De laatste in de wildernis

Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Een kanttekening: in 2010 ontmoette fotograaf Karianne Bueno Doug, die zich 47 jaar geleden vestigde in een bos op Vancouver Island. In de afgelopen honderd jaar hebben al twee keer eerder mensen geprobeerd een beschaving te stichten; aan het begin van de twintigste eeuw waren dat Deense kolonisten, in 1953 werd er een militaire basis aangelegd die het land moest beschermen tegen een luchtaanval van de Sovjetunie. Beide beschavingen trokken uiteindelijk weg. De weersomstandigheden waren te bar, de plek te ver van verwijderd van de stad. Doug, die als timmerman bij de legerbasis werkte, wilde er niet weg. Hij redde een deel van de gebouwen van vlammen en verval en droomde van een camping inclusief hostel. Die camping kwam er, het hostel niet.

Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Zijn camping trekt maar weinig publiek en een groot deel van het jaar, voornamelijk in de wintermaanden, is Doug alleen. De faciliteiten die hij tot zijn beschikking heeft zijn schaars. Er is geen internet of telefoonverbinding, alleen een radio. In een achtergelaten camper is een werkzame oven waarin Doug zo nu en dan een pizza opwarmt. Doug leeft het primitieve leven waar velen van dromen, maar waar niemand de stap toe durft te zetten. Toch wordt er één ding pijnlijk duidelijk in de foto’s: dat het meer is dan genieten van een boek in het gezelschap van doodse stilte. Het weer is onvoorspelbaar en er liggen roofdieren op de loer. Bovendien heeft Doug zijn beste tijd gehad. In een email aan de fotograaf schrijft hij: ‘(…) I ended up getting open heart surgery and have been in Van for about 4 months.’ Maar gezond of niet, Doug keert altijd terug naar zijn vertrouwde bos. Het is de plek waar hij al bijna een halve eeuw woont en waarvan hij geen afscheid kan nemen. Bovendien ontfermt Doug zich over het bos. Hij huurt een deel van het land af, waardoor niemand het recht heeft de natuur iets aan te doen.

Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Oorspronkelijk was Doug niet in zijn eentje. Hij noemt vrienden die, net als hij, een hutje in het woud besloegen. Zij zijn inmiddels overleden of vanwege gezondheidsproblemen naar de stad teruggekeerd. Zijn enige bezoekers zijn wandelaars. Uit de foto’s blijkt echter dat het afzonderlijke bestaan dat Doug leidt niet per se gepaard gaat met eenzaamheid.  Doug is altijd druk; verzamelingen aanleggen, zijn dieren verzorgen, naar de radio luisteren. Hij beleeft zijn dag op dezelfde manier als wij dat doen, met een stuk minder gesprekspartners tot zijn beschikking, maar omringd door zijn geliefde woud.

Er spreekt een hartstocht jegens de natuur uit de foto’s die zeldzaam is in het consumententijdperk. Eindeloze shots van bomen en begroeiing volgen elkaar op. De foto’s lijken zich op te splitsen in twee kampen: de natuur waarin Doug verblijft en de natuur zoals die onaangetast door de mens is.

Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Het eerste kamp maakt van het boek een zoekboek waarin je de sporen van de mens najaagt. Bowlingkegels, plastic kuipstoeltjes, laarzen en hekwerk zijn overduidelijke voorbeelden daarvan. Ze staan of liggen op plekken waar je ze niet verwacht en waar ze dan ook niet thuishoren. Veel van deze spullen zijn in letterlijke strijd met de natuur; de kegels zijn gebarsten en groen uitgeslagen, een neergestort vliegtuig uit de tijd van de legerbasis staat op het punt onder het groen te verdwijnen.  Minder duidelijk zijn de uitgehouwen paden en op elkaar gestapelde takken, het werk van Doug. Een non-verbale aanmaning aan de wandelaars: je zult spoedig verwelkomd worden in het rijk van Doug.

Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Het tweede kamp beslaat foto’s van een overwoekerde woestenij die onder invloed van het weer verkleurt. De seizoenen veranderen, het groen van de bomen vervaagt. Bijna vergeet je dat er iemand is die te midden van deze wildernis deze beelden vastlegt op camera. Dat je, met deze wetenschap in je achterhoofd, kunt concluderen dat de twee kampen helemaal niet zo ver uit elkaar liggen. Want er is iemand die op deze plek stond en deze foto’s genomen heeft. Iemand heeft de takken verschoven en zijn zoolafdrukken in de modder gezet om tot dit shot te komen.

Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Dougs lot is onzeker. Het dichtstbijzijnde dorp loopt leeg, telefoonlijnen zijn doorgeknipt en geen provider wil internet installeren op een dunbevolkte plek als deze. Het wordt steeds moeilijker voor Doug om contact met de buitenwereld te behouden, juist nu zijn gezondheid daarom vraagt. Het is een kwestie van tijd voordat hij gedwongen wordt terug te keren naar de beschaving. Tot die tijd is het woud van hem. Maakt hij uit wat er in zijn omgeving gebeurt. Hij houdt van het bos, hoe onvoorspelbaar ook. Zijn eigendommen worden geregeld geteisterd door overstromingen en stormbuien, maar Doug verwijt de natuur niets. Zolang de wind waait en de regen valt, is hij niet alleen.

Interesse in het fotoboek Doug’s Cabin van Karianne Bueno? Bestel hier een exemplaar.