Een hoofd met hulpstukken: Giacometti
Dit artikel verscheen eerder op rekto:verso
Meer dan vijftig jaar na zijn dood is Alberto Giacometti alomtegenwoordig. Vorig jaar was hij te zien in Tate Modern, momenteel figureert hij naast Francis Bacon in de Fondation Beyeler in Basel en heeft hij een grote retrospectieve in het Newyorkse Guggenheim. Bovendien loopt de biografische film Final Portrait nog steeds in de zalen en kun je binnenkort via een reconstructie van zijn atelier in Parijs dichter tot de meester komen. Waarom net hij, net nu? En is hij al die aandacht waard?
Susanne Khalil Yusef maakt installaties met uiteenlopende materialen: keramiek, textiel, gevonden objecten, en foto’s en film. Op het eerste gezicht zijn het vrolijke, kleurrijke werken, maar de verhalen waarnaar ze verwijzen zijn dat allerminst. Zo komen de hoofden van 30 jonge Palestijnse mannen vaak terug – ze zijn in een periode van 2 maanden vermoord, door Israëlisch geweld. Ze verschijnen als raamstickers, Suzanne maakt vazen die naar hun hoofden gemodelleerd zijn met bloemen erin, en hun afbeelding prijkte tijdens een recente tentoonstelling op heliumballonnen, die langzaam verslapten maar door Susanne persoonlijk werden bijgevuld. Ook is er de afbeelding van de zogenaamde ‘Handala’. Een stripfiguur van een ontheemde jongen van tien, met blote voeten en zijn handen op zijn rug. Hij is uitgegroeid tot symbool voor het geweld waarmee Palestijnen leven, en duikt in brons, keramiek en tekeningen op in het werk van Susanne. In de tentoonstelling Café Disorient ontving ze gasten met Arabische koffie, en toonde ze haar archief van beelden uit Palestina: oude fotoalbums van het Palestijnse leven voordat de staat Israël in 1948 werd uitgeroepen, ansichtkaarten, maar ook een Israëlische film die het leven van kolonisten promoot.
KUNST IS LANG
en het leven is kort
Elke dinsdag vanaf 20:00 te beluisteren via Podcast, Soundcloud, Youtube en op de website van Mister Motley.