Lesia Topolnyk won de Prix de Rome Architectuur 2022 met haar werk No Innocent Landscape, een project over de MH17-ramp. Maurits de Bruijn zocht Lesia op en sprak met haar over hoe ze als architect zoekt naar mogelijkheden tot transformatie, om zo een collectief genezingsproces tot stand te kunnen brengen. ‘Ik wil het perspectief verschuiven, door de wereld vanuit andere ogen te bekijken. Voorbij het menselijke. Een andere omgang vinden met trauma, dat is een utopische of artistieke vraag.’

Het occultisme en artificiële intelligentie lijken tegenpolen van elkaar te zijn. AI is mechanisch, occultisme heeft een immateriële, spirituele grondslag. Deze tegenstelling wordt in de tentoonstelling Artificial Incantations in P-OST Arnhem speels en komisch uitgespeeld, tot hij ontploft en wordt opgeheven. Persis Bekkering bezocht Artificial Incantations met Katarina Petrović, een kunstenaar en onderzoeker die bruggen slaat tussen kunst en wetenschap. ‘In veel opzichten zijn computers de mens voorbijgestreefd, zegt Katarina. Het grote verschil is echter dat een computer niet weet wat ‘nu’ is.’

Voor het project Dead Skin Cash van Salim Bayri en Ghita Skali kun je je eigen dode huid inleveren voor twintig euro per gram, dat de donateur cash krijgt uitbetaald. Persis Bekkering bezocht de tentoonstelling, die op allerlei manieren ongemak oproept, met host en kunstenaar Helena Sanders. ‘Dode huid is afkomstig van ons lichaam, maar is onderweg om te worden verworpen, bestemd voor het afvoerputje. Noch subject, noch object, confronteert het ons op onbewuste manier met onze sterfelijkheid.’ 

‘Ik kan heel slecht stoppen als ik met mijn werk bezig ben. Als ik niet schilder word ik ziek. Ik ga maar door. Alles wat ik doe integreer ik in mijn werk.’ Alex de Vries zocht schilder Hanneke Gommers op in haar atelier en sprak haar over de manier waarop ze kunsthistorische werken van een eigentijdse interpretatie voorziet.

Persis Bekkering bezocht Rewinding Internationalism met schrijver Frank Keizer, een tentoonstelling over de manieren waarop ideeën en verhalen uit de jaren negentig vandaag nog doorwerken. Ze komen beiden uit 1987, en hebben de negentiger jaren min of meer op dezelfde manier beleefd; ze keken naar School TV en het Jeugdjournaal, zongen protestants-christelijke liedjes, maakten zich druk over zure regen, de ozonlaag en de Balkanoorlogen. De tentoonstelling geeft een heel ander, pluriform gezicht aan het vervlogen decennium: middels de mijnstakingen in Nice, de sluiting van de Philips-fabrieken in Eindhoven, Chileens verzet, en diverse AIDS-actiegroepen in Amerika en Zuid-Afrika.

Alex de Vries bezocht het atelier van Christine Bittremieux. In haar werk ontbreekt de menselijke figuratie en iedere anekdotische referentie. De schilderijen zijn weliswaar ontleend aan bestaande landschappen die ze vaak via foto’s uit kranten en tijdschriften als bronmateriaal verzamelt, maar ze schildert die nooit na. Voor Bittremieux is het schilderij een omgezette beweging van een geconcentreerde gemoedstoestand.

In aflevering XX van De ontmoeting bezoekt Alma Mathijsen samen met schrijver Basje Boer Raak Mij Aan, Om Ons Te Zien van Giovanni Maisto Ferreira in Showroom MAMA. Een tentoonstelling die uitdaagt om je over te geven aan zachtheid en waarin de verschillende ruimtes je dragen.

In aflevering XVIII van De ontmoeting bezoekt Alma Mathijsen de solotentoonstelling No mud, no lotus van Sanna Martha. Het leidt tot een ontwapenend gesprek met twee bezoekers. Over verval, een geschilderd gebakken ei en niet precies weten waarom je ergens naar wilt blijven kijken.