Soms is eerlijkheid niet interessant

12 maart 2015

In hoeverre hou je je twijfels voor jezelf?

Ik had gister een goed gesprek met Jep (Jepster Weijzig, een stagiaire, -red.) in de galerie, we waren aan het schilderen en luisterden naar Bill Evans, omdat ik ergens gelezen had dat Bill Evans geestverruimend werkt.

Iemand klopt op het raam, het is Martine (een vriendin van Aukje -red.): ze wil even zien hoe de schilderijen er nu uitzien. Ze vindt het zo’n tof project en biedt aan dat als iemand niet meer wil, zich in te kopen bij een verlaten schilderij. Dat is heel complimenteus en ik wil graag dat Jep dit gesprek hoort: Waarom eigenlijk?

Al sinds we begonnen zijn bespreek ik alles, ik beslis wel, en geef ze mijn opties, maar alles is ook open, alles is een gesprek waarin ik gretig ben om hun mening te horen, om hun expertise tot me te nemen. In het begin wist ik precies wat ik wilde, maar het is steeds moeilijker daartoe te komen, door de overstroom aan bezoekers tijdens het schilderen, de keuzes, maar vooral door de door mij opgevraagde meningen. Ik weet het opeens niet meer, alles kan, koffie kan, thee kan, Chaka Kahn en het kan ook meer zijn. Mijn eigen mening wordt op de proef gesteld, door mezelf! Niet door de anderen, zij willen een leider.

Is het wel eerlijk om zo eerlijk te zijn? Zij doen als stagiairs mee aan dit project om van mij te leren, om de grote kunstenaar aan het werk te zien, geprikkeld en geïnspireerd te raken. En steeds als ik de indruk krijg dat ze mij ook maar een beetje zo zien, haal ik mezelf onderuit. Ze zien me twijfelen. De grote leider. En als overmaat van ramp verlies ik, door mezelf zo op te stellen, het vertrouwen in mezelf! Dom dom dom. En zo is dit proces een gevecht tussen wat eerst leek mezelf en de kopers, toen mezelf en de assistenten, nu gewoon een gevecht met mezelf geworden.

Toen Martine weg was praatten Jep en ik weer verder, over het aura van een schilderij, waar hij is het eerste jaar een essay over heeft geschreven. Over “ Art in the Age of Mechanical Reproduction’ van Walter Benjamin, over Paul Citroen en Rothko en dat het lekker is veel te weten. Jep zegt dat hij in de klas over dit project heeft gepraat en dat iedereen jaloers is, en ik besef dat daar de kern ligt: Ja ik heb m’n onzekerheden, maar het gesprek daarover is minder interessant.