Dagboek van mijn vingers

4 februari 2016

Als er iets is dat de werknemers van het vluchtleidingscentrum in Moskou, James Bond en ik met elkaar gemeen hebben, is het een uitgesproken liefde voor het gebruiken van knoppen. Het is alweer enkele jaren geleden dat ik mijn dagen begon te documenteren aan de hand van de knoppen die ik gebruikte. Wat ontstond waren abstracte dagboekfragmenten die gekenmerkt werden door het in gang zetten van een handeling. Toen ik daar laatst op terugkeek zag ik dat ze, zoals elk dagboekfragment, alweer heimelijk gedateerd waren.

Steeds vaker komt het voor dat je een wc door kan spoelen door met je billen voor een laser te wiebelen en ook ik ga inmiddels met mijn vinger door mijn inbox als door een toef slagroom. Ik vind dat een treurige ontwikkeling: de knop is namelijk niet alleen een bedieningssysteem, maar geldt haast als een psychologisch symbool van het in-gang-zetten. Het uitdrukken van de wekker als het begin van een dag en het omschakelen van de lamp als het einde ervan. Het indrukken van de claxon is een deel van het uiten van de frustratie van de chauffeur. Vandaag nog leek mijn wachten voor het stoplicht plagerig verlengt doordat ik alleen maar een genivelleerd schijfje kon betasten. Niets dat mijn drukken beantwoorde; niets dat mijn wachten scheen te verhoren.

Het gebruiken van een knop is niet alleen maar een kwestie van een druk erop, maar de optimale sensatie van het besturen van de wereld via de oppervlakte van je vingertop.