The dent of Walter Umenhofer

Gefascineerd door de onbevattelijkheid van 180 ton in 33,85 meter, ging Mascini uitgebreid op zoek naar manieren om vat te krijgen op deze grote eenheden. Het resulteerde in ‘The dent of Walter Umenhofer’, een boek waarvan alle pagina’s achter elkaar gelegd dezelfde lengte hebben als de reusachtige blauwe vinvis. 
Het boek staat vol met prikkelende gedachtegangen en verslagen van verricht veldwerk. Met lichtzinnige ernst en een heldere, poëtische blik laat Mascini zien hoe relatief de schijnbare absoluutheid is van maten en gewichten. 
Ze begint haar onderzoek door een aantal van haar vrienden te vragen een schatting te maken van het gewicht van de blauwe vinvis en hun gedachtegang heel precies te beargumenteren. De berekeningen lopen flink uiteen. Aan de hand van de door haar vrienden aangereikte referentiepunten en de associaties die dat bij Mascini opwekt, breidt ze haar zoektocht verder uit. Zo neemt ze je mee naar de Westertoren, een crematorium, een rij van 48 zoenende mensen en de billen van Roald Dahl… 

Ook komt Mascini op het idee om de lengte van de walvis in het woordenboek op te meten: door alle woorden (inclusief hun uitleg) in de dikke van Dale met een meetlint te volgen, kom je op de lente van 33,85 meter tenslotte bij het woord ‘aanbidbaar’ uit. De blauwe vinvis is dus ‘aanbidbaar’ lang. En volgens deze methode worden nog meer getallen door woorden vervangen: ook de hoogte van beroemde bergen wordt in het woordenboek opgemeten. Het is een monnikenwerk waarbij Mascini vanuit stilstand, zittend op een stoel, de Mont Blanc beklimt. 
In ‘The dent of Walter Umenhofer’ komen grote en kleine vragen aan bod, zoals: hoe vraag je aan een dikke man om het gewicht van een walvis te schatten, zonder hem te kwetsen? En: Als het hoogste punt van een berg naar een museum wordt getransporteerd, is het dan het hoogste punt nog wel? 
In haar beeldend en schrijvend werk maakt Mascini maatstaven graag tot objecten en objecten tot maatstaven. Ze haalt feiten en wetmatigheden uit hun context, iets dat vreemd mag lijken maar wat in de wetenschap tenslotte ook vaak gebeurt. Het stellen van haar eigen spelregels en de ernstige en consequente navolging ervan, hebben een zowel humoristisch als vervreemdend effect. 
Het werk van Mascini relativeert de absoluutheid en maakt het relatieve absoluut. Het gaat op de loop met de wetmatigheden van een conventioneel meetsysteem. 
Maar wie zich mee laat nemen in de alternatieve logica van Mascini, snapt uiteindelijk steeds minder goed waarom háár spelregels nu eigenlijk minder valide zouden zijn dan de spelregels van een algemeen aanvaard systeem, waarvan de ijkpunten tenslotte ook ooit willekeurig tot stand zijn gekomen. 
Vibeke Mascini neemt de vrijheid om het bestaande systeem te verrijken met nieuwe methodes die meer tot onze verbeelding spreken dan de oude, en vergroot daarmee ons begrip van een onmetelijk grote wereld.