Het knielen bij binnenkomst, rijstpapier, bamboestokken, de subtiele vormen: alles leek bij een Aziatisch mysterieus ritueel te horen.

Merel Stolker was een van de performers pur sang op deze academie en trad meerdere keren per uur op, de hele dag door. Telkens was zij te zien met een paalvormig object, dat groter dan zij was. Soms lag zij erop, soms eronder, dan weer knuffelde zij het, of stootte zij het af waardoor het object gevaarlijk balancerend in de ruimte heen en weer wiebelde. De associatie met de mannelijk fallus is snel te maken, maar daar was het haar ook enerzijds om te doen.

Koen Braakman trad eveneens op en las soms teksten voor of zat stil in de ruimte. Zijn zelfgeschreven teksten waren mooi vormgegeven gebundeld en gaven o.a. inzicht in hoe je je eigen fictionele wereld kunt creëren om je daarin terug te kunnen trekken, oftewel een escapisme-handgids.

Ivo van den Elzen presenteerde enkele strakke objecten, metalen frames met daaromheen gespannen vinyl met een print. Deze print was met de computer gemaakt, als ook de vorm van het hele object. De digitale schildering van het  vlak pastte zich aan de buigingen van het ding aan. Een perfect industriëel voorwerp zonder enige functie dan dat het mooi moet/mag zijn.

Thom Brand toonde in dezelfde ruimte zijn geschilderde en ruimtelijke werken. De laatsten leken wel kledingrekken en kamerschermen te zijn, soms met luxaflex dan met doek waarop de schaduw van een boom te zien was, maar ook was er een kamerscherm dichtgevouwen en was er een klimopplant ingeklemd, wel eentje met bloemen! De schilderwerken werden bijna niet autonoom getoond, maar altijd in combinatie met een ruimtelijk werk ervoor. Het dubbelzinnige van zijn werk, soms letterlijk twee maal bijna hetzelfde schilderij, dan weer een spel tussen echt en nep (de mooie boomschaduw werd gecreëerd door een lullige achterkant; klimop heeft natuurlijk nooit bloemen), zette je als kijker telkens op het verkeerde been.

Roel Neuraij tenslotte exposeerde met diverse werken variërend van een foto van een zwevende globebol op het dak, tot een videowerk waarin zijn vader de natuurkundige wetenschapper uitlegt na vele moeilijke berekeningen dat de aarde slechts 95 kg weegt. In een andere installatie toont hij de twee meest ver weg gelegen en ontoegankelijke plekken op aarde. Al zijn werken hadden met de aarde, natuurkunde te maken. Zo ook zijn vermakelijke lezing waarin hij vertelt over de herkomst van het lied “the house of the rising sun” , wat over religieuze onderwerpen, kunstwerken en dit alles verweeft met een uiteenzetting over de geschiedenis over de visie van natuurkundigen  over de vorm en de plaats van de aarde in het heelal. Zijn slotconclusie is te verrassend om hier te verklappen.

De eindexpositie van AKV/St. Joost te Den Bosch was van 4 t/m 8 juli 2015 te bezichtigen.