De zomer van Feiko Beckers – Teksten uit het papieren archief
Een zomerse terugblik met Feiko Beckers op zijn tekst Trashy New-age-noise uit Mister Motley #33, “Over onze ouders”, oktober 2012.
Van 2003 tot 2013 verscheen Mister Motley als papieren kwartaalblad. In thematische nummers werd het werk van honderden kunstenaars getoond en besproken. Vanaf het allereerste begin kregen (veelal jonge) kunstenaars bij Mister Motley ook zelf een platform om te schrijven. Deze zomer zet Mister Motley vijf van hen in het zonnetje door hun teksten opnieuw digitaal te publiceren. We vroegen ze –zoals het een tijdschrift dat kunst en leven aan elkaar knoopt betaamt– ook een aantal vragen; over de tekst die ze voor Mister Motley schreven, en over de mooiste zomer die zij ooit hebben beleefd. Deze week: Feiko Beckers, die in 2012 Trashy New-age-noise schreef voor het themanummer “Over onze ouders”.
In jouw tekst Trashy New-Age Noise schreef je dat een kind het oneens moet zijn met zijn ouders. Sta je hier nu, bijna tien jaar later en zelf vader, nog steeds achter?
Feiko Beckers
Zeker! Misschien wel meer nog dan toen ik de tekst schreef. Kinderen zijn vaak onder de indruk van hun ouders. Ik was ook altijd heel kritisch over wat mijn ouders deden en dat mag mijn zoon ook zijn. Hij is nu bijna drie jaar oud. Natuurlijk vind ik dat we het over bepaalde zaken -veelal huishoudelijk van aard- wel eens moeten zijn. Maar ik zou het bijvoorbeeld toch als een persoonlijke nederlaag beschouwen als hij, net als ik en mijn vriendin, ook kunstenaar zou worden. Het geeft blijk van een zeker gebrek aan originaliteit; in hoeverre heb je hier echt zelf over nagedacht? En voor de kunst zelf is het trouwens ook goed om kunstenaarschap niet van generatie op generatie over te dragen. Dit werkt homogeniteit in de hand.
Hoe is het om de tekst na al die tijd te herlezen?
Feiko Beckers
Ondanks dat ik al jaren niet meer aan de tekst heb gedacht en de inhoud me niet helder meer voor de geest stond herkende ik mezelf er sterk in. Dat was leuk (al zou ik een en ander nu wel anders doen – misschien iets minder stellig formuleren?). Net als toen maakt taal nog steeds een belangrijk onderdeel uit van mijn werk. Alleen is het meestal in gesproken vorm, als onderdeel van mijn performances. Dit was de eerste keer dat ik -op uitnodiging- een tekst publiceerde in een kunsttijdschrift. Wat me opvalt, is dat deze tekst met een paar kleine aanpassingen eigenlijk zo in een van mijn performances uit die tijd gebruikt had kunnen worden. Mijn werk ging toen ook vaak over mijn ouders en ze kwamen er zelf ook echt in voor. Eerst mijn vader, en daarna vroeg mijn moeder of ze ook een keer mee mocht doen in een performance. Dat mocht. Het werkte goed: als toeschouwers zien dat er een ouder meedoet zijn ze vertederd en heb je ze eigenlijk al voor de helft mee.
Heb je de passie waar je in je stuk naar op zoek was inmiddels gevonden?
Feiko Beckers
Nee. Tuinieren heb ik destijds als passie meteen de kop ingedrukt. Ik ben wel nog steeds op zoek!
Als tijdschrift dat kunst en leven aan elkaar knoopt blikt Mister Motley deze zomer terug op het verleden. Heb jij een zomerherinnering die je altijd zal bijblijven?
Feiko Beckers
Een paar jaar geleden was er een zomer met een uitzonderlijk warme dag. Net zoals dit jaar was die dag lang van te voren aangekondigd en in het nieuws werden er allemaal tips gedeeld om af te koelen. Die dag liep ik door mijn straat toen ik bij het grofvuil een houten slee zag staan. Ik heb hem toen nog bijna mee naar huis genomen, hij was in perfecte conditie. Ik stelde me voor dat iemand bij zulke extreme temperaturen tot de conclusie was gekomen dat er van sleeën in de toekomst waarschijnlijk niets meer terecht zou komen. En hem daarom maar bij het grofvuil gezet had. Ik heb later die dag nog op marktplaats gekeken of er meer mensen waren die die dag van hun sleeën of schaatsen af probeerden te komen, maar ik vond niets. En dat stelde me eigenlijk wel gerust.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl