All of these images are the outcome of certain observations
Weet je nog, vroeger? Toen maakte je foto’s en liet ze daarna ontwikkelen, bij de HEMA of een speciaalzaak. En dan kreeg je een envelop met al je foto’s bij elkaar. Die foto’s bewaarde je in die envelop, of je stopte ze in een album, gerangschikt op gebeurtenis of jaar. Af en toe, als er dan weer een herinnering op kwam borrelen, ging je op zoek naar de foto’s en zat je soms wel een uur aan de keukentafel te glimlachen of te huilen om de kiekjes die je uit de envelop haalde. Vervlogen momenten leken het -het dekbed van je overleden oma, de boerenzolder op Terschelling waar je elke zomer verbleef als kind, het schilderij van een achternicht- lang geleden, maar nog steeds zo tastbaar.
Al deze persoonlijke herinneringen komen naar boven wanneer je het fotoboek ‘All of these images are the outcome of certain observations’ van Liza Wolters bekijkt. Het boek van Wolters bestaat uit 89 foto’s uit haar privé collectie. Het zijn foto’s van alledaagse dingen: een kamerplant, een bloementuin, gefrommelde kleren op bed, een man op een balkon, een grasveld. Het zijn objecten en dingen die je elke dag tegenkomt. Bij het zien van de foto’s denk je na over je eigen observaties. Je ziet je buurman het balkon oplopen en de planten water geven. Je ziet het grasveld naast je huis. Je ziet je stapel kleren op je stoel in je kamer -je ziet de onvolmaakte schoonheid van de dagelijkse dingen. Het zijn opvallendheden die zo gewoon lijken, en dat ook zijn. Juist daardoor zijn ze ook weer zo bijzonder, want die momenten kunnen vervliegen. Daarom maken we ook foto’s, om iets vast te leggen wat ooit kan verdwijnen. De observaties van Wolters laten zien dat het nodig is om stil te staan bij het gewone, het pure alledaagse. Omdat ieder woord afbreuk doet aan de stille schoonheid van het alledaagse heb ik gedichten geraadpleegd, om zo, bovenop de subtiele observaties van Wolters een extra filter te leggen.
De man keek in de spiegel, en zag de
ogen die zien, de oren die horen,
de mond die spreekt. Hij zag
hoe het lichaam ademt en
beweegt, en had ‘bewondering’ voor
wat hij zag.
Dat hij het zelf was, drong hem pas later door.
Spiegel, Toon Hermans, uit: Verhalen uit mijn leven (2001)
Als ik een bloem was,
zou ik dan nu bloeien?
Of zou ik een bijzondere bloem zijn,
een onvoorstelbare bloem,
een bloem die niet kan kiezen tussen bloeien
en niet bloeien,
En die over de rand van een vaas voorover
leunt
om te zien of zijn afgrond een bodem heeft?
Of zou ik alleen maar kunnen bloeien,
moeten bloeien,
rood en gedachteloos,
op een ongerepte schoorsteenmantel, ergens
tussen schaamte en geluk?
En als ik een bloem was,
zou ik dan weten wanneer ik moest verwelken?
Nu nog niet?
Een bloem, Toon Tellegen,
Uit: Kruis en Munt (2000)
Zee, het zeer wijde gevoel
van te klein, bijna overbodig
ouder wordende billen waarin
nog iets trilt en schommelt
lopend naar de rommel die hij
heeft gevonden: wier, dooie
vis, slijm. Bukt, tot waar
het wit wordt tilt de wind
haar jurk op: zacht vlees. Kijk
naar de zee.
Son of a beach, Rutger Kopland
uit: Wie wat vindt heeft slecht gezocht (1972)
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door den stormwind meegenomen.
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Zoolang ik weet dat ik in wildernis,
In steppen, stad en woud dat onderkomen
Kan vinden, deert mij geen bekommernis.
Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
Dat vóór den nacht mij de oude kracht ontbreekt
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
Waarmee ‘k weleer kon bouwen en de aarde
Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de
Plek waar mijn graf in ’t donker openbreekt
Wooningloze, J. Slauerhoff
Uit: Op aarde niet en niet op zee (2000)
Het nieuwe jaar begint met zachte vlokken
die zachtjes dalen en onwillig landen.
Het aarden wordt hun dooi, of ze zich branden
aan warme aardkorst, hete huizenblokken.
De aarde drinkt de sneeuw met grote slokken
en raakt verkild tot in haar ingewanden.
De vlokken winnen door hun massa. Wanden
van groen worden van spikkelwit doortrokken.
De grondverf dekt. Dimensies dijen uit.
En kijk, daar is de kerstkaart, rijstepap.
Een hond danst lachend – met een wolvensnuit
door zindelijk wit Hollands poollandschap.
Een Alptraum van één dag. De witte bruid
lost zachtjes schreiend op in grijze drab.
Sneeuwbui, Patty Scholten, uit: Ongekuste Kikkers
(1997)
‘All of these images are the outcome of certain observations’ is verkrijgbaar via www.lizawolters.com
Het boek werd door Wolters zelf gepubliceerd in 2016 in samenwerking met drukkerij Tielen en designstudio alt-8 •
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl