Een cappuccino te veel

‘Bodybag,’ zegt Bianca, ‘weet je wel wat dat betekent?’
‘Deze tas hangt toch op mijn body,’ zegt Ralph en hij stuwt zijn bekken nog een keer naar voren. Bianca opent haar broodtrommel en haalt haar ochtendboterham eruit. Ze eet altijd in de bedrijfskantine. Thuis is ze te druk met de kinderen klaarmaken voor school.
‘Deze tas is heel uniek,’ zegt Ralph, ‘ik heb hem speciaal laten maken door een designerstudio in hartje Amsterdam. Prachtige kleur, hè? Studio Studio heten ze, maar dat kennen jullie toch niet.’
‘O jawel,’ zegt Warner, ‘ik heb precies dezelfde heuptas.’
‘Dat kan niet dezelfde zijn,’ zegt Ralph, ‘laat eens zien.’
Warner klikt zijn heuptas los en geeft hem aan Ralph. Ralph ziet meteen het label hangen met de naam Studio Studio. Hij houdt zijn tas naast die van Warner en zijn ogen gaan duizend en één keer van links naar rechts. Met zijn vinger frommelt hij aan de metalen haakjes, prutst met de rits en legt ze vervolgens bovenop elkaar om het formaat te vergelijken. Zijn oordeel is dat de tassen inderdaad hetzelfde zijn. Hij strekt zijn rechterarm met in zijn verkrampte hand de tas van Warner. Warner moet twee keer trekken om de tas terug te krijgen. ‘Alsjeblieft,’ zegt Ralph.

Ralph loopt naar het koffiezetapparaat en drukt op een knop. Hij schudt zijn hoofd. Het apparaat laat een bekertje vallen in de houder en begint te pruttelen en te malen, waarop er een dun straaltje bruine vloeistof de beker in druppelt, gevolgd door een luid gerochel en de koffie verkleurt van bruin naar lichtbruin en uiteindelijk naar crèmekleurig totdat de vloeistof stopt met lopen en het apparaat een laatste zucht slaakt. Ralph pakt zijn cappuccino en loopt weer naar de tafel waar Warner aan zit.
‘Het is genoeg Warner,’ zegt Ralph en zet zijn cappuccino op tafel, ‘denk je dat ik niet door heb wat je aan het doen bent? Je bent al sinds dag één mij aan het kopiëren. Ik zie heus wel dat je hetzelfde overhemd aan hebt als ik en dezelfde broek en nu ook nog mijn heuptas?’
Warner reageert niet.
‘Blond staat jou niet Warner. Denk maar niet dat ik vergeten ben dat je de eerste dag bruin haar had. En voor die schoenen zijn je voeten veel te groot.’
‘Ben je uitgeraasd?’ vraagt Warner.
‘Nee, want dat je je sikje hebt geblondeerd is werkelijk belachelijk!’
‘Goed, jij hebt je zegje gedaan Ralph.’ Warner gaat rechtop zitten. ‘Als ik jou zou kopiëren, zoals jij beweert, waarom zat ik hier dan al met mijn heuptas, in exact dezelfde outfit die jij nu ook draagt? Waarom ben je er zo zeker van dat ik jou spiegel?’
Ralph zegt niets.
‘En je zei dat ik sinds dag één er zo uitzie als jij. Nogmaals, hoe kom jij dan tot de conclusie dat ik jou spiegel? Volgens mij heb je niet helemaal door wat jij hier aan het doen bent Ralph.’
Bianca stopt het laatste stukje van haar boterham in haar mond en sluit haar broodtrommel. Ralphs handen beginnen te trillen. Hij opent zijn mond, maar de woorden vormen zich niet en er ontsnapt alleen wat lucht. Dan opent hij zijn mond weer.
‘Wat jij hier nu zegt is werkelijk belachelijk. Ik spiegel jou niet. Dat zou ik nooit doen, ik mag je niet eens. Ik vind je een rare. Ik vind je de minst leuke collega. Bianca is veel aardiger. Jij bent het niet eens waard om na te doen. Ik vind je stom. Ik vind je blonde haar belachelijk. Je broek zit veel te wijd.’
Warner wacht dit keer niet totdat Ralph stopt met praten en staat op.
‘Ik vind je schoenen thuishoren in de kringloop,’ zegt Ralph, ‘je bent gek als je denkt dat ik je spiegel. “Spiegelen” noemt hij het ook. Hoe kom je erop?’
Warner klikt zijn heuptas los en trekt aan de rits. De opening van de heuptas trekt hij over het hoofd van Ralph, waardoor zijn stem wordt gedempt.
‘Ik vind dat je moet scheiden, want zelfs je vrouw lijkt te veel op die van mij.’
Warner trekt de heuptas over de schouders van Ralph. Hij worstelt de heuptas om Ralph heen als een kussensloop. Wanneer Warner bij de heupen is van Ralph, met Ralphs heuptas er nog omheen, draait hij zijn tas om en vliegen de benen van Ralph in de lucht. Warner schudt heen en weer met zijn tas, de voeten van Ralph spartelen nog een beetje, en vervolgens verdwijnt Ralph helemaal in de heuptas van Warner. Hij sluit de tas en zwiept hem om zijn middel en klikt de riem aan elkaar.

‘Zou jij een vacature willen plaatsen op de site, Bianca?’ vraagt Warner, ‘we komen iemand te kort.’
Bianca geeft een ferm knikje naar Warner en vertrekt met haar broodtrommel onder haar arm naar haar kantoor. Warner pakt de cappuccino van Ralph en neemt een slokje. Zijn gezicht vertrekt. Bij het koffieapparaat pakt hij een lepeltje en een suikerblokje en laat ze van een kleine hoogte in het kopje vallen. Al roerend loopt hij naar zijn kantoor.

Dit verhaal is geïnspireerd door het werk The Foam I Found van Femke Dekkers.
Robert van Munster studeert Creative Writing aan ArtEZ en loopt stage bij mister Motley. Naast deze reeks verhalen, geïnspireerd op kunstwerken, schrijft hij een reeks, Omtrent dertig, waar hij kunstenaars rond de dertig jaar interviewt.