Eindexpo AKI Enschede, 2015

Kimon Kirligitsis toonde schilderijen, tekeningen, collages waarin vooral veel diverse mensen werden afgebeeld. De eigen figuratieve schilder- en tekenstijl liep prachtig over in uit tijdschriften geknipte figuren.

Laura Signer fotografeerde analoog stillevens van objecten die in een wankel evenwicht rechtop stonden. Vrij in de ruimte toonde zij haar foto’s van geometrische vormen die van een analoge foto (van een stenen wand en van een stuk hemel) gevouwen waren (een foto van een foto dus).

Guus Huiting toonde een film en collages. Zijn collages spraken mij niet aan (waren mij te banaal en voor de hand liggend), maar zijn kalme 16 mm film was intrigerend. De donkere gruizige en af en toe onscherpe filmbeelden toonden een stuifzand- en heidelandschap waarin een jongeman eerst zit en daarna ligt. Er werd in het midden gelaten of hij nu slaapt of dat er iets ergs is gebeurd.

Hilde Onis was vertegenwoordigd door een aantal ruimtelijke werken en een video. Bij de meeste werken was haar kindertijd de inspiratiebron, zoals bij de video waarbij zij in een rode trui met 10 meter lange mouwen door een duinlandschap en uiteindelijk op een hoge trap in een fabriekshal op een ongemakkelijke manier loopt en valt omdat de lange armsmouwen haar tegenhouden. De installatie met matrassen, dekbedden en lichtteksten is ontstaan toen zij een prostitue observeerde vanuit een hotelkamer.

Mark Schulte was vertegenwoordigd op vele foto’s en een videowerk door zijn vrouwelijke alter ego Mis Taken. Soms poserend als een volleerd fotomodel, dan weer op een narcistische wijze flirtend met de camera. In het zelf samengestelde tijdschrift “Vogue” werd Mis Taken mooi neergezet.

Carina Schüring exposeerde schilderijen waarin het menselijke lichaam geabstraheerd werd totdat het bijna niet meer te herkennen was.

Pim Muis toonde twee ruimtelijke werken waarin hij een aparte wereld op een podium verbeeldde. In een installatie met een koepel van folie dat rond had moeten draaien (helaas werkte de machine niet meer) was het resultaat van een zomers tuinfeestje te zien, compleet met lege bierblikjes, wijnpakken, en vlaggetjes. Sterker was de impressie van het tropische strand met een palmboom middels pvc-buizen, lichtstrips, een kapotte paraplu en behang. Als in een decorsetting was het in de ruimte opgesteld.

Nora Axnick is een schilder pur sang maar toonde haar werken temidden van een kantoorsetting compleet met vergadertafel en stoelen. Het werk ging over de macht van de vrouw en de relatie tussen mannen en vrouwen. Ook haar kleine tekeningen en collages waren sterk, maar de grote schilderijen met af en toe grove streken en dan weer verfijnde portretten maakten de meeste indruk.

Lisanne Langenberg had een ruimte ingericht met foto’s, tekeningen en schilderijen waarin zijzelf als de vrouw in diverse gedaanten en rolpatronen was afgebeeld. Zo was ze soms heilig als een Maria, dan weer in extase en heel seksueel al klaarkomend afgebeeld. Ook had ze foto’s gemaakt waarbij juist haar gezicht weggeflitst was en als een vlek werd weergegeven. In twee tekeningen had ze een object tussen haar lippen, was het een zeep om spreekwoordelijk haar mond te wassen?

Helena Hoogenraad toonde schilderijen in een fauvistische, impressionistische stijl met veel vrolijke kleuren. De werken leken naar aanleiding van kinderfoto’s gemaakt te zijn.

Adri Rogdriguez Escobar tenslotte had een hele ruimte gevuld met sculpturen en tekeningen waarin materialen als zaadjes, linzen, kralen, woldraden, textiel verwerkt waren. In feite was het een installatie waarin onderwatercreaties als koraal en zeewier floreerden.

De eindexpo van AKI was in zijn geheel t/m 5 juli en deels nog t/m 12 juli te zien.