Eindexpo ABKM, Maastricht
De eindexpositie van de Maastrichtse kunstacademie was zoals altijd overzichtelijk verdeeld over drie nabij elkaar gelegen gebouwen. In het hoofdgebouw presentaties van visuele communicatie en de lerarenopleiding beeldende kunst, in het tussengebouw mode, textiel en sieraad en product, en in het achterste gebouw autonome beeldende kunst. Vooral dat laatste gebouw heeft mooie ruimten, variërend van grote zalen tot kleine intieme kamers in de kelder of op zolder. En er is een af te sluiten binnenplaats waardoor er ook werk buiten gepresenteerd kan worden.
Ik begon mijn ronde door het gebouw bij het werk van Maarten Davidse (i.s.m. Christian Berens) waar je koffie/thee met of zonder brownie/muffin kon krijgen, gratis en voor niets! Hier was de wachttijd het betaalmiddel en zo werd je gedwongen om even niets te doen in de ruimte en te wachten op je bestelling (bv. 20 minuten voor een brownie en thee). Interessant experiment al hoop ik niet dat de kunstenaar zo rood komt te staan. Zijn verdere werk bestaat uit vooral sociale interacties met de beschouwer/bezoeker die deelnemer van zijn werk wordt. Zoals oa. het letterbord dat hij oprichtte in de openbare ruimte van Maastricht waar iedereen teksten voor kon insturen die hij dan vervolgens erop plaatste.
Door het hele gebouw heen kwam ik strakke metalen rekjes staand en hangend aan de muur tegen. Het was werk van Thomas Hütten dat niet veel indruk op mij maakte, maar zijn hele reeks tekeningen daarentegen wel. In een ruimte had hij twee rijen van 13 planken geplaatst met op iedere plank zes papieren tekenvellen met daarop simpele schilderstreken met groene verf. De strakke presentatie van de planken en precieze plaatsing van alle vellen papier contrasteerden met de vrije en losse hand waarmee getekend was. Soms deden de tekeningen denken aan grasjes of bladeren, maar een volgende plank bevatte juist weer heel abstracte werken met alleen stipjes of streepjes.
Vera Gulikers had de grootste zaal tot haar beschikking en vulde deze geheel met haar pastelkleurige werk. Het leek wel op een lokaal waar een les gegeven was met gips, pigmenten en andere materialen. De vloer was bedekt met gips en verf, folie met een dunne laag van dat gekleurde spul, dat weer had losgelaten waardoor er overal hoopjes scherven te vinden waren. Hier en daar hingen er in gips gedoopte doeken aan touwen schijnbaar te wapperen en verspreid door de ruimte waren beelden van gips opgesteld; eigenlijk waren deze beter te omschrijven als onderzoeken met materiaal, textuur, kleur en vorm. Geen affe werken dus, en veel was ook in gebroken toestand te aanschouwen wat logisch is gezien de fragiele materialen en vormen. Op mij kwam de installatie over als een ruimtelijk schilderij dat van vele kanten te bekijken was en waar veel in te ontdekken viel.
Simon Weins presenteerde meerdere subtiele werken in de wat kleinere zolderkamertjes. Hier had hij gewerkt met stof van zolder, verspreid over vloer, waar de bezoekers hun voetstappen in achter hadden gelaten en in de ruimte ernaast het schuursel van de muren. De wanden van deze ruimte had hij net zolang geschuurd totdat diverse verflagen waren blootgelegd en hij krijtjes van al deze lagen latex kon maken. In een andere kamer werd een plectrum als een waardevol object voorzichtig in de hand van een suppoost gepresenteerd; geen gewone plectrum, maar eentje waarop al het nagelvuil van een half jaar verzameld was. Met deze plectrum had hij een akkoord gespeeld dat nu zeer vertraagd werd afgespeeld en zo dus niet in de ruimte was te horen. Vijf-eurocent muntjes had hij tot een koperkleurige staaf in een lange kist gevat, in volgorde van helder naar dof donker koper.
De tekeningen Jip Linckens waren onder een glasplaat op een bankje te bekijken. In de positieve zin van het woord, waren het heel simpele tekeningen van een maan, bloem, stoel, beer, vogel etc. De vormen waren geheel ingekleurd (met weinig kleur) maar de rest van het vel papier was leeg. Eenzelfde simpele animatie van een paard was op een klein beeldscherm te zien. De kop en romp van het paard bewogen niet, alleen de benen lieten het paard op het scherm rennen. Deze kleine werkjes van Jip vond ik beter dan de ruimte die zij geheel had betekend met o.a. blauwe arceringen op de vloer en een bloem op de muur.
“This is fun” zo heette de installatie van Mike Moonen en het plezier dat hij in het maken van zijn werk heeft, was ook duidelijk te zien. Niet alleen veel tekeningen (soms van een kinderlijke eenvoud) en animaties toonde hij er, maar ook een beeld van een knuffelhond op hoge poten, houten menselijke figuren, ingelijste diverse soorten wc-papier, een nep-aquarium met i.p.v. vissen bewegende paperclips, teksten geschreven met tandpasta: het was teveel om hier allemaal te benoemen.
Wederom een installatie met veel gips maar dan nu zonder enige kleur, was gerealiseerd door Celine Mooren. Met het gips had zij afdruksels van de muren en houten vloer gemaakt. De delen van de wanden en vloer werden nu als object in de ruimte tentoongesteld waardoor details als kieren, spijkers, gaten, die normaliter onopgemerkt zouden blijven, nu opvielen.
Henning Steinfarz presenteerde twee werken: allereerst een videowerk waarop op surrealistische wijze een vis ronddraaide in een zwarte pan, alleen de kop stak in de zwarte materie in de pan en het verdere vissenlijf stond rechtop. Het leek wel een momentopname van een vis die in de pan duikt, maar het roterende lichaam ontkende dit weer. Daarnaast toonde Henning ook nog een meer technische installatie met mistmachines, ventilatoren, buizen, licht en mysterieus geluid van bekkens en trommel. De installatie met rook die weggeblazen werd, reageerde op de geluiden en trillende klanken.
De eindexpositie van ABKM te Maastricht is niet meer te bezoeken.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl