Marjoca de Greef schreef een kort Engelstalig essay in de vorm van een brief aan Viktorija Ilioska, Eléonore de Montesquiou, Anastasija Pandilovska en Elke Uitentuis. Deze door Suns and Stars uitgenodigde groep kunstenaars en curatoren gaat de komende tijd intensief samenwerken in het project We don’t want to be stars, but parts of constellations. Omdat ze elk een andere moedertaal hebben – Macedonisch, Ests, Frans en Nederlands – spreken ze Engels met elkaar. Dit heeft consequenties. Door Engels te gebruiken maken zij hun werk en onderzoek tegelijkertijd toegankelijk en ontoegankelijk. Het gebruik van de Engelse taal veroorzaakt en houdt ook uitsluiting in stand. Voor Mister Motley zette Marjoca haar Engelstalige brief over vertalen om naar het Nederlands.

De vader van Merel Bem kwam op de fiets ten val. In de ambulance of in het ziekenhuis werd zijn kleding opengeknipt. Even later kreeg hij een hemelsblauwe pyjama aan. In haar essay gaat Merel in op het autobiografische verhaal dat kleding ons kan vertellen. ‘Als je alle kleding die je ooit in je leven hebt gehad, alle babyschoentjes, winterjassen en trouwjurken, bij elkaar zou zoeken, zou je je autobiografie hebben.’  

Hoe ziet ons leven eruit als het volledig is aangepast aan onze omgeving, waar het water onderdeel uitmaakt van onze dagelijkse realiteit en de getijden ruim baan krijgen? Hoe zou ons eten smaken als we het voedselsysteem aanpassen aan de dynamiek van het landschap? Kunstenaarscollectief de Onkruidenier doet onderzoek naar hoe we kunnen leren leven met een landschap dat steeds zouter wordt.

In een serie publicaties en programma’s onderzoeken Mister Motley en ArtEZ Studium Generale samen met studenten, kunstenaars, schrijvers, wetenschappers en denkers de verbanden tussen tijd, arbeid en ecologie. Persis Bekkering schreef in essay dat cirkelt rondom de vraag of kunst überhaupt kan bestaan binnen het kapitalisme. ‘Kunst is geen proces dat efficiënt gemaakt kan worden, waaruit rendement kan worden geslagen. Ik zou zelfs willen zeggen dat het maakproces geen helder begin en geen werkelijk einde kent.’

Ruben Jacobs toog naar Ruigoord om De Oase van Verwondering te beleven, en vroeg zich af of er nog wel ruimte is voor onbevangen verwondering in deze apocalyptische tijden. Hij gaat een verbinding aan met kunstwerken van Four Siblings, Ambassade van de Noordzee en Bryony Dunne. ‘Zonder zintuigelijke waarneming blijft de ecologische crisis abstract en een (hernieuwde) verbinding tot de aarde onmogelijk. We zijn en blijven uiteindelijk, ondanks al onze technologische snufjes, lijfelijke wezens, net als de rest van het dierenrijk.’

In tien hoofdstukjes en elf illustraties reflecteert Sterre Boerkamp op onze relatie tot dieren. Specifieker: haar eigen relatie tot kippen. In de lente besluit ze haar kip Luis haar eieren te laten uitbroeden. Als blijkt dat twee van de drie kuikens haantjes zijn en de onderlinge sfeer er onder te lijden heeft, wendt Sterre zich tot de filosofie en de kunst. Is de natuur een podium geworden, waarop dieren een rol spelen voor ons vermaak?