De sporen van Brenda
In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegengekomen. De reeks wordt vervolgd met het schilderij van Brenda, dat een bijzonder verhaal over vriendschap met zich meedraagt.
Er staat een verstoft ingelijst kunstwerk op de vloer van mijn werkkamer. Haast onzichtbaar. Op dezelfde manier onzichtbaar als de groene verfklodder die per ongeluk op het witte plafond terecht kwam. Ik heb nooit de moeite genomen om die klodder weg te werken en inmiddels lijkt het een situatie te zijn waar ik niks meer tegenin kan brengen. Zo is het nu eenmaal; nauwelijks nog op te merken. Net zoals het schilderij plek inneemt op de vloer.
‘Wil je het goed bewaren, want het is echt geld waard’, zei Brenda toen ze het werk aan mij toevertrouwde.
Ik leerde Brenda kennen tijdens mijn eerste baantje in Amsterdam. We werkten in een simpel restaurant met 3 soorten daghappen en lange tafels waar allerlei eenlingen uit de stad geruisloos aanschoven. Brenda was vrolijk, avontuurlijk, studeerde aan de toneelschool. Bovendien waren we beiden opgegroeid in een soortgelijk saai dorp in het oosten van het land. Vanzelfsprekend werden we vrienden. Ik hielp haar bij haar theaterproducties en zij hielp mij. Het laatste werk waar ze me bij hielp ging over auto’s; een theatrale roadtrip door de Amsterdamse haven waarbij het publiek in American Musclecars werd rondgereden. Via de radio werden ze begeleid met jaren ’80 muziek. ‘Nog één keer intens genieten van de verbrandingsmotor en daarna afscheid nemen’, was de premisse van de voorstelling. Onderdeel van de route was het auto-altaar dat Brenda in een oud Citroënbusje bouwde. Op het altaar stonden benzineflesjes, een pin-up kalender en het schilderij dat nu in mijn werkkamer staat.
Op het schilderij zie je twee auto’s waarvan één lijkt weg te rijden, vermoedelijk een Cadillac. Daarnaast komt een zwarte Chevrolet Bel Air aangereden. Blubber spat op van de grond, de lucht is donker. Er zit veel beweging in het schilderij; een momentopname in de nacht. Het lijkt met waterverf geschilderd. Er staat geen handtekening op de voorkant. Ik durf de lijst niet te openen. Het werk is niet van mij; het staat alleen in mijn ruimte. Er is een wezenlijk verschil tussen het bezitten van kunst en het bewaren van kunst. De bezitter heeft alle vrijheid om met het werk te doen wat zij wil, de bewaarder moet voldoen aan de hoofdtaak; het werk in originele staat bewaren totdat de eigenaar het terug wil. Mijn tactiek tot nu toe is het zo min mogelijk aandacht geven. Het is een semipermanente bewoner van mijn werkkamer.
Brenda vertrok naar Nieuw Zeeland, of ze ooit terugkomt weet ik niet. Als ik naar haar kunstwerk kijk zie ik niet alleen de auto’s maar ik droom gelijk weg in herinneringen. Flarden van momenten die we deelden. Het werk is een korte tijdreis en een verbinding met een vriend aan de andere kant van de wereld.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl