Eddie Peake

Zijn met graffiti gespoten smileys getuigen van een speelsheid die zeldzaam is in de kunstwereld. Reden voor die wereld om Peake te omarmen. Touch, de dertig minuten durende naakte voetbalwedstrijd die hij op de Royal Academy waaraan hij studeert liet plaatsvinden was humorvol, zijn performance Amidst A Sea Of Flailing High Heels and Cooking Utensils in de Tanks (de nieuwe plek van het Tate Modern die zich toelegt op performances, installaties en film) monumentaal. De dansvoorstelling nam vrijwel de gehele, enorme ‘tank’ in beslag; het grootste podium dat hij tot nu toe heeft gebruikt wilde hij naar eigen zeggen episch laten voelen. De zaal bleef op een paar spots na onverlicht en werd gevuld met dikke rook. Peake liet zijn dansers copulerende bewegingen in het donker maken. Deze scènes werden afgewisseld met lichtere, bijna vrolijke danscomposities. Hij wilde de toeschouwer meenemen op een reis die een vervreemdend gevoel oproept.

Hoe vind je de mannen en vrouwen die in je stukken voorkomen en op basis waarvan kies je ze?
‘Ik vind de performers via via of door agentschappen die dansers en acteurs vertegenwoordigen. In het verleden wilde ik dat mijn performances teruggrepen op een historische en heilig verklaarde klassieke esthetiek, dus toen koos ik voor mannen en vrouwen wier lichamen aan dat beeld voldeden. In toenemende mate is dat minder belangrijk voor me en nu werk ik vooral met mensen die positief, enthousiast en kundig zijn.’

Zijn compromisloze werk wordt door critici onthaald als een verademing. In een wereld waarin elk taboe op het gebied van seks doorbroken lijkt, is er wat betreft onze beleving van het naakte lichaam en van homo-erotiek nog terrein te winnen. En dat wordt door Peake gedaan.

Je werk wordt vaak beschreven als ‘verfrissend’ te midden van ‘serieuzere hedendaagse kunst’. Ben je het eens met die classificatie?
‘Nee, ik ben het daar totaal niet mee eens. Allereerst begrijp ik niet aan welke serieuze kunst mensen refereren als ze die term gebruiken. Mijn werk neemt niet per se afstand van ernst wat mij betreft. In het algemeen maak ik geen werk in tegenstelling tot andermans werk. Ik hoop dat mijn werk serieus genomen wordt aangezien ik erg serieus ben in het creëren ervan.’

Je reputatie heeft je een indrukwekkend cv opgeleverd, maar wat meer opvalt is dat je als provocateur wordt gezien. Herken je jezelf in die rol?
‘Nee, zo zie ik mezelf niet. Ik zie mijn eigen werk als iets dat appelleert aan een heel normaal, bijna aards instinct.’ Zo had zijn zus Clover een begeleidende tekst voor zijn solotentoonstelling geschreven met enkel verleidelijke zinnen als ‘Touch me again’ of ‘You’ll be aloof and I’ll be strong and powerful and sexy.’ Veel van de poses in Peake’s voorstellingen refereren aan overbekende bewegingen uit videoclips en ook de teksten in zijn werk, in de vorm van titels en als rondzingende spreuken tijdens de performances, lijken te zijn weggelopen uit de wereld van YouTube. 

Wat is de functie van de referenties aan de populaire cultuur in je werk?
‘Ik heb die referenties vooral toegepast in het gebruik van beelden, refreinen van popliedjes en teksten om mijn werk een structureel motief te geven. Ze kunnen wellicht dienen als een soort basis waarop ik de rest van het werk kan bouwen. Ze dienen als een vertrekpunt.’

Zijn posters geven een duiding aan zijn performances. Peake toont ons foto’s van klassieke Griekse beelden die zijn fascinatie voor het mannelijk lichaam verbinden met de kunstwereld, of zoals hij het zelf noemt ‘de heilig verklaarde klassieke esthetiek’. Peake lijkt die onderuit te willen schoppen of op zijn minst opnieuw te willen invullen door naakte mannen stuntelig te laten voetballen met elkaar.

Je werk Touch deed me sterk denken aan de schaamte die hoort bij gymlessen op de middelbare school. Hoe voelde jij je tijdens die lessen?
‘Ik ben altijd gek geweest op sport, dus voor mij waren gymlessen fantastisch.’

Windt je werk je op? Wil je dat het anderen opwindt?
‘Ik wil met mijn werk graag een heel spectrum van reacties oproepen, misschien dat opwinding daarbij hoort, maar het zou me niet storen als dat niet zo is.’

In hoeverre heeft je werk te maken met jouw seksuele voorkeur?
‘Ik vind vragen over mijn seksuele voorkeur onbeschaamd. Het zijn vragen die ontkennen wat ik probeer te doen met mijn werk, dus ik blijf er liever niet te lang bij stilstaan. Ik wil me niet houden aan esthetische maatstaven die de ene seksualiteit onderscheiden van de andere.’