Contract of love
/*–>*/
Het is iets over vijven. Ik zit links aan de lange eettafel, tussen twee tantes in. Gesprek over de studie van mijn nichtje en gesprek over de gezondheid van oma, die aan de andere kant van de tafel aan kop zit, hoor ik tegelijkertijd, maar ze vermengen zich niet. Op de achtergrond klinkt het prachtige jonge stemmetje van Stevie Wonder met het nummer ‘Contract of Love’. Afgesloten van de rest hoor ik alles aan en observeer ik de situatie. Wie zijn de mensen met wie ik aan tafel zit? Ken ik mijn familieleden eigenlijk wel?
/*–>*/
Daar waar de wereld me zomaar zou kunnen laten vallen, is mijn familie er onvoorwaardelijk. Althans, dat denk ik. Dat hoort namelijk zo en dat geloof ik.
Het jaarlijkse kerstritueel voelt van tevoren altijd verplicht, maar als het moment daar is, bevind ik me in een vertrouwde, veilige cocon. Naast de intimiteit is er vervreemding. Ik kan niet zeggen een hechte band te hebben met mijn familieleden. De gehele levensloop zullen we elkaar ondersteunen, maar de meest diepe gevoelens en gedachtes delen we niet. Zou ome Hans weten dat ik verliefd ben op een jongen die ik een paar weken geleden heb ontmoet op het feestje van een goede vriendin? Zou het hem überhaupt iets kunnen schelen?
De schalen met eten worden geserveerd: lamskoteletjes, gesneden aardappels met rozemarijn, avocadosalade, rode bieten, brood en verschillende soorten dressing en sauzen. Binnen enkele minuten staat de lange tafel vol. ‘Dit is toch veel te veel, dit had je niet hoeven doen!’. De mensen met wie ik aan tafel zit, heb ik niet zelf uitgekozen. Ze zijn me gegeven. Is de verbintenis van de leden een contract van liefde dat alvorens is ondertekend? De laatste stoel wordt aangeschoven, waarna we allen ons glas omhooghouden. In koor luidt: ‘Zalig kerstfeest’.