Drie jonge kunstenaars vereeuwigen herinneringen via kleding

Uit Dear Dad, Maya van Wingerden

Met het audiovisuele project ‘Dear Dad’ brengt Maya van Wingerden een ode aan het leven met haar vader. “Vier jaar geleden verdween hij tussen de golven op zee. Uit angst om mijn herinneringen aan hem kwijt te raken ging ik op zoek naar manieren om ze op te roepen.” Maya hees zichzelf in het zeilpak van haar bloedverwant en werd overspoeld met kostbare momenten uit het verleden. “De specifieke geur van diesel zit – nog altijd – verankerd in de vezels van het kledingstuk. En ook het krakende geluid van de stof bracht me terug naar de tijd waarin hij mij zijn wereld op zee toonde.” Deze ervaring was het startpunt van Dear Dad, een serie audioportretten waarin dochters herinneringen aan hun overleden vaders ophalen met kleding als medium. “Soms droom ik dat je er voor altijd bent, maar voor eeuwig ziek”, zegt Kate die op het video-audioportret een spierwit streepjespak van haar vader draagt. Door in zijn zomerse outfit te kruipen staat Kate voor even oog in oog met hem. Ze glimlacht en een traan rolt over haar wang. Op een ander portret stapt Soesja in een vaal-zwarte 501 Levi’s jeans, ze knoopt hem dicht en laat haar gedachtes los op de maat van ‘The Same Old Tears On a New Background’, een nummer van Art Garfunkel. Op deze gecoverde versie klinkt haar vaders stem. Zodoende herbeleefd Soesja vanuit zijn Levi’s haar herinneringen op het kwetsbare beeld.

Uit “Grandma was a Gene Machine”, Anna Myntekaer 

Dat het prachtig is om het lichaam te verhullen in sporen uit het verleden bewijst Anna Myntekaer. Geïnspireerd door familieherinneringen en de theorie van gen-wetenschapper Richard Dawkins ontwierp Anna de modecollectie ‘Grandma Was a Gene Machine’. “Op de zolder bij mijn ouders vond ik trouwfoto’s van mijn opa en oma. De kleding die zij gedurende de ceremonie en mijn jeugd droegen vormen de basis van de collectie.” Opvallend is een design waarin de bruidsjurk en het trouwpak van haar grootouders zijn getransformeerd tot één. “Hiermee illustreer ik de vereniging van mijn opa en oma en de behoefte van mensen om samen nieuw leven te creëren.” Het specifieke verlangen tot voortplanting en het overdragen van genen intrigeert Anna. Via gesprekken met familieleden onderzocht ze op welke manier zij een mix is van haar ouders. Bevindingen verwerkte ze in een sobere, doorschijnende jurk. Twee bijna identieke huidkleurige stoffen draperen om het lichaam, en de borsten van het model schemeren door de stof. Doordat Anna materialen en silhouetten uit haar verleden combineert met (wetenschappelijke) gen-theorie weerspiegelt ze dat herinneringen en het menselijk lichaam onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Uit “The acceptance of memories”, Jahmuna McClean 

Met de modecollectie ‘the acceptance of memories’ toont ook Jahmuna Mcclean de vervlechting tussen familie, verleden en identiteit. “Als klein meisje reisde ik jaarlijks met mijn ouders naar India. Bouwstenen voor mijn collectie liggen in dit continent. Daar waar mijn meest dierbare herinneringen groeiden.” Door deze herinneringen te combineren met invloeden uit de garderobe van haar ouders en familiefoto’s ontwierp Jahmuna de collectie. “Elk kledingstuk vertelt een specifiek verhaal uit mijn verleden en is gelinkt aan het spirituele, duurzame en intuïtieve levensrecept van mijn ouders.” Op de borstzak van een ijswitte blouse staat de Himalaya afgebeeld. Een plek die Jahmuna doet denken aan de nomadische leefstijl die haar ouders nastreefden. Tegelijkertijd is er warmte door geeltinten, waarmee ze zuidelijke curry’s symboliseert. De kleuren, stoffen en silhouetten geven een Indiase indruk. Maar meest sprekend voor het verleden zijn foto’s van Jahmuna’s moeder geprint op diverse kledingstukken. Nog zo’n terugkerend element is een lange bruine vlecht. Deze haardracht is typerend voor de etnische identiteit van de Indiase cultuur én bevat de code van dna – met erfelijke eigenschappen.

Afzonderlijk – vanuit de kern van hun identiteit – vereeuwigen Maya, Anna en Jahmuna het verleden. Met het lichaam als een archief aan herinneringen, kleuren zij de pagina’s en plein public.

Bekijk de bedrijfspagina van Marijke Bleijswijk hier.