“..eh.. sorry.. ting ting.. mag ik even uw aandacht?”
Als je tijdens een etentje al heel lang niks gezegd hebt, durf je ook niks meer te zeggen. Je weet dat áls je dan wat zegt, iedereen óf gelijk muisstil valt omdat ze zullen denken dat je nu echt iets heel belangrijks in te brengen hebt, óf het valt, te zacht op de verkeerde manier, in het niks. De setting heeft zich uitgekristalliseerd in een lekker lopend gesprek zonder jou, je bent in principe allang opgegeven. In beide gevallen valt het, hard.
Facebook is eigenlijk ook een groot etentje, soms zit je er lekker in, want je hebt zelf iets meegemaakt en bent daar onbezonnen enthousiast over. Dan zie je hoeveel mensen daar wat op terug te zeggen hebben of dat met mond vol ‘liken’ en als je dan toch bezig bent en je hebt de aandacht, dan kan dat andere verhaal er ook nog wel bij, en dan heb je ook opeens wat zinnigs te zeggen op een flard dat voorbij komt aan de andere kant van de tafel/wall, eigenlijk is het dan echt gezellig.
Maar dus precies hetzelfde; als je heel lang niks gezegd hebt. Dan wordt de durf en uiteindelijk ook de wil iets te initiëren nihil.
Stap 11. Ik sta hier nu tussen de laatste 4 schilderijen.
Na de vakantie, na iedereens vakantie, na de 10.0000 artikelen die er in de tussentijd geschreven en gelezen zijn, de enorme gebeurtenissen die mij en de rest bezighouden, de ondergestroomde tentenkampen, de boten die met 1200 man tegelijk aanspoelen, de honderden festivals waar we zijn volgezogen en leeggelopen, lekkages en kinderen, moet ik weer beginnen over m’n schilderijen – die ik er overigens zelf echt te gek uit vind zien, dat wel, anders had ik echt niet durven praten en was ik stilletjes aan het toetje begonnen. Maar een toetje zo voelt het ook. Nog vier kopers in de race. De koper waarvan ik dacht dat hij me voor eeuwig door zou laten schilderen hield het niet meer bij stap 10, zo mooi. De koper die mij vroeg voor hem te bepalen wanneer het klaar was, heeft de bal teruggekaatst gekregen en doet nog steeds mee op eigen beslissing. Drie vrouwen die het volhouden en een man. En dus, omdat ik dit toetje zelf heb gemaakt en het, ondanks onbekend recept, gelukt vind, ga ik toch staan, de lepel tegen mn glas tikken en er wat over vertellen.
“..eh.. sorry.. ting ting..
..hallo… urghm…ting ting….ting…mag ik even uw aandacht?
ja.. dag dames en heren dank u wel voor uw aandacht.. nou ja bijna haha.. uirhgn..ik ben Aukje en ik wil u graag iets vertellen over stap 11
..eh zoals u ziet zijn ze drie keer zo groot geworden de schilderijen haha..ha
en u vraagt zich natuurlijk af hoe dan?! haha.. Nou bij bij stap 10 heb ik vijf MDF platen van 9mm dik en 122 x 90 cm gekocht en daar een gat van 40 x 50, de grootte van het originele schilderij, uitgezaagd.
Dat schilderij pas er nu precies in, wat betekent dat er nu een nieuw, drie keer zo groot schilderij is om mee te werken en om te krijgen. Dat heet in China: waar voor je geld!”
wacht voordat u gaat wil ik u nog een kleine anekdote vertellen over de Kunstenaar Franz Kline. Franz Kline was eigenlijk van de ‘kline’ werkjes, haha Hij zat vroeger in het cafe altijd te pielen op bierviltjes, totdat zijn vriend Willem de Kooning hem een projector cadeau gaf waarmee hij de mini werkjes kon uitvergroten tot de doeken die hem beroemd maakten!
Ik vertel u dit omdat het twee dingen van belang in zich heeft.
1 Je kan wél abstract dupliceren, een discussie die ik veel met de assistenten heb gevoerd, zij konden er helaas niet bij zijn, want zij zijn aan het schilderen haha afijn hij maakte immers zijn wild expressionistisch ogende abstracte werken ook systematisch. En 2. Met stap 10 zijn we weg van het gerommel in de marge!
Eh nu zou ik graag de piano muziek willen instarten: Matthew. Druk maar op play!
Na 4 maanden schilderen aan dit doek, de eerste maand elke dag, daarna drie tot vier keer per week, daarna wat minder en daarna onregelmatig, raakte ik teleurgesteld ( muziek zwelt aan) Elke nieuwe stap denk je: nu ga ik echt wild, alles helemaal omgooien, schilderen, schilderen! En elke nieuwe stap baal je van jezelf dat je dat weer hebt uitgesteld. Het werd een beetje pielen binnen de vierkante centimeter en daarmee ging de glans en daar weer de drive er een beetje mee af. Maar toen kwam de oplossing: er zijn geen regels. Als je het spel niet meer leuk vind moet je het speelvlak veranderen zei mijn opa, moge hij rusten in vrede, altijd..
Matthew! Start Eye of the Tiger maar in!”
Dus nu, nieuwe ruimte nieuwe kansen! Groot doek! Stap 11! Zeker weten dat ik de volgende stap echt systematisch wild ga! Ik kan weer praten! Luister iedereen! Alsjeblieft!
Aukje Dekker schrijft voor mister Motley artikelen over haar kunstexperiment ‘Stick or Twist’. Meer lezen?
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl