ArtEZ Zwolle 2017
De Grote Kerk is gevuld met steigers, een extra verdieping en vele witte, tijdelijke muren om het werk van ruim honderd studenten van ArtEZ Zwolle te herbergen. Af en toe voelt het daadwerkelijk als herbergen in plaats van exposeren. Het werk moet vechten voor zijn plekje en concurreren met zijn nabije omgeving: de kerkbanken, enorme kroonluchters en de bewerkte vloer. Er is weinig groot werk te zien en daarnaast krijgt het niet altijd de ruimte die het nodig heeft.
Het valt op dat veel studenten graag hun persoonlijke verhaal beeldend willen maken. In de begeleidende teksten wordt veel gesproken over een ervaring, verhaal of boodschap van de student die voor iedere bezoeker ergens herkenbaar moet zijn: een universele ervaring. Veelal vormt de eigen misère van een student een startpunt voor het beeldend werk, soms wordt een chronische ziekte of akelige jeugd als inspiratie genoemd. Het is een flinke klus om je eigen verhaal zo te bekijken dat je het ook artistiek kan vertalen. Meike Hakkaart slaagt hierin. Haar aanleiding: haar 14 jaar oude hond is afgelopen jaar overleden. Ook voor het overlijden van haar hond heeft Hakkaart veel werk gemaakt over de dood en het dode dier. In haar eindexpositie toont ze foto’s van een rituele begrafenis van de hond. Omringt met zorgvuldige neergelegde kleurrijke bloemen, ligt de hond vredig en levenloos op de aarde. Ze maakte keramiekbeelden van honden in verschillende houdingen of met een open buik met daarin de organen. Van de snuit van haar overleden hond maakte Hakkaart afgietsels in tin en keramiek.
Leonie Hahn dook in het boek On the Road van Jack Kerouac en vond hierin haar eigen hang naar rust en vrijheid op de weg. Ze illustreert het verhaal van onderweg zijn op een aantal auto-onderdelen. Met haar liefde voor auto’s is dat een logische keuze. Duistere hotel taferelen, een zonsondergang en auto’s op de weg worden gecombineerd met teksten. De verschillende onderdelen worden als een puzzel weer in elkaar gezet, wat voor dit avontuur ietwat braaf aanvoelt.
Durven wij ons als mensen open te stellen voor alles wat leeft; wezens, planten en spirits, op aarde? Van bovenaf kijk je naar een sluipend luipaard in een kille kooi. Als mens kijk je neer op een machtig dier. In haar werk bespreekt Stephanie Duijnisveld hoe wij, mensen, de natuur vaak buitensluiten. Het werk is een onderdeel van de installatie Being Seen, hetgeen bestaat uit meerdere schilderijen, kleine objecten op de vloer en een aantal palen. De objecten op de vloer zijn kleine houten plateaus waar een vondst uit de natuur of uit huis op ligt. De installatie voelt niet overal als een geheel, met name veroorzaakt door de ruis van de locatie.
In een wat afgesloten gedeelte van de kerk is het werk van Robin Schouten te zien. Op een dekbed en een stoel zijn sporen te zien van een mens. Een spel van reliëf op het dekbed laat een mensfiguur zien, daartussen zijn weer afdrukken van armen en handen te zien. Links van het dekbed staat een oud stoeltje zonder rugleuning waar de afdruk van de handen uit het kussen is gesneden. Beelden die Schouten ‘de herinneringen van het lichaam’ noemt. De objecten zijn getuigen van het moment dat de mens wel aanwezig was. Hier brengt de locatie wel een positieve bijdrage aan het werk. Het werk komt goed tot zijn recht in de grijze, wat afgezonderde omgeving.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl