Big Art
BIG ART brengt ruim 50 grote kunstwerken en designinstallaties van hedendaagse kunstenaars en ontwerpers bij elkaar, allemaal met een monumentaal karakter en ze zijn ook te koop. BIG ART houdt in die zin het midden tussen een tentoonstelling en een beurs. Curator Anne van der Zwaag had het gevoel dat er ruimte was voor een nieuwe manier van presenteren waarbij er plek is voor zowel galeries als zelfstandige kunstenaars en voor zowel kunst als design. Het is voor de deelnemers en de bezoekers een laagdrempelig platform en met BIG ART wil ze ik niet alleen het kunstpubliek bereiken, maar juist ook mensen van buiten het wereldje. Een gesprek met curator Anne van der Zwaag.
Hoe groter het werk hoe beter?
Een van mijn lievelingswerken thuis is een heel klein exemplaar van Claire Harvey, ooit gekocht op de Frieze. Maar ik hou van kunstenaars die grenzen opzoeken. Dat kunnen ruimtelijke grenzen zijn maar kan ook over de grenzen van de eigen discipline gaan. In die zin gaat BIG ART niet alleen over fysiek grote werken maar ook over kunstenaars en ontwerpers die groter denken. Jaren geleden was ik op de tentoonstelling Beeld Hal Werk en die is altijd blijven hangen. Ik vond dat zo’n simpel en sterk concept. Grote kunst, een lekker rauwe omgeving en een toegankelijke prijs. Een groot gebaar maken zonder al teveel poespas, dat spreekt me aan.
Leonard van Munster zei het een paar weken geleden nog in onze radio uitzending; hij begrijpt niet dat grote musea waar veel ruimte is, zoals het Stedelijk, toch nauwelijks monumentale werken presenteren. Waarom is dat denk je?
Musea programmeren vaak thematentoonstellingen, overzichten, solopresentaties en dergelijke, daarbij wordt een inhoudelijke selectie gemaakt en veel kunstenaars werken nou eenmaal op behapbaar formaat. Het is inderdaad opvallend maar ik denk niet dat dit een bewuste keuze is. Er kan natuurlijk wel een praktische overweging zijn. Grote werken zijn vaak moeilijker te transporteren, te tillen, te verzekeren etc. Wij zijn ook tegen aardig wat grenzen aangelopen, een toegangsdeur van 90 bij 2.20 bijvoorbeeld, maar toch is er straks veel groots te zien. De werken beginnen bij 1 bij 2 of 1.5×1.5 meter en sommige zijn echt heel groot.
De werken die op Big Art te zien zijn, zijn deels ook werken die eigenlijk gemaakt zijn voor de openbare ruimte. Hoe zorg je dat deze werken ook in een museale omgeving tot hun recht komen?
Dat is niet per definitie zo. Ik denk zelfs dat een groot deel ook heel geschikt is voor een museale presentatie of een privé verzameling. De casco Diamantbeurs leent zich hier wat dat betreft heel goed voor, het zijn grote en rustige ruimtes met veel ramen en weinig afleiding. Ik hoop dat bezoekers van BIG ART daardoor op een open manier naar een werk kijken. Zowel op een plein als in een museum kan de context heel bepalend zijn. Dat geldt voor een traditionele kunstbeurs trouwens ook. Bij ons worden de werken neutraal gepresenteerd en staan ze op zichzelf. Dat vind ik een kwaliteit want op die manier kun je je de kunstwerken ook op hele andere plekken voorstellen.
Is er nog een andere thematiek aanwezig die de kunstwerken in de expositie verbindt, behalve de maatvoering?
BIG ART pretendeert geen tentoonstelling te zijn. Ik ben curator maar ook beursdirecteur dus ken beide manieren van presenteren en organiseren. Maar het idee achter BIG ART is juist: geen pretenties. Het moet toegankelijk zijn, laat de bezoeker maar kijken en ervaren. Wie weet ook kopen. Zelf heb ik natuurlijk gelet op de combinatie van werken in een ruimte, wat past bij elkaar, versterkt elkaar, en wat verdraagt elkaar niet. Maar ik wil er geen thema of boodschap aan verbinden. Dat doe ik in een museum of op Paleis Soestdijk wel maar vind ik hier geforceerd en ook niet nodig. Dan zou het juist het doel voorbij streven.
Kun je een aantal werken omschrijven uit de tentoonstelling die erg bijzonder zijn?
Antoinette Nausikaa maakt een vederlichte installatie van gaas sculpturen en tekeningen in situ die heel mooi in de ruimte past. Christiaan Zwanikken werkt aan een grote bewegende sculptuur heel spannend. Van Fernando Sánchez Castillo komt er en enorm houten paard naar BIG ART waar je als bezoekers zelf spijkers in mag slaan. Hulya Yilmaz maakt juist weer een hele kwetsbare en poëtische installatie. Van Takako Saito komt er een interactief wandwerk, maar denk daarbij niet aan nieuwe media en Voebe de Gruyter gaat een site specific installatie maken waarbij ze ook de geschiedenis van het pand betrekt. De locatie die je kiest is heel bepalend voor de sfeer en deze plek en ruimte sprak direct tot de verbeelding.
Wat hoop je dat de tentoonstelling teweeg brengt?
Toen ik het concept bedacht nam ik me voor dat er minimaal 25 grote werken te zien moesten zijn en hoopte ik dat er voldoende animo was, zowel onder de galeriehouders als onder de kunstenaars. We zitten op bijna 60 werken en ik ben trots op de hoeveelheid gerenommeerde namen, van zowel galeries als kunstenaars. Er was veel interesse en positieve energie, dat is een heel goed teken. Ik doe nooit harde acquisitie, het moet kloppen en mensen moeten willen, anders heeft het geen zin om iets te ondernemen. De reacties van buiten de kunstwereld zijn ook heel enthousiast en dat is voor mij een belangrijke graadmeter. Uiteindelijk wil je voor een kruisbestuiving zorgen. Als het een succes wordt ga ik het elk jaar organiseren, en dan steeds op een andere locatie, misschien wel in een andere stad. Er staan zoveel mooie plekken leeg en ook voor panden die worden ontwikkeld is deze vorm van placemaking interessant. Het mes snijdt aan twee kanten. Ik wil met BIG ART laten zien wat er mogelijk is. De oude Diamantbeurs wordt een creatieve hub (Capital C) en daarin mag kunst straks natuurlijk niet ontbreken!
Morgen opent BIG ART en het duurt tot 27 november. Klik hier voor meer informatie.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl