Stick or twist

Twintig kunstkopers hebben ingestemd met de aankoop van een leeg canvas van Aukje Dekker waarop in fases een kunstwerk zal onstaan. Met de assistentie van schilders David Kc Moir, Jepster Weijzig en Matthew Day zal ze twintig identieke schilderijen maken. Voor elke deelnemer één. Alle schilderijen beginnen (nagenoeg) identiek en worden zo stapsgewijs voortgezet. Wanneer het werk een volgende fase heeft bereikt, wordt er een foto van dit stadium op deze website geplaatst. En bij elke fase is het aan elke individuele koper om te bepalen: stoppen (stick) of doorgaan (twist). Elke nieuwe fase kost de koper echter €50,- bovenop de € 150 voor het lege canvas. 

Als een koper beslist dat het schilderij af is : dan drukt hij/zij op “stick”. De ene koper kan stoppen, terwijl de andere kopers het nog afwacht en doorgaan. Als één koper bepaalt dat zijn schilderij af is, is dit de definitieve versie van één van de twintig schilderijen. Tijdens het maakproces kunnen kopers comments plaatsen om daarmee te proberen invloed uit te oefenen op het proces. Het aantal stappen in het maakproces  en wat de uiteindelijk versie van het schilderij is, hangt af van de mate waarin de kopers stoppen of doorgaan want het project stopt als iedereen gekocht heeft.

Hieronder een overzicht van diverse verhalen over het project Stick or Twist geschreven door Aukje Dekker

IN HET HOOFD VAN AUKJE DEKKER: DAG 1

Zenuwachtig.
Beetje bang eigenlijk: zo’n doordacht plan, moet nu nog ‘even’ gedaan worden en ik ben bang dat ik de hele wereld, geminimaliseerd tot 20 individuen, teleurstel. Normaal weet je niet voor wie je een kunstwerk maakt, en al ben je toch bezig met een onzichtbaar publiek: als het kut is dan hebben ze het nooit gezien.

Carl Everaert belde. Hij twijfelt.
Nu zit ik de hele tijd met Carl Everaert in m’n hoofd.
Zo begint het al lekker.

De kop is eraf en eigenlijk vind ik zelf het kleine stukje nek dat tevoorschijn is gekomen wel goed. Maar ja, het is te karig; bij een eerste stap moeten mensen gelijk overdonderd raken, moet Carl Everaert niet teleurgesteld zijn, omdat ik hem zo op het hart heb gedrukt dat dit niet smijten met geld is, maar elke stap een schilderij op zich een beeld om trots op te zijn. Waarom heb ik dat in godsnaam gezegd? Want als een ding duidelijk wordt aan dit idee, is dat het juist het “niet affe” is wat interessanter kan blijken, notabene al op dag 1. En zo zitten er binnen 1 stap al miljoenen beslissingen.

Het is te klein. Maar elk stukje streep, streepje kleur, elke invulling van wat het had kunnen zijn heeft de magie er tot nu toe uitgehaald. Na 10 uur schilderen zijn het streepjes potlood op een beige vlak, alles klopt, maar durf ik het?

STAP 1 GEDURFD EN GEDAAN

Toen ik het aan m’n vader liet zien zei hij: “Dat is toch hartstikke lelijk? Zou ik nooit kopen.” Maar met lijst, en bij een tweede keer kijken vond hij het opeens erg bijzonder. Subjectiviteit wederom goed vertegenwoordigd. Ik ben blij met deze stap. Het was eigenlijk al een stap binnen een stap en ja het lijkt onaf, maar het schreeuwt niet. Als een Zweedse exchange studente die zonder dat iemand het doorheeft de beste van de klas is, groeit ze stilletjes waar ik bij sta. Die kans heeft dus niemand van de kopers, tenminste ik denk niet dat iemand tijd of zin heeft om hier 36 uur naar te kijken

Maartje Wortel koopt. Wat een gedachten en gevoelens!
Ik voel me verlaten, maar ben ook dankbaar dat door haar dit stadium bestaat.
Ze is bang voor blauw, ik dacht ook aan blauw/zwart zal ik nu express iets heel anders doen? Waarom? Dom.
Ik sms m’n vriend: “Maartje bought stage one” hij smst terug: ..Ha bitch!!! I’m going to kill some carrots and make them bleed see how she likes those apples”.
Zie je dat betekent dus dat ze me verraden heeft, dat dit een dis is, ze geen vertrouwen heeft! 

Eigenlijk heeft ze me gered. Ze heeft een stille laag gered en daarmee haar eigen rit opgegeven. Ze zegt dat ze de hele nacht wakker gelegen heeft, dat ze eigenlijk eerst bedacht had door te gaan, dat ze zo en zo veel geld wilde besteden, maar ze vind het mooi zo, zodat haar fantasie het werk kan doen en net als in de liefde, wanneer je iemand wilt, het moment van willen mooier is dan het hebben. 

Het is een complimenteuze keuze. Dank Maartje, en gefeliciteerd met je unicum, we gaan je missen en ik hoop samen met de rest dat je spijt krijgt.

RUST IN DE TENT. IK HEB ER ZIN IN.

Stap 4 was een heuvel maar dan van zand en ik met ski’s, en te warm aangekleed ook, en zonnebrand vergeten. Kortom het was strijd. Ik moest mezelf steeds vaker zeggen dat ik dit echt zelf bedacht had, omdat ik het zo leuk vond en spannend. Leuk is, zo blijkt, geen gerechtvaardigde term in de kunst, in de kunst is iets inspirerend of leerzaam en bovenal een zoektocht. Nou, ik stond dus onderaan die berg als een reisgids die normaal de Noordpool doet voor blinde bejaarden. Had het gevoel dat iedereen wachtte; de kopers, de assistenten, de hoeren die ’s ochtends voor de deur liggen maar vooral ik, op mezelf. Kom op mens, wat WIL je dan? 

We gingen nu echt schilderen. Dus geen compositie maken. wat eerst zo was. Maar Echt schilderen. En een kleur erbij maakt een andere kleur weer vloeken, een achtergrond, een manier, alles heeft veel te veel invloed op elkaar. Daarbij is het een open schilderij; de uitkomst is afhankelijk van alle factoren. En om van een belofte naar een beginnend schilderij te gaan, lijkt toch een stapje terug; die zwarte streep op wit is spannend, het idee van een tweeling voor een “is het een berg? “Is het een abstracte invulling van een gevoel?” is spannend. Maar die fase was voorbij en vooralsnog leek het nergens op, alsof ook mijn belofte was verdwenen. 

Toen heb ik mezelf herpakt en twee dingen gedaan (eigenlijk 5)
1. Eindelijk het boek Fountain Head van Ayn Rand gekocht.
2. Iedereen de deur uit gezet en alleen zitten pielen zonder druk.
3. Het schilderij zoals hij was upgeload .
4. Alle schilderijen naar de studio van Aldert Mantje gebracht.
5. Een email gestuurd naar de kopers.

Ik verklaar me nader. 

1. Over het boek hoef ik denk ik niet veel meer te vertellen omdat ik waarschijnlijk de laatste ben die het nog niet gelezen heeft, maar ik ben pas net begonnen en het werkt nu al als een tierelier. Vooral deze passage vond ik lekker: de architect model leerling die net -cum laude alles- is afstudeert Peter Keating zegt tegen de onconventionele concessie-loze enge maar eigenlijk betere architect freak Howard Roark, die net van dezelfde school is gestuurd: “ehh Howard luister ik weet dat we geen vrienden zijn en dat jij net van school bent gestuurd maar ik niet en ik zit met een dilemma en ook al zeg ik nooit hardop hoe goed ik je vind, ik wil graag je mening.. Ik heb twee topkansen gekregen, maar welke moet ik nu kiezen?” en die Howard antwoord: “Als je wilt weten wat ik ervan vind, Peter, dan vind ik dat je al een fout hebt gemaakt. Namelijk door mij naar mijn mening te vragen. Door de menig van wie dan ook te vragen. Je moet een ander nooit iets vragen. Niet als het om je werk gaat. Weet je dan zelf niet wat je wilt? Hoe kun je ertegen dat je dat niet weet?”

2. Daardoor volgde 2 wat leidde tot 3: 
Er gingen vier kopers uit. Als ik naar m’n intuïtie luister denk ik dat Bob Meijer eruit is omdat hij er gewoon geen zin meer in had. Bart Eysink Smeets omdat hij er geen geld meer voor had, Joost Janmaat omdat hij de stress van het beslissen niet meer aankon en Carl Evereart omdat hij deze stap oprecht mooi vond en bang was voor de gezichten.

3/4. Doordat het schilderij nu niet meer in mijn handen was maar bij de kopers om beslissingen te maken, viel er een serieuze last van mijn schouders. Ik voelde rust. Toen ben ik ‘a change of scenery’ aangegaan en heb (4): Alle schilderijen verhuist naar het atelier van Aldert Mantje, nog nat stonden ze daar even in ander licht, in een andere context. Een context waar ik veel van geleerd heb. De vier beste schilders van Nederland al zeg ik het zelf (heb mezelf een soort van inbegrepen want Mantje zit in een collectief van vier, maar een van de vier is een koper en weet dus niets van dit plan, waardoor ik mezelf in het rijtje heb geplaatst) hebben zich gebogen over dit doek, over deze meisjes. Ik heb nog nooit een collectief meegemaakt waar ze gewoon alle vier roken, het is toch een soort van not done, je hebt altijd die gezonde erbij, maar hier niet. Het was een feest in alle opzichten.

5. En toen nog die mail naar de kopers om me te verontschuldigen voor het langere wachten. Ik had eerst een tempo van een stap per week en dat probeerde ik ook nu vol te houden, maar het was vechten tegen die heuvel dus. Toen kreeg ik vooral reacties van de kopers dat ze blij waren dat het wat langer duurde! Dat ik liever de tijd moest nemen dan te raffelen en dat hun spanningsbogen nog alom strak gespannen waren. Ik heb diep ingeademd en er kwam op-lucht uit. Ik heb tijd. 

Ik heb moed. Ook mooi is een concept en hoe langer ik zelf naar dit tja, lelijke? schilderij kijk hoe meer ik haar schoonheid begin te waarderen. Ik had in de vorige stap bijna de meisjes overboord gegooid, maar ben blij dat ik het nog niet heb gedaan. Ze hebben bestaansrecht. Ook al lijken sommige op puberende mannen, ik vind het spannend. Ik vind het een zoektocht. Ik vind het al die woorden die ik geleerd heb om te zeggen op de kunstacademie. En ik vind het echt!

SOMS IS EERLIJKHEID NIET INTERESSANT

In hoeverre hou je je twijfels voor jezelf?

Ik had gister een goed gesprek met Jep (Jepster Weijzig, een stagiaire, -red.) in de galerie, we waren aan het schilderen en luisterden naar Bill Evans, omdat ik ergens gelezen had dat Bill Evans geestverruimend werkt. 

Iemand klopt op het raam, het is Martine (een vriendin van Aukje -red.): ze wil even zien hoe de schilderijen er nu uitzien. Ze vindt het zo’n tof project en biedt aan dat als iemand niet meer wil, zich in te kopen bij een verlaten schilderij. Dat is heel complimenteus en ik wil graag dat Jep dit gesprek hoort: Waarom eigenlijk? 

Al sinds we begonnen zijn bespreek ik alles, ik beslis wel, en geef ze mijn opties, maar alles is ook open, alles is een gesprek waarin ik gretig ben om hun mening te horen, om hun expertise tot me te nemen. In het begin wist ik precies wat ik wilde, maar het is steeds moeilijker daartoe te komen, door de overstroom aan bezoekers tijdens het schilderen, de keuzes, maar vooral door de door mij opgevraagde meningen. Ik weet het opeens niet meer, alles kan, koffie kan, thee kan, Chaka Kahn en het kan ook meer zijn. Mijn eigen mening wordt op de proef gesteld, door mezelf! Niet door de anderen, zij willen een leider.

Is het wel eerlijk om zo eerlijk te zijn? Zij doen als stagiairs mee aan dit project om van mij te leren, om de grote kunstenaar aan het werk te zien, geprikkeld en geïnspireerd te raken. En steeds als ik de indruk krijg dat ze mij ook maar een beetje zo zien, haal ik mezelf onderuit. Ze zien me twijfelen. De grote leider. En als overmaat van ramp verlies ik, door mezelf zo op te stellen, het vertrouwen in mezelf! Dom dom dom. En zo is dit proces een gevecht tussen wat eerst leek mezelf en de kopers, toen mezelf en de assistenten, nu gewoon een gevecht met mezelf geworden.

Toen Martine weg was praatten Jep en ik weer verder, over het aura van een schilderij, waar hij is het eerste jaar een essay over heeft geschreven. Over “ Art in the Age of Mechanical Reproduction’ van Walter Benjamin, over Paul Citroen en Rothko en dat het lekker is veel te weten. Jep zegt dat hij in de klas over dit project heeft gepraat en dat iedereen jaloers is, en ik besef dat daar de kern ligt: Ja ik heb m’n onzekerheden, maar het gesprek daarover is minder interessant.

AUKJE DEKKER – BRIEF VAN KEES WEEDA

Lieve Aukje

Over het geheugen als onbetrouwbaar hulpmiddel om je de verloren tijd te herinneren heeft Marcel Proust een cyclus van zeven kloeke romans geschreven. Zijn conclusie is dat het voornamelijk geuren en smaken zijn die gebeurtenissen uit het verleden oproepen, voor het overige is het geheugen uiterst onbetrouwbaar. 

Dus wantrouw wat je je herinnert en zeker als je van iets overtuigd bent dat je hebt gelezen, althans denkt te hebben gelezen. Ik weet het allemaal wel, dus ik had je uitnodigingsbrief moeten nalezen toen ik je schreef dat er iets merkwaardigs zit in de Stick or Twist afspraak. Als de koper het wil, stopt het proces helemaal niet na 10 keer, het gaat door zolang hij bereid is vijftig euro per fase toe te zeggen. 

Dat was dus redelijk stom van me. 

De tegenkant van deze vergissing is dat ik mijn fantasie nu de vrije loop kan laten. Stel nou eens dat in jouw kopersgroep iemand zit die niet ophoudt, dan ontstaat materiaal voor een horror-story: tot in lengte van jaren zit jij vast aan het afleveren van een wekelijkse ‘stage’ van het schilderij waar je ooit, lang geleden, in je jeugd aan bent begonnen. Voor € 2.600 per jaar moet je iedere week een afbeelding sturen van weer een volgende versie van wat allang niet meer de ‘Twee Zusters’ is. Je bent 75 jaar en een gevierd performer, werkend over de hele wereld en iedere week moet je weer naar de Vriend van Bavink om verder te werken aan dat verdomde schilderij. Maar ja, contract is contract. Je bent al oma, je wilt af en toe eens wat langer vakantie nemen, maar nee, altijd weer iedere week dat schilderij, je dreigt aan de drank te raken en je zoekt een uitweg…..

Zo’n soort verhaal zou ik proberen te schrijven als ik Roald Dahl was. Ken je ‘Huid’, een oud verhaal van hem? Huid gaat over een man die een tatoeage op zijn rug heeft laten zetten door een jonge Russische schilder die later – jaren na zijn dood – heel beroemd is geworden. Hij raakt toevallig verzeild op de opening van een tentoonstelling van het werk van die overleden schilder en toont de kunsthandelaar de tatoeage op zijn rug, een prachtig portret van een vrouw. De kunsthandelaar wil het kopen, maar hoe. Hij belooft de oude man mee te nemen naar een luxe hotel waar hij heel de dag cocktails drinkend in zijn zwembroek aan de rand van het zwembad van het hotel zal moeten gaan zitten, als een kunstzinnige attractie voor de heel rijke hotelgasten – die in nog groteren getale naar het hotel zullen komen. De man stemt toe en dan – Roald Dahl doet uiteraard zijn naam als schrijver van bizarre suspense eer aan – duikt een aantal maanden later ergens in een galerie in Zuid-Amerika een merkwaardig geschilderd, onbekend werk op van de beroemd geworden, jong overleden Russische kunstenaar…..
(Huid van Roald Dahl staat in de bundel M’n liefje, m’n duifje – wel uit 1962, hoor….)

Maar zover laat ik het niet komen, hoor! Ik ga met de volgende afleveren ‘twisten’. Ik ben benieuwd naar de volgende afleveringen in je zoektocht maar ik merk dat ik me wat ongemakkelijk begin te voelen in mijn rol als opdrachtgever. Het is het gevoel dat ik iedere week een oordeel moet uitspreken over je werk en dat ik dat doe met een simpele druk op de send-toets van mijn laptop. Eigenlijk zoals een Romeinse keizer, met zijn duim naar boven mag de gladiator blijven leven, wijst hij de andere kant op is afgelopen. Nou houdt daar de vergelijking ook meteen op, maar het is wel iedere keer jouw gevecht met de materie waar ik iets van moet vinden. Normaliter beslis ik als koper na 1 of 2 keer of ik iets wil kopen (of misschien na 3 keer maar dan gaat het wel steeds om hetzelfde werk), bij S or T ligt dat toch wel anders. Nou zou ik elke week een beschouwing kunnen schrijven over de vordering die het schilderij heeft doorgemaakt, maar daar voel ik me niet competent genoeg voor. Nog los van de vraag of jij daar op zou zitten wachten, lijkt het mij dat zoiets de autonomie van de kunstenaar aantast. Voor mij is dat in ieder geval een duidelijke uitkomst van dit experiment: het bevestigt mijn gevoel van ontzag dat ik voor kunstenaars heb en iedere week bij implicatie zeggen dat een werk niet ‘af’ is, zit me niet lekker. 
En daarom doe ik een voorstel.
Zoals gezegd, is de volgende fase voor mij de laatste. Ik koop dan het schilderij van je, je stuurt me een rekening, ik betaal die, maar dan maken we een afspraak – en dat is mijn voorstel – dat ik er naar kom kijken en dat jij me vertelt wat je er van vindt en of je het zo wilt laten of er nog iets aan wilt doen….. Wat denk je?

Liefs, Kees

ZENZENZEN, HET EINDE IS NABIJ;

een conference skype gesprek tussen de twee laatste kopers en mezelf. 

Barbara: “staat hij aan?” ik zie je niet?!
Wendela: ik zie jou wel, heel duidelijk!”
Barbara: godver.
Wendela: grappige trui, ben jij thuis? of is dit je studio?
Barbara: Sorry Wendela, ik kan me niet concentreren zo, je bent helemaal gepixelt, ik bel je even terug ok?
Barbara: ik hang dus nu op, ja? dan bel ik nog een keer.
Wendela: Ok… 

verbinding verbroken

Barbara: Ha Wendela, fijn je nu eens even te spreken, we are the last ones standing! 
Wendela: yes I know! Drie vrouwen twee schilderijen, vind hem ook steeds beter worden, is Aukje er nou ook al?
Barbara: ik zie wel haar plaatje, maar volgens mij is dat gewoon een foto.
Wendela: Auuukje! Auuuukje!
Barbara: Hahah dat hoort ze toch niet, wacht… Auuukje! Auuukje!
Wendela zacht: haha dom
Barbara zacht: je bent zelf dom.

Barbara: ja..?
Wendela: ja ik heb een theorie: hoe meer energie je ergens in stopt, hoe beter het wordt.
Barbara, ja snap ik, maar ik was net helemaal gewend aan die meisjes en nu is het weer een heel ander schilderij. 
Wendela: Je moet niet zo moeilijk doen Barbara, zo’n Rothko gaat voor weet ik niet hoeveel miljoenen over de toonbank wij zitten pas op 850.

Aukje: Dag dames! Nog maar twee doeken over. Barbara, jij hoopt op een wonder, en ten zeerste dat Japan me nieuwe invalshoeken heeft gegeven. Wendela, jij gelooft in die ‘meer energie theorie’ en blijft nog wel even plakken als ik het goed begrijp, voor jou is dit project kattenpis!
Barbara: voor mij ook! Alleen dan letterlijk haha!

Aukje:  Goed, ik ben dus naar Japan gegaan voor dat wonder en die extra energie en eigenlijk denk ik.. Barbara en Wendela: Jaaaaa, hoe was het?!!
Aukje: even stil alsjeblieft ik wil mn verhaal afmaken
Wendela: haha oef nou sorry hoor, dan zet ik even water op haha, praat maar door hoor!
Aukje: ja ik was daar dus eigenlijk helemaal niet met jullie bezig maar lekker in het moment!
Barbara: Lekker in het moment?
Aukje: lekker in het moment, als in niet nadenken gewoon gaan. Ik ben gegaan. Tjongejonge genoeg input, geen output.
Wendela: hahaha ik hoor je hoor Auk, hoor je mij? Nog jongens geprikt? hahah!

Aukje: Maar op een gegeven moment zitten we in een sjieke tofu tent op de prijs te letten en ik werd daar zo kalm, ik had niet eens zin om te roken omdat ik de zen niet wilde verpesten.
Barbara: zo te zien is dat nu over!
Aukje: .. en toen had ik een epiphany: ik wil ook zen. Zen in mn huis en interieur, zen in mn hoofd en ook zen in het schilderij. Zen zoals je je sokken uitdoet omdat je dat voelt, zen dat je behoefte hebt heel zachtjes je levensverhaal te vertellen, maar vooral om naar dat van een ander te luisteren, zen dat de gang gescheiden wordt door melk-papieren deuren die je zachtjes opzij moet schuiven en er een klein fonteintje in de kamer staat. Zen dat je ruis verguist. Mn zusje zei gelijk, gaat je never nooit lukken Auk, mag je je hele inboedel wel weggooien! Ik zei; ok waar, maar dat schilderij is nog in progressie, daar ga ik wat zens van maken.

Dus alle troep eruit, alles is ruis, terug naar de basis. 
Barbara: OOOO Echt! Fantastisch! Alle troep eruit!
Wendela: laat is een foto zien? Zijn ze al af?
Aukje: Eigenlijk was stap 14 vorige week al ‘af’, maar omdat het misschien wel het einde is heb ik het proberen te rekken, zoals je als kind opeens je moeder gaat masseren omdat je voelt dat je naar bed moet.

Barbara: aaah laat effe zien! Wat vind je er zelf van!
Aukje: Ik kijk naar het doek en vind hem vooral best raar, alsof ik het niet echt ben, maar zen t ben? 
Barbara: Nou wel echt benieuwd nu hoor!
Aukje: Er zijn wel dingen die ik ook zou willen proberen met het doek, maar die zen-mentaliteit heeft me ook innerlijk weer een beetje terug gebracht naar de basis van het concept.
Barbara: als in?
Aukje:  Nou.. eh.. zen is ook; niet mee doen met de tendens, de zelf opgelegde tendensen, maar ook die van de omgeving: dit werk gaat over het proces en ja ik zit erover na te denken die hele bruine jaren 50 achtergrond in wit lak op te zetten met een plamuurmes, maar ik ga aan mezelf voorbij, als ik deze niet eerst upload.
Barabar: ..Ja..!
Wendela: We hebben het over 50 euro per doek he, Rothko zou lachen in zn knuistje. 
Aukje: precies! Its up to you girls om ook maar in het Engels af te sluiten!
Barbara: hoorde jij het begin van het gesprek dan?! Wij zagen jou niet!
Aukje: ja, ik had mn camera uitgezet want was mn oksels aan het harsen.
Wendela: o
Aukje: na goed, dus dit is hem nu, misschien denk ik er hierna weer anders over dan lakwit, en is mn zen periode over, misschien krijg ik die kans nooit en is het hierna klaar. je weet t niet, je weet t niet. 
Alleen jullie weten het!
Barbara: Kom maar door dan!
Aukje: ik ben een volledig mens in het midst van de ontdekking van haar eigen ik.
Wendela: ok Aukje, we spreken je later.

…

en die avond kon Aukje niet slapen. Iets in het gesprek maakte haar voelen dat het wel eens echt echt afgelopen kon zijn, en wilde ze dat met een bruine achtergrond? Hoeveel lag er nog echt in haar handen?
Is dit het einde? En is dat verzadigend? Ze pakte de vespa ( grapje ) en reed naar de studio, met Going Home van Leonard Cohen op repeat begon ze het bruin eraf te schuren. En terwijl de zwoele stem aanzwol, zwolden de traantjes een beetje op. Onder het bruin, zat het blauw, onder het blauw wat geel, daaronder stukken zwart en wit van de ‘zebra’ en toen besefte ze dat het niks met het bruin of wit te maken had, maar met het geen afscheid willen nemen, zoals je je moeder gaat masseren als je niet naar bed wilt. THEY ARE MINE, MINE.. fluisterde ze zachtjes schurend.

—————————————————————————————————————————————–
Aukje Dekker schrijft voor mister Motley over haar project Stick or Twist. Twintig kunstkopers hebben ingestemd met de aankoop van een leeg canvas van Aukje Dekker waarop in fases een kunstwerk zal onstaan. Lees de andere artikelen hier. Of bezoek de website van Stick or Twist.