In een ontastbaar tussenstadium van zien en gezien worden
Is there always more than meets the eye?
Twee witte wanden, nu rood belicht vormen samen één hoek van de ruimte.
Passief-agressief, waar in diezelfde ruimte met groen op de muur wordt verkondigd:
“Love is the color night meets at night”.
Een auto is bekleed met zwarte vellen en staat stil, een uit neonbuizen bestaand lijnenspel hangt bewegingsloos in de ruimte terwijl er schoenveters vastzitten aan het plafond. Een spel tussen de objecten, hun abstractie en dat in combinatie met het gebruik van taal verschuilt meer dan het oog in eerste instantie ontmoet. Het zet subtiel aan tot beter kijken. Dieper kijken. En hoe dieper we kijken, hoe meer we zien van wat er schuil gaat. Daar waar we onszelf verdwaalt kunnen voelen in dat wat niet meteen verklaarbaar is. Voortbewegend in een ruimte, waar juist de ruimte jou beweegt is niets hier zwart-wit, maar zwart-wit-rood. Oh, en groen.
Een bezoek aan de duo tentoonstelling ‘Today is the Color Day Meets at Day – Extended Matter part V’ in de tentoonstellingsruimte van P////AKT, met werken ontstaan uit een samenwerking tussen de Litouwse kunstenaars Laura Kaminskaite en Antanas Gerlikas.
There’s always more than meets the eye.
En stel dat dit de waarheid is. Dat er altijd meer is dan dat wij met ons blote oog kunnen zien, wat is dan dit ‘meer’? Wat gaat er dan schuil in het gebrek? Dit gebrek zijnde het gat dat er geslagen zit tussen het waarnemen en hetgeen dat waargenomen wordt. Een ontastbaar tussenstadium van zien en gezien worden.
Als het ‘meer’ niet te zien is met het blote oog, doet het dan juist aanspraak op het rijk van onze verbeelding? Of doet het beroep op dat wat er ongetwijfeld wel is, maar wat niet alledaags waargenomen kan worden. Zoals de lucht die wij inademen. Niet per definitie waarneembaar, maar niet minder aanwezig. Een soort gelijke situatie ontstaat er bij het werk ‘Researcher’s Outfit’.
De auto bekleed met teerzwart papier bevindt zich aan de rechterzijde van de tentoonstellingsruimte. Omgeven door een verscheidenheid aan objecten, met mijzelf, maar in het bijzonder door licht. Vanaf vrijwel elke richting vloeien er verschillende soorten lichten de auto tegemoet: rood, wit, kunstmatig en natuurlijk. Wat gebeurt er hier naast dat wat wij daadwerkelijk kunnen zien?
Vanuit een veelheid aan aanzichten verorbert het zwarte papier, waarmee de auto bekleed is, het licht. Hierdoor ontstaat er een abstracte, driedimensionale vlakverdeling in de ruimte. Hoe de kleuren opgeslokt worden is het tussenstadium dat “onzichtbaar” is voor ons, maar waar we wel de gevolgen van zien. There’s more than meets the eye.
Het ontstaan van deze vlakverdeling vraagt van de toeschouwer subtiel om een betere perceptie van zijn omgeving. Het werk daagt uit om voorbij dat wat we daadwerkelijk zien te kijken.
De auto, die op dit moment beter als object benoemd kan worden, verlangd rusteloos naar een blik. En waar onze blik ons verteld dat we kijken naar een auto is dit slechts het resultaat van onze onuitputtelijke drang om (onverklaarbare) zaken te verbinden aan taal, waarbij het object zelf continu op de vlucht is voor een nadrukkelijke definitie. Het object (de auto) werd een abstract, niet te definiëren ding op het moment dat het beplakt werd met zwarte vellen papier. Daarna werd het in een tentoonstellingsruimte neergezet en begon het licht te absorberen. Echter doordat de focus vaak ligt op dat wat daadwerkelijk waarneembaar is, blijft het object een auto. De definitie raken wij, maar vooral het object, maar niet kwijt. Het hindert de blik.
Het werk ‘Not Yet Titled’ bestaat uit witte neonbuizen die in een bepaalde formatie aan de muur hangen en slaat een lichtgrens tussen de witte wanden en zij die belicht zijn met rood. Precies daar in het midden waar wit en rood vermengen tot roze, het tussenstadium. Waar de tijd lijkt te zijn bevroren.
De sculptuur toont verwantschap met een gestileerde vorm van een vrouw. Een zwangere vrouw, met haar been opgetrokken en haar rug hol. De titel ‘Not Yet Titled’ toont verwantschap met deze interpretatie. Dat wat nog niet in leven is, moet nog geboren worden en is technisch gezien nog untitled. Wij kunnen slechts een voorstelling maken van hetgeen dat geboren gaat worden, maar het zien doen wij niet. Ook hier wordt onze blik bevraagd en uitgedaagd bij een werk dat nog niet af is. Het werk zelf, het ‘ding’, is untitled en bevindt zich in staat van altijddurende wording. Het wacht geduldig op een blik, op een woord.
De tentoonstelling ‘Today is the Color Day Meets at Day – Extended Matter part V’ is tot en met 7 oktober te zien bij P////AKT Amsterdam: https://www.pakt.nu/today-is-the-color-day-meets-at-day/
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl