Ine Gevers cureerde samen met Morgan Catalina COME ALIVE, een tentoonstelling waarin de waarde van erotiek werd uitgediept. Het ging niet over sexy lijven, harde seks of orgasmes, maar over hoe we erotiek kunnen zien als een kracht om samen te komen en problemen in de wereld aan te gaan. Daarbij werd de vraag gesteld welke lichamen in onze maatschappij zich seksueel mogen uiten en welke niet.

Voor de documentaire ‘You Want it Darker’ volgde Lisa Boerstra de kunstenaar Natasja Kensmil gedurende een aantal jaren. Zo ook op de dag dat Gerda van de Glind met vier basisschoolkinderen haar atelier bezocht om haar alles te vragen over haar atelier en werkwijze. De film is nu terug te zien op 2Doc.

Niet alleen met haar conceptuele benadering van wat het sieraad kan zijn maakt Dinie Besems een uitzonderlijk statement in de beeldende kunst, maar ook door de wijze waarop ze invulling geeft aan haar praktijk. Ze wacht niet af totdat ze aan de beurt is, maar dwingt haar eigen positie af. “Ik wil maar zeggen: ga niet zitten afwachten; als er niets gebeurt, organiseer het dan zelf. Dat kan dus ook in je huiskamer of in je keuken. Nodig mensen uit. Laat zien wat je maakt en doet.” Alex de Vries ging op atelierbezoek en sprak met haar over hoe ze invulling geeft aan haar praktijk.

Tijdens zijn periode als Fotograaf des Vaderlands ging Jan Dirk van der Burg maandelijks op fotografische ‘strooptocht’ door slaperige bloemkoolwijken. ‘Ik wilde naar Nederland kijken met een soort blanco blik.’ Hij ging op zoek naar het allergewoonste, het voortkabbelende leven. Thomas van Huut sprak met Jan Dirk van der Burg over hoe dat allergewoonste er in ‘typisch Nederland’ uitziet.

In de loop van de tijd heeft Tanja Smeets een herkenbaar idioom ontwikkeld. Haar grootschalige sculpturale ingrepen laten zich kennen door het toepassen van ongebruikelijke beeldhouwersmaterialen. Op het moment dat die objecten in een andere context worden gepresenteerd en in eindeloze hoeveelheden, in elkaar verstrengeld of gemonteerd, dan worden het onherkenbare groeisels. Alex de Vries bezocht het atelier van Smeets.

Van 2003 tot 2013 verscheen Mister Motley als papieren kwartaalblad. In thematische nummers werd het werk van honderden kunstenaars getoond en besproken. Vanaf het allereerste begin kregen jonge kunstenaars bij Mister Motley ook zelf een platform om te schrijven. Deze zomer zet Mister Motley vijf van hen in het zonnetje door hun teksten opnieuw digitaal te publiceren. We vroegen ze – zoals het een tijdschrift dat kunst en leven aan elkaar knoopt betaamt – ook een aantal vragen; over de tekst die ze voor Mister Motley schreven, en over de mooiste zomer die zij ooit hebben beleefd. Deze week: Trashy New-age-noise van Feiko Beckers uit 2012.

Via het ontmoetingsprogramma BIJ/NA kunnen drie aankomende kunstenaars tezamen met drie meer ervaren kunstenaars zich een maand lang professioneel ontwikkelen. Criticus en schrijver Nadia de Vries ging bij de kunstenaars van dit jaar op bezoek.

In de interviewserie ‘Hoe hoog zijn de muren’ onderzoekt Rita Ouédraogo op intersectionele wijze hoe toegankelijk de Nederlandse kunst- en cultuurwereld is. Ernestine Comvalius heeft meer dan vierentwintig jaar in de kunstensector gewerkt. Ze is onder andere mede-initiatiefnemer en de eerste directeur van het Bijlmer Parktheater en was daarvoor directeur van Krater Theater. In een openhartig gesprek blikt Rita Ouédraogo samen met Comvalius terug op haar werkzaamheden, haar jeugd in Suriname, Nederland en de V.S. en wordt een rode draad zichtbaar die gekenmerkt wordt door een onuitputtelijke drijf voor rechtvaardigheid.

“De berg- en woestijnlandschappen van Frans van den Boogaard zijn het werk van een schilder die de materie waarmee hij werkt voor zichzelf laat spreken, in een ingehouden sfeer waarin iets opdoemt wat je niet thuis kunt brengen. De donkere vlekken in zijn gebergte zijn de acacia’s die je als wezens tegemoetkomen.”