With All Due Respect, BEAR Finals, Arnhem
De studierichting BEAR (Base for Experiment, Art and Research) van ArtEZ levert dit jaar achttien studenten af aan de wijde wereld. Dat zijn er minder dan voorgaande jaren. Het nieuwe tutorsysteem, waarin tutoren een groep studenten begeleiden uit alle jaren tegelijkertijd vanuit een specifiek aandachtsgebied, begint zijn vruchten af te werpen. Je ziet in deze tentoonstelling al een paar jaar op rij een stijgende lijn in de concentratie en daarmee in de ontwikkeling.
De studenten van tutor en kunstenaar Hester Oerlemans, haar gebied heet ‘art and process’, springen eruit. Ruben Planting bijvoorbeeld. Hij is een typisch voorbeeld van de nieuw soort kunstenaar die je steeds vaker ziet: de veelzijdige, die met allerlei disciplines raad weet. Hij schrijft, draagt voor, maakt sculpturen, interventies, en alles met een ontwapenende frisheid. Een vlaggenstok kon wel wat menselijkheid gebruiken, dacht hij, en dus liet hij hem in vier stukken gezaagd zachtjes dansen. Het geluid dat de beweging maakt lijkt in de verte op het kermen van zo’n paal in de wind. Een stok van een partytent klemt helemaal vanaf het plafond een stapel wegwerpborden tegen de grond, als je ernaar kijkt voel je iemand heel hard op je tenen staan.
Een stoep is eigenlijk een raar ding, als je erover nadenkt, een laag in vierkantjes die ook weer bestaat uit zware massa, gelegd op een laagje extra grond. Planting maakt van dit alledaagse fenomeen iets heel anders; een Stoep om langer naar te kijken.
De opa van Danjelle Creemers schilderde stillevens. Als jonge kunstenaar doet dat iets met je, dat kan niet anders. Danjelle visualiseerde in haar installatie dat de schilderijen van haar opa weliswaar verscholen gaan achter lagen van tijd en gekleurde herinneringen, maar dat ze nooit helemaal uit zicht verdwijnen. Ze werden aanleiding tot haar eigen werk. Ik bezocht haar atelier een tijdje geleden, er waren prachtige werkjes in klei, stilleven materiaal zoals appels en andere dingetjes die ze gebruikt om na te schilderen. Van die schilderijen indexeert ze vervolgens de kleuren, zodat ze een groeiend palet krijgt van haar eigen kleurkeuzes. Sommige komen weer terug, andere zijn een- of tweemalig. Deze afstandelijke rangschikking dempt het sentimentele dat op de loer ligt in de behandeling van haar opa’s schilderijen. De kleurstalen worden op de muur geplaatst, zodanig dat ze linken naar haar stillevens op de muur ernaast.
Romar de Bonte is een filosoof. In zijn werk bevraagt hij taal op een manier zodanig dat de taal zélf absurd wordt. Hij maakte een alarmlicht op een auto met de tekst: Most problems in philosophy are lingual confusions. Erbij een roeptoeter. Ik zie de auto zo al heel vanzelfsprekend door de stad rijden, mensen die verbaasd opkijken. De grote ringband die achteloos tegen de muur geleund staat geeft alle ruimte voor je gedachten, die door de schaal direct groteske proporties krijgen.
Willemijn Louws fotografeert meisjes in bossen. Haar figuren gaan op in de natuur. Dat is niet makkelijk met zoveel beroemde collega’s. Ik bedoel: ga het maar doen, tegen de stroom, misschien wel tegen beter weten in. Ze probeert zich los te worstelen van die ene Grote Nederlandse Fotograaf en zet daar een eerste overtuigende aanzet toe in een foto waarin een meisje een vlecht voor haar gezicht houdt, haar schaarse kleding matcht perfect met de omgeving.
Meer moois:
Chantal van Lieshout: beeldschone installatie waarin verhalen verteld worden vanuit verschillende tijdsdimensies, de kindertijd, het associatieve, het nu. De onderdelen komen in variërende groottes terug, de verhalen worden zachtjes en steeds op een andere manier verteld. Hoe je als kind insecten ving en die in een glazen bol wilde stoppen, de tuinstoel, het geluidloze van een stolp. Gesmoorde en vertroebelde huid waar je aan terug denkt.
De films van Karlijn Janssen zijn geestig en heel goed gemaakt. In een panoramagrote projectie kijk je van bovenaf op de boomkruinen. Af en toe schiet er een rode bal omhoog. In een andere film wordt getracht een reusachtig borduursel aan te leggen op een ijsplaat, waardoor er brokken afbreken. Het is bijna een gevecht tegen de klippen op: het ijs laat zich niet borduren, en de borduurster gaat stug door.
Tot slot een niet te fotograferen werk van Rikke ter Horst, die zich verdiepte in de geschiedenis en werking van bleekweiden in Arnhem. Zij ontdekte dat lakens niet wit worden door de zon, maar door een chemisch proces van vocht dat van onderaf, vanuit het gras optrekt in combinatie met UV licht. Dit bootste ze na in een indrukwekkende zaalvullende installatie met zonnebanken, airco’s en grasmatjes waarop lakens rusten.
Vooruit, nog eentje dan: pure schoonheid in de video van Zaïd Al-Lozi. Hij filmde zijn zus, een Oosterse schone met prachtige rode lippen, op de kust van Jordanië. Ze houdt een scherf goud vast die de zon reflecteert. Achter haar de bergen, de ruisende zee, een paradijselijk plaatje. De kunstenaar wilde onderzoeken wat de overeenkomsten zijn tussen het Oosters en Westerse gevoel voor schoonheid. Nou, deze is wel duidelijk.
With All Due Respect, BEAR Finals, Oude Kraan 26 in Arnhem te zien tot en met zondag 8 juli.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl