Diensttelegram 02 – Storm en opgeruimde kunst
Ik ben proefkolonist in Basiskamp Entre Nous, een kunstproject annex ‘humanitaire missie in eigen land’ van kunstenaar Edwin Stolk. Deze septembermaand woon en werk ik met veertien collega-kunstenaars in een door het leger gebouwde compound om werk te maken over de toekomst van de verzorgingsstaat. Op Mister Motley doe ik verslag.
De eerste twee weken van Basiskamp Entre Nous zijn voorbij. Er is nog verbazend weinig aan zichtbaars voortgekomen uit onze aanwezigheid in de militaire kunstkolonie. Je zou verwachten dat vijftien kunstenaars in twee weken al van alles op touw zouden hebben gezet, maar het lijkt op het oog of we nog maar net zijn begonnen. Dat heeft verschillende redenen. In een notedop: regen, storm, onduidelijkheid en de verwijdering van kennelijk ongewenste kunstwerken in wording, waaronder een nog onvoltooide installatie van mij. Dat laatste zonder overleg.
Toen we aankwamen in de proefkolonie, was het allereerst zaak om het kamp leef- en werkbaar te maken. De omstandigheden bleken behoorlijk primitief. Er was geen keuken, geen plek om te eten, geen werkplaats, geen verwarmde ruimte. De tenten waren koud en tochtig, sommige lek. Met vereende krachten bouwden we de voorzieningen die aan het kamp ontbraken. Van een afdak om in de regen onder af te wassen tot een werkbank, van kamerschermen uit gerecyceld militair materiaal tot slootjes rond onze tenten voor regenafvoer.
Toen stak de storm op. Een krankzinnig spel met de wind volgde. De ene na de andere tent stortte in of waaide weg. We renden van hot naar her om uitgerukte haringen opnieuw vast te slaan, de zomen van opwaaiende tenten te verzwaren met uitgestoken hompen aarde, omgeblazen tentstokken overeind te zetten en spullen uit reddeloze tenten in veiligheid te brengen.
Na de inrichting van het kamp, het doorstaan van de storm en de wederopbouw daarna was het hoog tijd om te doen waarvoor we gekomen waren: ruimte maken voor de verbeelding. Ik had om te beginnen grote behoefte aan een visueel contrast in het militaire bastion waarin we wonen en werken. Iets wat een andere aanpak en sfeer ademt dan het militaire met zijn verwijzing naar handhaving, autoriteit, machtsuitoefening en geweld.
Het handelt in dit kunstproject om de toekomst van de verzorgingsstaat. Dan ligt het voor de hand om te beginnen met het peilen van de huidige conditie van die verzorgingsstaat, waaraan de toekomst immers ontspringt. Verzorging in concrete zin is iets heel alledaags. Het woord omvat welzijn, gezondheid, onderhoud, hygiëne, aandacht en liefde. De kern van de zaak is kwetsbaarheid. Zonder verzorging gaat het mis omdat onze lichamen, geesten en maatschappij kwetsbaar zijn.
Ik wilde dat alledaagse zorgzame en kwetsbare in dit ongewone krijgskamp een plek geven, want het wordt doorgaans maar al te makkelijk uit het oog verloren. Ik omhulde delen van een drietal anti-tankkruizen bij de entree van het kamp met schoonmaakdoekjes. Die anti-tankkruizen zijn bedoeld om tanks in hun voortgang te belemmeren, en hebben als mooie bijnaam ‘egels’. Ik naaide van roze, gele en groene schoonmaakdoekjes hoesjes voor een aantal stekels, als een tweede, zachte en kleurige huid. Bijzonder regenbestendig en makkelijk verwijderbaar. Functioneel materiaal als decoratie ingezet, net als de anti-tankkruizen zelf.
Ik was er nog maar net aan begonnen of mijn schoonmaakdoekjesinstallatie in wording werd verwijderd. In mijn afwezigheid, zonder bericht. Ik kwam er bij toeval achter. Ik heb door de regen nog niet eens een goede foto kunnen maken als tussentijdse documentatie. Ik ben overdonderd. Wat krijgen we nou?
Zo meteen gaan we alsnog in gesprek. Met de hele proefkolonie. Ik ben benieuwd.
In het weekend zijn er workshops, lezingen en debatten. Zie voor meer actuele- en achtergrondinformatie: basiskamp-entrenous.nl / basiskamp-entrenous.tumblr.com
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl