Amy Cutler over empathie

Als groep vertonen ze een absoluut ongemak, maar individueel lijken ze niet bepaald op elkaar. Ze zijn niet op specifieke bestaande personen gebaseerd, en ik heb ook geen modellen gebruikt. Ze kwamen tamelijk organisch tot stand, zonder schetsen of een specifieke compositie. Daardoor waren ze wat vreemd en verwrongen. Hun persoonlijkheid ontwikkelde zich terwijl hun gezichten een vaste vorm kregen. Ik dacht veel na over wat ze op hun hart hadden en over het soort leven dat ze eventueel leidden. Tegelijk met de ontwikkeling van hun karakter werd het duidelijk dat ze stuk voor stuk totaal verschillend gekleed moesten gaan. Het textielontwerp dat voor elke vrouw werd gekozen, was een afspiegeling van hun persoonlijkheid en van de emoties die in het gezicht waren terug te vinden.’
    ‘Ik geloof dat hoe specifieker en persoonlijker ik mijn werk maak, hoe universeler het wordt. Niet iedereen begrijpt mijn schilderijen, maar ze zijn een oprechte afbeelding van mijn eigen verhaal. Narratief werk vertelt een verhaal. Dat is ook exact wat ons leven en onze herinneringen zijn: verhalen. Uiteindelijk verwijzen ze altijd weer terug naar zichzelf, of ons dat nu bevalt of niet. We baseren onze gevoelens voor een groot deel op onze eerdere ervaringen.’

‘Empathie is niet altijd haalbaar. Dat betekent niet dat je helemaal gevoelloos bent, maar om je in te kunnen voelen heb je een omvattender begrip van de situatie nodig, en dat komt meestal samen met wat levenservaring.’
    ‘Ik geloof dat zelfbehoud een goede zaak is. Als iemand of iets jouw leven op een uiterst negatieve wijze beïnvloedt, dan moet je dat uit de weg gaan. Je kunt je misschien inleven in en begaan zijn met de ongelukkige omstandigheden waardoor iemand in een situatie terechtgekomen is, maar jouw empathie is geen onuitputtelijke humanitaire dienstverlening. Ik aanvaard en respecteer mensen zoals ze zijn en ook om de keuzes die ze hebben gemaakt, maar mijn persoonlijke betrokkenheid kent definitief grenzen. Ik probeer afstand te bewaren tot mensen die me gevoelsmatig uitputten. Je kunt jezelf het beste met positief ingestelde mensen omringen. Ik heb beslist keuzes gemaakt om negatieve mensen uit mijn leven te weren.’
    ‘Het werk van Louise Bourgeois heeft een grote invloed gehad op de manier waarop ik naar de wereld kijk en op mijn eigen kunstbeoefening. Zij is heel openhartig en oprecht. Ze heeft zoveel bijzonder persoonlijke werken gemaakt, die een diepgaande invloed hebben gehad op de manier waarop ik kies mijn eigen ervaringen te delen. Een groot aantal van haar werken concentreert zich op uiterst traumatische jeugdervaringen. Ik heb empathie voor haar leven en werk, omdat ze naar heel specifieke emoties terugkeert en complete werelden kan creëren die een intense pathos uitstralen. Ze zijn transformerend. Het is alsof je door de sluier van de herinnering het verdriet en de zorgen van een ander ervaart. Wat haar werk zo meeslepend maakt, is dat het een wereld oproept waar ik naar wil terugkeren en in vertoeven. Ik heb heel weinig met haar gemeen, maar ik voel een heel sterke verwantschap als ik tegenover haar werk sta. Het is een uiterst bevreemdende ervaring om troost en rust te vinden bij de pijn van iemand anders. Gelukkig is kunst niet altijd logisch.’