Dit is voor de straat, dit is voor ons
A Funeral For Street Culture in Framer Framed
This is for the collective and not the culture, no
Capsule collection, no culture vulture, no
This is for the love and all my mankind
For light beings and alike minds
Who take their time to read between the lines
Decipher the lines and the disguise
Greentea, sensi, open your eye
Op een warme woensdagmiddag stap ik station Amsterdam Muiderpoort uit. Niet precies wetende waar ik moet zijn, wijst Google Maps me naar de locatie van Framer Framed. Buiten is benauwd, maar wat een verademing is het wanneer ik de tentoonstelling binnenstap. Niet omdat het minder warm is, maar omdat de ruimte me omarmt met de kunstwerken die er staan. Ik, als kind van de diaspora, zie mijn eigen veelzijdigheid weerspiegelt in de veelzijdigheid van de kunstwerken.
Het groepsproject A Funeral For Street Culture – A Critical Celebration and Mourning of Counter Culture bekijkt met een kritische blik de impact die die wereldwijde pandemie en de vorig jaar opgelaaide Black Live Matter-protesten hebben gehad op de hedendaagse straatcultuur. Metro54 en Rita Ouédraogo onderzoeken dit samen met kunstenaars, dichters, ontwerpers, denkers en scammers . Hun antwoord hierop is niet eenzijdig, maar laat de diversiteit van de betekenis om zwart en van kleur te zijn zien.
Straatcultuur speelt in het groepsproject een belangrijke rol. De straat is een dynamische ruimte gevuld met verschillende lagen van culturen. Hierdoor kan de straat op diverse manieren benaderd worden. Enerzijds is het een plek van samenkomst want de straat geeft ruimte aan vormen van expressie die niet snel binnen kunstinstituten te zien zijn. Aan de andere kant is de straat een plek voor strijd. De Black Lives Matter-protesten van vorige zomer zijn meer dan een eenmalig evenement. Het is een internationale beweging die al jaren actief is en vandaag de dag niet minder nodig is. De straat is nog steeds in protest.
This is for the love, and this is for the skies
For Krishna and Jah, for Atum’s eyes
This is for my brother and my sisters
For my dad up high, yo, you know I miss you
This is for my J-I-Jii’s and all the devotees
On the frontlinе, keepin’ it holy
On the frontline, keepin’ it holy*
De gelaagdheid van de straat wordt vertaald in het werk See you on the other side! (2019) van kunstenaar,curator en DJ Narges Mohammadi. Ik sta recht voor een grijze replica van de schommel die ook het speeltuintje in de wijk waar ik opgroeide siert. Voorzichtig raak ik het geschuurde metaal aan. Mijn vingers worden verwelkomd door het zachte, doffe oppervlak. Ik zet de draadloze koptelefoon op en luister naar Mohammadi’s stem die me vertelt over haar bevindingen.`
De schommel belichaamt de ruimte tussen twee werelden die zoekt naar verbinding. Mohammadi stuitte op een “onzichtbare muur” toen ze in de Schilderswijk, een bekende wijk in Den Haag waar verschillende migrantengemeenschappen wonen, dwaalde. Op de grens tussen deze wijk en het stadscentrum bevindt zich de creatieve plek De Helena waar onder andere kunstenaarsinitiatief BillyTown in is gevestigd. Ze vroeg zich af of de kinderen die daar in de buurt spelen, weleens over de drempel bij de kunstinstelling waren geweest. Met het nabouwen van een functionele en herkenbare replica van een van de schommels van de speelplaats, hoopte ze op een natuurlijke en eerlijke manier in contact te komen met de buurtgemeenschappen. Doordat ze gestudeerd heeft aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, opgegroeid is met de culturele achtergrond van het Midden-Oosten en een vrouw is, kon ze speels rondom de “onzichtbare muur” van het kunstinstituut bewegen. (1) Gedurende het audiofragment hoor ik Mohammadi zichzelf bevragen, “… hoe ik kan teruggeven zonder in iemand anders huid te kruipen”.
This is for the youth that can’t bе silenced nor battered nor beaten
Though you try confine us
This is for your heart and not your mind
No man-made constructs, no divide*
Naast dat A Funeral For Street Culture licht schijnt op de connectie binnen en tussen verschillende culturen, krijgt ook de alledaagsheid van de levens van zwarte mensen en mensen van kleur ruimte om er “gewoon” te zijn. Ik daal neer op een donkerrood kratje en wordt omringd door geschilderde portretten op verschillende maten karton. Een voor een kijk ik ze recht in de ogen. Ik kan niet anders dan denken aan de straat waar ik vlakbij woon, de Kruiskade in Rotterdam-West.
I See I See I See I See Daily Paper, Clan de Banlieue, Sumibu and Concrete Blossom in Rotterdam-West(2021) is een installatie gemaakt door Pris Roos, ze is een kunstenaar, curator, onderzoeker en story-teller. Dit werk is geboren uit observaties tijdens een gesprek georganiseerd door Concrete Blossom vlak na de Black Lives Matter-protesten van 2020 met black owned businesses als Daily Paper, Clan de Banlieue en Sumibu. Pris Roos heeft deze samenkomst vastgelegd in Rotterdam-West waarna ze Concrete Blossom naar Amsterdam-Oost bracht. (2)
This is for your spirit, for your loudest voice
For our right to party, this is our noise
We was sung into creation, we have no choice
But to chat out loud
Down Babylon, rejoice*
Als laatst sta ik voor het kunstwerk van Kenneth Aidoo. Hij is een kunstenaar die de positie van zwarte mensen in de maatschappij onderzoekt door middel van film, tekeningen en video installaties. Er staan drie titels bij zijn werk: Yeshua, Emmett and Trayvon (2018), Under an umbrella (2019) en First Things first, I am black (2020). Over de weken heen, worden de verschillende werken gewisseld door de kunstenaar.
Vandaag zie ik twee mensen in een omhelzing op een woelige oranje-oker achtergrond. Aidoo laat hier de gevoeligheid zien die geweven zit in een zwarte, masculiene omhelzing. Om de afgebeelde tederheid tot me te nemen, ga ik rustig op het blok voor het schilderij zitten. Door te zitten met het werk, denk ik aan de woorden van Munganyende Hélène Christelle, een politiek geëngageerd auteur, sociaal cultureel commentator en publicist, die zegt dat, “Gewoon onder een boom zitten en genieten van zonnestralen, zonder te denken aan institutionele uitsluiting die aan jouw realiteit raakt, is niet voor iedereen weggelegd. Of dat nu seksisme, racisme, islamofobie, transfobie of homofobie is. Op zo’n doodgewoon leven heeft iedereen recht.” (3) Het werk gecombineerd met deze woorden, laat zien hoe belangrijk het is om een zwarte omhelzing af te beelden, zelfs nog in deze tijd. Het “gewone” zwarte bestaan is soms al een vorm van weerstand omdat het nooit de bedoeling was dat wij, zwarte mensen, zouden overleven (4). Maar het zwarte bestaan is zoveel meer dan alleen de strijd tegen racisme. Het is ook een vreugde om zwart te zijn.
Make noise
Make noise
Make noise
Make noise
Make noise
Make noise
Make noise
Make noise
Make noise*
A Funeral for Street Culture geeft een veelzijdig perspectief op wat er gebeurt in de straten. Met zo’n diverse verzameling van zwarte mensen en mensen van kleur, worden de geleefde ervaringen op een gelijkwaardige manier zichtbaar gemaakt. Er is namelijk niet één soort manier om zwart of van kleur te zijn, waardoor er ook niet één soort manier is waarop zwarte kunstenaars of kunstenaars van kleur zich uitdrukken, neer te zetten en opnieuw uit te vinden. (5) Dit laten niet alleen Mohammadi, Pris Roos en Aidoo zien, maar ook de rest van de deelnemende kunstenaars.
Het groepsproject toont wat het betekent om op te groeien met en tussen verschillende werelden. Deze werelden worden vertaald in diverse lagen van onze identiteit. De kruispunten, ook wel intersectionaliteit genoemd, maken onze identiteit. Door een kind van de diaspora te zijn, heb ik altijd een complexe relatie gehad met die verschillende lagen. Het is een eeuwige zoektocht naar de balans van hier, het land waar ik woon, en daar, het land waar ik vandaan kom. A Funeral For Street Culture vindt een vorm voor deze gelaagdheid door middel vanontmoetingen, installaties, performances, gesprekken, rouwbijeenkomsten en workshops om zo deze ervaringen zichtbaar te maken en te kunnen delen.
Door een brug te slaan tussen de verschillende culturen, zorgt het groepsproject voor herkenning voor zwarte mensen en mensen van kleur. De tentoonstelling is een weerspiegeling van wat er vóór en nu, een jaar na de protesten van de Black Lives Matter-beweging, op straat gebeurt en nodig is in de toekomst. Op die manier biedt de show ruimte voor zwarte vreugde, rouw, verzet, rust, uitmuntendheid en alledaagsheid.
Terwijl ik de tentoonstellingsruimte uitloop, doe ik mijn oortjes weer in. Ik speel het nummer Make Noise, te vinden op het album Man Made (2021) van Greentea Peng, af. Greentea Peng is het alter ego van de Zuid-Londense Aria Wells. De artiest verkrijgt momenteel bekendheid met haar lo-fi, psychedelische R&B en lome, rauwe stemgeluid.(6) “This is for the collective.” In lijn met wat ik net gezien heb bij A Funeral For Street Culture, kan ik dit alleen maar beamen. Dit is voor de straat, dit is voor ons.
It’s the Seng Seng family
Doin’ it properly
It’s the Seng Seng family
We does it properly
It’s the Seng Seng family
We do it properly
It’s the Seng Seng family
Doin’ it properly*
————————-
De tentoonstelling is nog tot en met 8 augustus te zien in Framer Framed. Klik hier voor meer info
*GreenTea Peng – Make Noise, Man Made (2021)
(1) Narges Mohammadi, See you on the other side! (2019) http://nargesmohammadi.kabkfinearts.nl/index.php/project/let-me-swing-yo…
(2) Studio visit: Pris Roos | A Funeral For Street Culture (2021) https://vimeo.com/channels/framerframed/414690880
(3) Interview Munganyende Hélène Christelle: Rechtvaardigheid is mijn favoriete gerecht, Dana Ploeger (Trouw, Amsterdam. 11 oktober 2020) https://www.trouw.nl/cultuur-media/munganyende-helene-christelle-rechtva…
(4) A Litany for Survival, 1978 by Audre Lorde, from The Collected Poems of Audre Lorde by Audre Lorde. Copyright © 1997 by the Audre Lorde Estate. Used by permission of W. W. Norton & Company, Inc. https://www.poetryfoundation.org/poems/147275/a-litany-for-survival
(5) Briefwisseling tussen Kristina Kay Robinson en Simone Atangana Bekono uit ‘Hoe het voelt om van kleur te zijn’ van Zora Neale Hurston. Met bijdrage van Simone Atangana Bekono, Dean Bowen en Kristina Kay Robinson (Uitgeverij Chaos, 2017), p. 71
(6) Greentea Peng (Paradiso, Amsterdam) https://www.paradiso.nl/nl/programma/greentea-peng/81426/
Metro54 is een platform voor jonge kunstenaars, denkers, activisten, schrijvers en hosselaars die de grenzen van hun (kunst)disciplines verleggen, met speciale aandacht voor de talenten die hun inspiratie halen uit globale en hedendaagse visuele en sonische culturen.
Rita Ouédraogo studeerde Culturele Antropologie aan de UvA en woont en werkt daarnaast in Amsterdam. Haar werk als curator, schrijver en research en community-programmeur wordt gevoed door haar interesse in de Afrikaanse diaspora, het dekoloniseren van organisaties, institutioneel racisme en popcultuur.
De deelnemende kunstenaars zijn Kenneth Aidoo, Frédérique Albert-Bordenave, Oko Ebombo, Cédric Kouamé, Cengiz Mengüç, Narges Mohammadi, Bodil Ouédraogo, JeanPaul Paula, Pillars of Autumn (Tobi Balogun, Walter Götsch, Wes Mapes, Dion Rosina), Pris Roos en Stephen Tayo.
De ruimte is ontworpen door Setareh Noorani en Jelmer Teunissen.
Het grafisch ontwerp is gemaakt door Lydienne Albertoe.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl