De Koninklijke prijs voor vrije schilderkunst 2019
De Koninklijke prijs voor vrije schilderkunst wordt ook dit jaar weer beantwoord met honderden inzendingen. In het Paleis op de Dam is werk van de genomineerde kunstenaars te zien.
In 1871 werd De Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst ingesteld door Koning Willem III. Deze traditie zet zich al jaren voort, en op vrijdag 11 oktober 2019 stond Koning Willem Alexander weer klaar in het Koninklijke Paleis Amsterdam om de prijs aan drie talentvolle, jonge schilders uit te reiken.
De prijs, bedoeld om jonge in Nederland werkzame schilders te stimuleren in hun werk als kunstenaar werd ook dit jaar weer beantwoord met honderden inzendingen. De jury bestaande uit Brian Elstak, Gijs Frieling, Nanda Janssen, Maaike Schoorel, Marc Mulders, Heske Ten Cate en Paula van de Bosch nomineerden vijftien kunstenaars die de laatste ronde hebben gehaald. Hun werk hangt nu in het Paleis op de Dam. De uiteindelijke winnaars zijn Leo Arnold, Cian-Yu Bai en Machteld Rullens.
Mister Motley bracht een bezoek aan het immense paleis en maakte een klein beeldverslag van de werken die in het oog springen.
Het eerste werk dat gelijk mijn aandacht trekt is het werk van Simone Albers. Over het linnen doek lopen verschillende lijnen, uitgelopen kleuren en vormen door, onder en over elkaar heen. Er wordt gespeeld met diepte en verhoudingen, het lijkt bijna alsof ik door een microscoop naar moleculen staar. Albers blijkt dan ook gefascineerd te zijn door de evolutie van de kosmos en de complexiteit van ons bestaan. Haar inspiratie haalt ze uit de natuurwetenschappen en met haar werk wilt ze mechanismen die niet met het blote oog te zien zijn aan de wereld tonen.
Leo Arnold, een van de winnaars, exposeert drie werken. Het zijn drie grote doeken die één kleur bevatten. Zo gebruikt het ene doek alleen zwart-wit, het andere rood-oranje en bestaat het derde doek uit blauw tinten. De werken ogen surrealistisch, als je goed kijkt zie je dat je staart naar een meisje met manen als een leeuw, die het uitschreeuwt terwijl ze op een verfrommelde penis probeert te zitten. Volgens Arnold is praten over slechte seks een taboe. Met zijn serie ‘bad-sex-paintings’ probeert hij wat verlichting te brengen door de angstige, onhandige, onromantische en ongemakkelijke kant van seks te tonen.
De werken van Ricardo van Eyck zijn niet te scharen onder de traditionele opvatting van schilderkunst. Er komt namelijk geen penseel aan te pas. Zijn eerste werk bestaat uit twee naast elkaar hangende prints, de ene toont een fotoprint van een raam met peuken in de vensterbank. De even grote print ernaast is enkel wit, beide zijn ze gesprayd met ongelijk geplaatste stippen. Zijn tweede werk is een groot, bijna, vierkant vel zilver glimmend papier waarin geknipt is en dat vervolgens bespoten is met spuitverf. Het werk voelt industrieel, rauw, scherp en gebaseerd op precies de juiste toevalligheid.
Bij de twee grote doeken van Luis Xertu word je meegenomen in een dromerige wereld. De zwarte doeken zijn gevuld met bladeren die structuren en restvormen creëren. Op een van de doeken creëert de restvorm een soort katachtig figuur die ontstaat naast alle bladeren, hij lijkt op te gaan in het doek. Op het andere doek ligt een naakt vaag wolkachtig figuur op zijn buik tussen alle, bijna goudkleurige bladeren. Hij lijkt wel weg te zinken in het niet, te vervagen en steeds dieper weg te vallen.
De tentoonstelling is nog tot 17 november 2019 te bezoeken in het Koninklijke Paleis Amsterdam op De Dam.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl