Land zonder grenzen – wat gebeurt er met iemand als je telkens bekeken maar niet gezien wordt?
Welke mate van ontoegankelijkheid ervaren mensen met een ‘lichamelijke’ beperking, mensen op leeftijd, ouders van opgroeiende kinderen en neurodivergente personen? Met Mira Thompson praten Maurits de Bruijn en Laure van den Hout over het belang van representatie, het vinden van woorden waar nog niet veel taal voor is, en actief werken aan een inclusievere en representatievere (kunst)wereld. ‘Ik kan er niet omheen dat anderen weten dat ik een beperking heb. Ik moet me er altijd toe verhouden, ook al heb ik daar niet altijd behoefte aan. Daar gaat ook veel van mijn werk over, over de blik en de betekenis en interpretaties die aan mensen met handicaps worden toegekend.’
Land zonder grenzen – kun je van een ander die niet in jouw hoofd zit, verlangen dat die je snapt?
In de nieuwe reeks Land zonder grenzen onderzoekt en belicht Mister Motley samen met vier verschillende ervaringsdeskundige auteurs vier facetten van ontoegankelijkheid in het kunstenveld.
Iets dat gelijkenis kent met drilpudding – over verloop en verandering
Laure van den Hout zag de extatische film The Book of Flowers van Agnieszka Polska en werd gegrepen door parelachtige bloemknoppen en hallucinante meeldraden. Is het mogelijk om de biologische loop der dingen te veranderen, vraagt de voice-over van de film. En zo ja, wat zou daarvan de prijs zijn? Laure trekt een parallel met de onlangs verschenen film The Substance en schreef een kort essay over maakbaarheid en het hoofdpersonage dat de mens zich waant.
Tomaat, mandarijn, lavendel, basilicum, banaan en kobalt – over Ghislaine Leung’s solotentoonstelling Commitments
Deze zomer rapporteren onze schrijvers over de werken die ze op vakantie tegenkomen. Laure van den Hout liet zich overrompelen door de wanden van Ghislaine Leung’s tentoonstelling in Kunsthalle Basel die zijn gevuld met kleurvakken. Deze vlakken dienen als maatstaf. ‘In Leave (2024) representeert het roodgeschilderde vlak de 118 dagen tussen Leung’s voorlaatste tentoonstelling en deze. Het oranje vlak dat zich in het rood bevindt: de 37 dagen die Leung met onbetaald ziekteverlof moest na haar operatie. Zo symboliseren ook de andere vlakken op de overige twee muren de slechte arbeidsomstandigheden in de kunstwereld, in de vorm van situaties die Leung aan den lijve ondervond.’
De huid van de dingen
De Belgische kust wordt eens in de drie jaar bevolkt door sculpturen ter gelegenheid van de kunstmanifestatie Beaufort. Sommige van die beelden blijven permanent. Zo ook Sara Bjarland’s Monobloc Moments in Blankenberge.
Pioniersplanten, steenvruchten – over IN THE MIST OF IT ALL, ABOVE FRONT TEARS van Laure Prouvost
Laure Prouvost geeft haar universum vol vogels, keien en plasjes water gestalte in De Pont. IN THE MIST OF IT ALL, ABOVE FRONT TEARS laat de bezoeker ronddolen in zalen die zijn aangetast door de klimaatramp en daaruit voortvloeiende migratiebewegingen. Maar Laure van den Hout zoomt in op een heel klein, nauwelijks te ontwaren deel van deze allesomvattende tentoonstelling.
Ineens begint de dag met een nummer van Elton John – kunst op een Berlijns metrostation
‘Don’t go breaking my heart’, ‘every summer every winter’, ‘idk whats going on but its alot’. Laure van den Hout werd geraakt door flarden tekst op een Berlijns metrostation. Eenmaal thuis probeert ze de herkomst ervan te achterhalen.
‘Er gaat iets heen en weer tussen mensen in de aanraking’ – in gesprek met Richtje Reinsma over het geluidswerk Huidwandeling
Richtje Reinsma vatte het plan op om mensen met audio te laten wandelen door het lichaam. Het idee leidde tot een uitgebreid onderzoek, ze sprak met onder meer een psycholoog, dermatoloog, vroedman en haptonoom. Wat is het toch dat onze buitenste laag, nota bene ‘dode’ huidcellen, zo ontzettend gevoelig is? Op welke manier borgt de huid een vorm van begrenzing zonder volledig afgesloten te zijn? Welke rol speelt de huid in ons hechtingsproces? Laure van den Hout ging in gesprek met Richtje over al deze vragen die leidden tot het geluidswerk Huidwandeling.
Zombies all over the place – over Buurthuis 2 van Josefin Arnell
Je tanden erin zetten. Doorbijten. Daar moest Laure van den Hout aan denken na het zien van de horror- en fantasyfilm Buurthuis 2 van Josefin Arnell. Op geestige, ingenieuze wijze verbeeldt de film van deze Prix de Rome-genomineerde kunstenaar hoe vastgoedontwikkelaars bestaande plekken ontzielen om er iets neer te zetten waar meer geld mee te verdienen is, maar dat in het belang van weinigen is.
Genen en omgeving – over Pushing a wave, part IV (Tabula Rasa) van Thijs Ebbe Fokkens
In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegenkomen. Een werk dat opvalt door zijn uitbundige verschijning of juist verrast door zijn subtiliteit. Vandaag schrijft Laure van den Hout over Pushing a wave, part IV (Tabula Rasa) van Thijs Ebbe Fokkens.
‘Ik sta elke dag op omdat als we niet vandaag met elkaar gaan werken aan een rechtvaardigere toekomst, we hopeloos verloren zijn’ – in gesprek met Jeanne van Heeswijk en Yvonique Wellen
Op initiatief van Jeanne van Heeswijk en Yvonique Wellen komen deze zomer bewoners, denkers, makers en activisten bijeen in de Oude Kerk, om daar met elkaar in gesprek te gaan over actuele sociaal-maatschappelijke vraagstukken en zo de kerk weer haar rol als huiskamer van Amsterdam terug te geven. Mister Motley neemt deel aan It’s OK… commoning uncertainties: onze redactie luistert, reflecteert en geeft het proces weer vanuit hun eigen perspectief en vorm. De verhalen die hieruit voortvloeien worden gedurende de manifestatie gedeeld. Vandaag publiceren we het gesprek dat Maurits de Bruijn en Laure van den Hout voerden met Jeanne van Heeswijk en Yvonique Wellen, waarin zij meer vertellen en delen over de insteek van It’s OK…: het gemeenschappelijk maken van onzekerheden en het verhalen van verschillende realiteiten.
De London Design Biennale probeert grenzen te doen vervagen – is het tijd om afscheid te nemen van nationale en territoriale paviljoens?
Waar een biënnale normaal de focus legt op een paviljoen per land, probeert de London Design Biennale dat nationalisme te doorbreken. Laure van den Hout bezocht de Biennale en zag allerlei grenzen vervagen en oplossen, niet alleen die tussen landen. ‘Weten wat er gepoogd wordt te doorbreken is iets anders dan ook daadwerkelijk ervaren dat er iets doorbroken wordt.’
De zee als metronoom – verwijdering en toenadering als tijdsbeleving
In een serie publicaties en programma’s onderzoeken Mister Motley en ArtEZ Studium Generale samen met studenten, kunstenaars, schrijvers, wetenschappers en denkers de verbanden tussen tijd, arbeid en ecologie. In het openingsessay van de serie gaat Laure van den Hout aan de hand van de natuur als eerste klok in op een tijdsbeleving die gevormd wordt door toenadering en verwijdering. Denk aan de maan en de zon – dichterbij en weer verder weg – aan donker en licht, eb en vloed. Aan de hand van water en de verschillende gedaantes waarin dat zich aandient, laat Van den Hout zien dat je niet kunt afdwingen in welke staat je bent op welk uur, dat productiviteit in de mate waarop wij het gewend zijn waarschijnlijk veel te veel een geforceerde staat is. Dat maakbaarheid en maakbare tijd grenzen kennen.
Advertenties
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl
Nieuwe artikelen laden...