De beelden van Maaike Kramer laten structuren en constructies zien die opbouw en afbraak in zich verenigen. Ze onthullen hoe iets in elkaar zit, maar storten tegelijkertijd onder hun eigen gewicht in. Alex de Vries bezocht haar atelier en ging met Maaike in gesprek. ‘Wat we als waarheid ervaren, is ook maar bedacht.’
Typerend voor het werk van Lotte Werkema is dat ze toont hoe ze haar aanwezigheid moet bevechten, terwijl ze tegelijkertijd door haar rollator, rolstoel en lichamelijke hulpstukken juist duidelijk zichtbaar is. ‘Mensen zijn zo vrij mijn lijf te becommentariëren, maar dat kan ik beter zelf doen. Dan ligt de bal bij mij. Als de goegemeente, de kunstwereld of de politiek daar maatschappelijk verzet in ziet, dan accepteer ik dat.’ Alex de Vries bezocht haar atelier en ging met Lotte in gesprek.
‘Een stad is voortdurend aan verandering onderhevig en is nooit af. Ik zoek plekken op waar steigers en bouwkranen staan om door te dringen tot het skelet van de stad dat altijd weer met massieve wanden wordt bedekt en je het zicht daarop beneemt.’ De expressieve vorm die Hanna de Haan aan haar stadsgezichten geeft roept associaties op met filmdecors als de kartonnen sets van Das Cabinet des dr. Galigari uit 1920 van Robert Wiene. Hoewel haar werk direct is ontleend aan eigentijdse gebouwen en stedenbouw doet haar handschrift vermoeden dat je met een hedendaagse Piranesi van doen lijkt te hebben. Ze dringt met haar werk door tot het wezen van stadsarchitectuur dat een megalopool karakter krijgt. Alex de Vries ging bij haar op atelierbezoek.
Alex de Vries ging op atelierbezoek bij Joran van Soest. ‘Ik wil met mijn werk graag mezelf overstijgen en een plek voor reflectie maken waar anderen zich ook in kunnen vinden. Dat communicatieve aspect is erg belangrijk voor waar ik met mijn werk naar toe wil. Het is ook iets dat doorspeelt in het wel en niet begrijpen van anderen. Ik denk namelijk dat iedereen moeite heeft elkaar te begrijpen, en dat de ruimte om elkaar te begrijpen niet altijd vanzelfsprekend is.’
Jans Muskee toont de morele gevoeligheden van onze tijd en beeldt het menselijk lichaam zo af dat iedere provocatie wordt geneutraliseerd. Zo zien we eruit, gekleed of ongekleed. ‘Stel je eens voor dat onze huid transparant was,’ zegt Muskee. ‘Dan zouden onze organen zichtbaar zijn en zouden die in de kunst bepalend zijn voor de weergave van de mens. Nu is dat onze naaktheid. Onze huid verbergt ons al.’ Alex de Vries ging bij hem op atelierbezoek.
Tijdens het Internationaal Film festival Rotterdam 2023 ging de speelfilm ‘Als Uw Gat Maar Lacht’ van muti-media kunstenaar Dick Verdult (Eindhoven, 1954) in première. Het is een film die niet moet worden naverteld, maar die moet worden gezien. Om de film te introduceren is er zoals gebruikelijk wel een beschrijving gemaakt van wat de kijker wordt voorgeschoteld. Die kenschetsing is niet onwaar, maar kan onmogelijk recht doen aan de kijkervaring die je ondergaat als je de film op je af laat komen.
Cathelijn van Goor maakt imaginaire reizen, is globetrotter via Google Maps en maakt daadwerkelijk reizen over de wereld. Die verschillende manieren om de planeet te ervaren vinden hun weerslag in haar complexe, getekende composities. Alex de Vries ging bij haar op atelierbezoek.
In de schilderijen van Aagje Linssen ‘[…] wordt niets weggelaten, wat bij abstracte kunst vaak een uitgangspunt is, maar iets opgeladen en doorgezet’. In gesprek met Alex de Vries vertelt Linssen over hoe het schilderen voor haar een proces is van het omzetten van gedachten en overwegingen in het aanvoelen van de verbeelding en de betekenis daarvan.
Alex de Vries sprak met schilder en sociotherapeut Hans van Haalen. Na rond 2005 te zijn vastgelopen met zijn beeldende werk, maakt Van Haalen recent weer schilderijen. Hij speelt in zijn werk met de menselijke eigenschap alles te willen begrijpen, bepalen en te categoriseren. ‘Mensen kunnen maar moeilijk accepteren dat iets er gewoon is, door toeval of anderszins, en niet direct te verklaren is.’
Alex de Vries bezocht het atelier van de ongrijpbare kunstenaar Diederick van Kleef die een schijnbaar oneindig instrumentarium bespeelt. ‘Op de academie vond ik al dat je niet direct een stijl moest hebben. Ik wilde niet herkenbaar zijn en heb ontzaglijk veel exposities gedaan, maar met die manier van werken krijg je geen vaste galerie. Ik ben meer voor het voetbalsysteem, dat je als speler wordt getransfereerd als je bij een andere club beter tot je recht kunt komen, of dat nu een betere of een mindere club is.’
In het schilderen praat Lotte van Lieshout met dieren en dingen. En ze zeggen in hun geschilderde gedaante iets terug en zo spreken ze tot ons. Alex de Vries doet verslag van de residentie die Lotte deed op La Lue in de Franse Allier. ‘Haar schilderijen zijn belangwekkend, niet omdat die zich concreet uitspreken over enige vorm van wereldproblematiek, maar omdat ze laten zien dat er meer is tussen hemel en aarde dat je niet begrijpt dan wel. Nou ja, dat is misschien wel de essentiële wereldproblematiek.’
Sarah Rose Guitian Nederlof laat zien dat simpele gebruiksvoorwerpen kunnen worden ingezet om cultuurverschillen te nuanceren en te verklaren. Het thema van de dubbele nationaliteit en het gevoel van vervreemding ziet ze weerspiegeld in de meest alledaagse dingen. ‘Er zijn dingen in de wereld die je opvallen omdat je ergens een buitenstaander bent.’ Alex de Vries ging bij haar op atelierbezoek.
De schilderijen van Dagmar Baumann ogen karig en krachtig. Ze zijn weloverwogen in een sterk gebaar gemaakt. ‘Als je nog minder wilt schilderen dan dit, moet je de kwast niet in de verf dopen,’ schrijft Alex de Vries. Hij bezocht het atelier van Dagmar en ging met haar in gesprek over haar schilderijen, en over de bewegingen die erachter schuilgaan.
Alex de Vries bezocht het atelier van David Maroto. Voor hem is schrijven een beeldend middel waarmee hij zich als kunstenaar uitdrukt. Zijn werk bestaat uit de verbeelding van daadwerkelijke handelingen die we uitvoeren om anderen te bereiken, om ze aan te raken en om door te geven wie we zijn om niet te worden vergeten. ‘Ik heb geen kinderen en dus geen genesis. Ik kom ergens uit voort dat verdwijnt als ik er niet over schrijf. Ik moet de herinnering levend houden.’
‘Ik kan heel slecht stoppen als ik met mijn werk bezig ben. Als ik niet schilder word ik ziek. Ik ga maar door. Alles wat ik doe integreer ik in mijn werk.’ Alex de Vries zocht schilder Hanneke Gommers op in haar atelier en sprak haar over de manier waarop ze kunsthistorische werken van een eigentijdse interpretatie voorziet.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl