Architect

11 juni 2015

–
Ik wil een echte vergadering aan een glazen tafel, met grote ramen met uitkijk over een skyline.

Met mannen in donkerblauwe of zwarte pakken, met strakke kaaklijnen, achterover gekamde haren en sierlijke handgebaren. Ik wil vrouwen in mantelpakken met hoge dunne hakken, poppengezichten die zich constant in een discussie mengen. Allen hebben zij een onderzetter voor zich waar een groot glas water of biologische appelsap op staat.
Zij zitten op design meubels die op een glanzende vloer staan, waarin de weerspiegeling van het uitzicht te zien is.
Er worden gesprekken gevoerd waarin iedereen elkaar laat uitpraten. Een notulist die in de hoek, op haar laptop het gesproken woord nauwkeurig uittypt.
Zij praten met vaktermen waarvan ik niet weet dat die woorden bestaan.
En het belangrijkste, de deur is dicht. En als er iemand binnenkomt is dat de secretaresse (ieder persoon in de vergadering heeft een eigen secretaresse), die eveneens in een mantelpakje loopt met opgestoken haren, foundation op haar gezicht en de hele dag rondloopt met een gemaakte glimlach, zo nep dat ze aan het einde van de dag kramp heeft in haar wangen.