Een betekenisvolle plek
Zaterdag 28 juni opent de tentoonstelling ‘It’s Only An Hour’s Drive Away If Your Car Could Go Straigt Upwards’ van de Studio for Immediate Spaces van het Sandberg Instituut. Mister Motley keek rond tijdens de stressvolle opbouw van een groots aangepakte tentoonstelling.
Als rechercheurs onderzoeken de studenten van Immidiate Spaces de ruimte, niet alleen de tentoonstellingsruimte: een oud pand op de Bergstraat 3 in Amsterdam -die zij voor de gelegenheid van binnenuit stripten, herstructureerden,vies roze en mint schilderden en kilo’s znd binnenbrachten en zo werd het gebouw klaargestoomt om iedere denkbare ruimte die de student in gedachten had een plek te geven. Dit kan gaan om een fysieke plaats, zoals een gebouw, een station, of een land, maar ook om veel abstractere ruimten, zoals de val van een schaduw, of de impact van het niets, de bijbetekenis van geluid en stilte.
Het onderzoek naar opvattingen rondom ruimte dwingt je om jezelf er middenin te plaatsten en te reflecteren op de mens als ruimte, de fysieke gestalte, het abstracte karakter van ons voortbewegen, en mentale capaciteit die ervoor zorgt dat we voorkeuren hebben, dat we ons ergens thuis voelen of juist totaal misplaatst.
Een schitterend voorbeeld waarbij mens en ruimte samenvloeien komt van Ewelina Niedziella met haar installatie ‘When sea water evaporates…’ Ewelina groeide op naast de zee, en steeds weer als zij verhuisde, leek het of de zee met haar meereisde. Nooit in haar leven woonde ze ver van het water, dat in de loop der jaren is gaan aanvoelen als vertrouwde vriend. Haar relatie tot de natuur is immens sterk, zo vertelt ze, alsof ze spreekt over een geliefde. De zee is daarbij haar lieveling: ‘The sea is also an important inspiration for me as it’s changing movement creates an infinite number of shapes, which resemble constantly evolving landscapes and other spiritual forms.’
In haar afstudeerwerk presenteert ze de capaciteit van de zee aan de hand van een onderzoek naar zout. Niedziella onderzoekt op een mathematische manier de verhouding tussen water en zout in de zee en weet het zout te winnen in haar laboratorium. Dit laboratorium toont zij op een zeer persoonlijke manier tijdens de expositie. Daarin zijn de vormen die de zoutkristallen aannemen weer nieuwe miniatuur landschappen, die doen denken aan een luchtfoto van een afgelegen gletsjer of een kust in het hoge noorden. Een samenwerking met de natuur, zo omschrijft ze haar eigen beeldend proces. Wellicht een abstracte ruimte waarin de natuur een plek krijgt om te reageren op verschillende materialen als metaal en stof, en de kunstenaar, die deze reacties nauwkeurig calculeert en ordent tot een zinderende uitkomst.
The Reminding Remains van Elejan van der Velde toont een fysieke ruimte, een gang opgebouwd uit lagen zand. De titel van het werk is allesomvattend. Daarin schuilt de melancholie van het verstrijken van de tijd. Eerder presenteerde hij een kunstwerk onder de titel: Proposal for a monument (for the things that will be forgotten). Alsof hij door het creëren van ruimtes een mentale plek opbouwt waar kostbare herinneringen opgeslagen worden, als een bewijs van ons bestaan. De gang die hij voor deze tentoonstelling maakte is uiterst nauwkeurig en daarbij neem ik de vrijheid in te vullen dat hij een gang bouwde die hem vertrouwd is, misschien van zijn ouderlijk huis is Friesland. Het heeft de tienvoudige kracht van een vergeelde foto uit een ver verleden die je terug brengt naar herinneringen die je waarschijnlijk al lang vergeten zou zijn zonder het bestaan van de afdruk. In de gang van Elejan zijn, eveneens van zand, een toilet bevestigd, een paar instapschoenen, een wasbak en een kraan. The Reminding Remains doet denken aan het stoffelijk overschot dat is achtergebleven na een gebeurtenis, het zij een tafelkleed met rode wijn na lange avond met vrienden, het bewijsmateriaal dat wordt onderzocht na het plaatsvinden van een misdrijf, de boeken die zijn overbleven nadat schrijvers al lang overleden. Een herinnering kun je nooit toetsen op z’n juistheid. en, vraag je je af bij het zien van deze gang van zabd, kun je een herinnering ook verbeteren? Het mooie van het kunstwerk is dat de broosheid van het zand even kwetsbaaris als vage herinneringen, waarvan het fundament bestaat, maar de details langzaam als zandkorrels uiteenvallen. Dust to dust.
Een geheel andere uitkomst in de zoektocht naar Immidiate Spaces komt van Alonso Vasquez met zijn werk Circa 15 kg: 3.500 x 10 cent coins of Nordic Gold. In een eerder proces, voorafgaand aan deze installatie, deed hij onderzoek naar wat er met de 1 en 2 eurocenten gebeurd, aangezien die wel gemaakt zijn, maar niet meer gebruikt kunnen worden in winkels. (behalve bij de Aldi, daar kun je met je zak centen nog een tros bananen kopen).
Vasquez onderzoek daarbij niet de mogelijkheden van materiaal, maar ook de symbolische betekenis ervan. Geld kan niet van plastic zijn, dat zou absurd zijn, en een boom is niet van glas, wij kijken niet door papieren ramen en schoenen zijn niet van cement. Elk object ontleent identiteit aan het materiaal waaruit het gemaakt is.
Het kroonobject uit de installatie van Vasquez is een bel, die hij zelf gegoten heeft. Daarvoor smolt hij of vernuftige wijze 3.500 10 euro centen om. En van al deze kleine munten goot hij 1 ronde, ruwe bel waar de kleuren geel en bleuw in het materiaal zijn gekropen. Al die munten symboliseren het materiele aspect van een maatschappij, maar het geluid van een kloklverbindt ons mensen met de goden. We horen het als een mis begint, een doop een begrafeni) bij het waarschuwen voor onraad, om degoden te latenw eten dat we er zijn en dat het bidden kan beginnen. In elk land, in iedere cultuur tref je de klok die luidt, net als dat geld dat steedshoort bij een specifiek geografisch gebied. Circa 15 kg: 3.500 x 10 cent coins of Nordic Gold toont de immateriële waarde van geld, door middel van een toonhoogte die ontstaat als de klepel tegen het omhulsel zou slaan van de bel gegoten uit 3.500 munten. Een kort dofgeluid.
From Pastel Colours and Gunpowder to Blood, Coffee and Tabacco Stains heet het kunstwerk van Annee G Viken & Max Royakkers. Ook al een treffende titel. Op vier plekken in de tentoonstelling maakten zij verschillende opstellingen bestaande uit panelen die steeds anders zijn geordend. Als een rode draad lardeert hun kunst de expositie. Zij tonen hiermee hun maakproces op een bewuste en subtiele manier. De panelen rusten soms nog op piep-schuimen beschermingsstukken, die normaal bij een tentoonstelling op het laatste moment verwijderd worden. Ook zijn er nog sporen van het plastic zichtbaar waarmee de panelen waren verpakt. Bovenaan de trap hangen de werkbloezen van de kunstenaars, stoffig, en met een vlekkenverloop van het rode pigment waar Mark Rothko jaloers op zou zijn. De gelaagdheid van het project is zichtbaar.
De samenwerking begon met een studie naar materiaal, daaruit voort komen de panelen, die aan de hardstenen gemarmerde plavuizen in Italië doen denken. Alleen is dit materiaal broos.
Bij de vier afdelingen schreven de kunstenaars een script en benaderen zij de abstracte installaties als levendige filmset. De panelen functioneren plotseling als muren, als objecten en betekenisvolle elementen. Tijdens de opening van de tentoonstelling zullen Viken en Royakkers groepen begeleiden door hun installaties, lezen zij hun script, stap je in de een film bestaande uit vier scenes en loop je hun fictieve verhaal binnen, gebaseerd op de samenwerking tussen beiden. Dogville op de Bergstraat 3.
De expositie is van 28 juni tot 4 juli, vanaf twaalf uur geopend. Deelnemende kunstenaars zijn: Annee G Viken, Max Royakkers, Elejan van der Velde, Alonso Vasquez, Esther Bentvelsen, Ewelina Niedziella, Roeland Otten en Ryuta Sakaki. Onder leiding van Hanne Hagenaars maakten zij hun afstudeertentoonstelling.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl