Het kunstwerk dat niemand ooit te zien kreeg
Een aantal blankhouten sculpturen staan ongeorganiseerd door elkaar heen. Ze lijken opgesloten te zitten in hun eigen flinterdunne huid: een cocon van wc-papier en latex die strak om het blanke hout is gespannen. Ze zijn verbonden met elkaar door de ondergrond, een houten vloer vol met vlekken. Zijn de beelden sterk genoeg om de huid te verscheuren, om ooit vrij te komen van het benauwende wc papier? Voordat de eerste scheuren zichtbaar zijn in het latex, is het blanke hout al doorgezaagd en de dunne huid losgescheurd.
Dit doorzagen en losscheuren is gebeurt door de maker van de beelden; kunstenaar Bert Jacobs. Voor de tentoonstelling . . . in Walden Affairs Den Haag kreeg hij de mogelijkheid een beeld te maken in zijn studio, vervolgens paste hij het beeld volledig aan op de ruimte en het gebouw van Walden Affairs. Hier kreeg hij twee weken de tijd voor. Het resultaat: een oud pand dat is gevuld met drie wonderlijke installaties verdeeld over drie verdiepingen die allemaal afstammen van dat éne werk dat niemand ooit fysiek te zien kreeg.
Op de begane grond van het pand aan de zuidwal 52 ligt de houten vloer. De poten van ieder sculptuur zijn nog bevestigd aan de ondergrond. Deze zijn echter niet langer dan twintig centimeter, de rest is eraf gezaagd. De vloer is bedekt met vlekken latex, varkensvet en stukjes wc papier. Deze details zijn het bewijs dat er meer heeft plaatsgevonden op de ondergrond dan alleen het bevestigen van de houten poten. Bert Jacobs vertelt dat zijn maakproces zichtbaar is op de vloer en dat dit een belangrijke eigenschap is van zijn beeldend werk in het algemeen. Ook zal de toeschouwer het varkensvet, de latex en het wc papier later terug vinden op de andere verdiepingen om vervolgens verband te kunnen leggen tussen de drie installaties.
De tweede verdieping van het pand is gevuld met de huid van de sculpturen. Opgerold en gekruld liggen de lagen wc papier achter in de ruimte. Ze zijn omgedraaid waardoor het wc papier nog amper zichtbaar is maar de latex ondergrond des te beter. Het is een rauw idee, een huid die is losgescheurd en is tentoongesteld waardoor het totaal vergeten wordt wat de huid ooit heeft omhuld. Het innerlijk is gescalpeerd, het schild staat immers op zichzelf.
De zolder van Walden Affairs is een kleine ruimte met grote ramen waar de ochtendzon doorheen schijnt. Zo worden tientallen witte latten belicht die zijn bevestigd aan elkaar en verspreid zijn over de gehele verdieping. De witte latten zijn oorspronkelijk het skelet geweest van de sculpturen, hetgeen dat direct onder de huid zat. Nu staan ze op de zolder blootgesteld. Ook heeft Bert Jacobs er een materiaal aan toegevoegd. Transparante stukken plastic die dezelfde afmetingen en vormen hebben als de houten latten. Hij ziet deze plastic stukken als jokers. Verbindingen waarmee hij de installatie compleet kan maken. Het transparante van het plastic in combinatie met het wit geschilderde hout en het besmeurde varkensvet geeft een subtiel en kwetsbaar beeld weer. De blanke houten latten en de transparante verbindingen zijn uitermate teer ten opzichte van de beschimmelde muren en vervallen kozijnen van het pand.
De trapt die leidt ons van het zolder naar beneden kraakt wanneer er overheen wordt gelopen. Het hele pand van Walden Affairs is samengesmolten met de installaties van Bert Jacobs. Het is geen tentoonstellingsruimte waar diverse er beelden conventioneel opgehangen zijn. Het kraken van de trap komt terug in het doorgebogen hout van de latten op de bovenste verdieping. En de muffe lucht die hangt in de hal hangt vult de ruimte (deze geur komt vermoedelijk door het latex dat de kunstenaar gebruikt heeft). Het is een kunstwerk dat pas eindigt wanneer de toeschouwer de deur van Walden Affairs achter zich dichttrekt en zijn weg vervolgt de zuidwal af.
De tentoonstelling . . . is nog tot en met 16 november te zien bij Walden Affairs
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl