Afstuderen tijdens de lockdown – een zee van nieuwe stemmen IV
Tijdens de pandemie studeren wereldwijd duizenden kunstenaars af, maar hun werk blijft veelal verscholen achter gesloten deuren. Onderwijsinstellingen maakten het afgelopen jaar online afstudeershows en nooit eerder was het zo makkelijk om kunstwerken van jonge kunstenaars over de hele wereld te bekijken.
De komende tijd belicht Gerda van de Glind voor Mister Motley dan ook kunstenaars die wereldwijd afstuderen omdat ze hun werk uitgebreid en eenvoudig online kan bekijken. Eind 2021 zal een aantal van hen werk tonen in een fysieke groepstentoonstelling bij POST, platform voor actuele kunst. In deze tweede reeks artikelen belicht ze kunstenaars die in de breedste zin van het woord met het medium schilderen werken: van weelderige landschappen tot activistische muurschilderingen. In dit artikel spreekt ze de jonge kunstenaars Taedong Lee uit Zuid-Korea en Pao-Leng Kung uit Taiwan.
Taedong Lee komt uit Zuid-Korea en studeerde in 2020 af aan de University of the Arts in Londen. Hij maakt schilderijen van landschappen waarin hij fysieke locaties en emotionele ervaringen met elkaar verweeft. Zijn inspiratie haalt hij uit de oosterse schilderkunst, waarin de persoonlijke blik op het landschap wordt vervlochten met spirituele rust en introspectie van de schilder. Zijn werk begint altijd met het voelen van emoties als reactie op een specifiek landschap. In dit landschap maakt hij (aan)tekeningen, foto’s, video’s en geluidsopnames. Vanuit deze beelden, geluiden en notities begint hij te tekenen, maar de uiteindelijke vorm en kleur van het landschap worden vervormd door zijn gevoelens en herinneringen. De ruimte die vervolgens op het doek ontstaat noemt hij ‘emotie geïnterpreteerde ruimte.’ Eén van de afstudeerwerken is het schilderij ‘Green Waterfall.’ In zijn dagboek maakte hij de volgende aantekening over deze plek:
‘I came to Jeju island Korea. I am now looking at Jungbang Waterfall. The water which is dropping in the waterfall is dancing passionfully with lilting winds and plants near the waterfall, which is like they are singing and dancing. However, adult water which has already dropped is flowing toward to the sea.’
Hoe heb je jouw emotionele en fysieke ruimtes kunnen delen met publiek?
De afstudeertentoonstelling vond helaas online plaats. Natuurlijk kan je online je werk delen met mensen over de hele wereld, maar je mist de maat, textuur, materialen en de atmosfeer van de tentoonstelling. Gelukkig is mijn schilderij ‘Green Waterfall’ opgenomen in de afstudeer-groepstentoonstelling in de Saatchi Gallery in Londen. Het was mijn eerste groepstentoonstelling in Engeland en dat was een interessante ervaring. Door deze tentoonstelling heb ik veel steun gevoeld van galeries en verzamelaars.
Dat klinkt alsof je zowel mooie kansen als een grote teleurstelling op je pad hebt gehad. Hoe heb je de tijd na het afstuderen ervaren?
Ik vond het erg deprimerend. Na hetafstuderen heb ik geprobeerd om mijn schildercarrière in Engeland voort te zetten, maar er waren zoveel dingen verboden tijdens de lockdown, dat ik ben teruggegaan naar Zuid-Korea. Ik heb veel kansen misgelopen en voelde me hulpeloos in 2020. Daarom bevatten alle schilderijen uit die tijd na het afstuderen een subtiele tint van diep donkerblauw. Omdat ik door corona weinig activiteiten buiten de deur had, ben ik me meer gaan richten op herinneringen als basis voor nieuwe werken.
Die nieuwe werken zien er kleurrijker uit dan je afstudeerwerken. Hoe verwerk je herinneringen in je werk?
Ik verwerk hedendaagse ervaringen met herinneringen en stop ze samen in een nieuw werk. Ik zie het als soort archief van herinneringen en emoties. Zoals je herinnering kan worden vervormd door andere media – zoals foto’s en video’s: Zo voeg ik nieuwe lagen toe aan mijn herinnering. Ik voeg bijvoorbeeld innerlijke emoties van nu aan een plek uit het verleden toe, en zo wordt het een soort collage van flarden aan herinneringen, huidige gevoelens en beelden uit diverse tijden. Daardoor wordt de ruimte in het schilderij een soort ‘spookplek’ die niet in de echte wereld bestaat.
Over de echte wereld gesproken: hoe kijkt jouw regering en land naar kunst?
Vergeleken met het verleden is er veel verbeterd. Het publiek is steeds meer geïnteresseerd en heeft een verscheidenheid aan beeldende kunst gezien waardoor ze steeds meer met een open blik kijken naar hedendaagse kunst. Maar tot zover denken de meeste mensen wel dat het kunstenaarschap een armzalig beroep is. De overheid maakt gelukkig steeds meer financiële steun vrij voor kunstenaars, maar er is nog altijd een tekort aan steun voor beginnende kunstenaars.
Hoe kijk je naar de toekomst?
Ik ben van plan om meer ruimtelijk werk te maken waarin de uitzichten en landschappen worden uitgedragen. Ik denk aan installaties of om de schilderijen als een object in de ruimte te tonen. Ik zou graag meer onderzoek doen naar de fysieke ruimte van schilderijen. Verder hoop ik natuurlijk dat de pandemie gauw tot een einde komt. Ik zou erg graag met meer kunstenaars communiceren., niet enkel in Zuid-Korea maar ook in andere landen. Ik hoop dat daar snel weer meer mogelijkheden voor komen.
Volg Taedong Lee via zijn site of Instagrampagina.
Pao-Leng Kung woont in Taiwan en studeerde in 2020 af aan de Royal College of Art in Londen. Kung studeerde af met schilderijen waarin hij het picturale en sculpturale domein van de schilderkunst onderzoekt. De kunstenaar benadert het schilderij als een ruimte in zichzelf, waarbij hij experimenteert met combinaties tussen fijne handschilderingen en alledaagse objecten zoals een droogrek, schoteltjes en ventilatoren. Door deze alledaagse objecten te gebruiken als materiaal om composities mee te maken, zijn ze nog wel herkenbaar, maar krijgen ze een nieuwe beeldende laag. De afstudeertentoonstelling vond plaats tijdens de pandemie, waardoor de kunstenaar gedwongen werd om zijn werken online te laten zien. Hierdoor moest hij nog meer nadenken over de ruimte van een schilderij: hoe verhouden fysieke verfstreken zich tot het digitale domein? Voor de tentoonstelling schreef hij onderstaand statement:
: what will it be, when art only lives in the virtual world?
: the thing we experience at the moment is the flatness of world.
: where is painting’s ‘life space’ ?
: where are these domestic things’ ‘life space’ ?
: where is my ‘life space’ ?
: what is the suitable social distance between my works and viewers?
(enter)
(enter)
(enter)
Nomad.
Eén van de vragen die je in je statement stelt is wat de levensruimte van het schilderen behelst. Heb je inmiddels een antwoord op deze vraag gevonden?
Ik denk niet dat er een specifiek antwoord op deze vraag is. Het is meer een idee dat ik binnen mijn werk wil onderzoeken. Op dit moment denk ik vooral dat de ruimte en mogelijkheden binnen de schilderkunst veel breder zouden moeten zijn. Schilderen gaat veel verder dan verf en kwasten. Je kunt ook schilderen met andere elementen en schilderen is in zichzelf een drager van een ruimte: er zitten zoveel verschillende lagen in die kunnen worden uitgevouwen.
Waar komt die fascinatie voor alledaagse objecten en readymades vandaan?
Ik vind het geweldig om te zien dat er vaak iets schilderachtigs in alledaagse objecten zit. Zo ben ik de laatste tijd gefascineerd door de openingen in onze huizen, zoals ventilatiesystemen en afvoerpijpen. Ze zijn nauw en verborgen en openen ergens naartoe. In het boek ‘Everyday Urbanism’ staat een paragraaf waarin iets van mijn fascinatie en ideeën in doorklinkt:
‘Everyday space is a diffused landscape, without coherent formal characteristics. It is banal, often repetitive,
it’s everywhere and nowhere, it’s a place that has few characteristics that people pay attention to. Everyday
space is often described as generic and often generalisable. But, once you closely observe the people who
inhabit it and the activities that take place there, it becomes highly specific.’
Deze specifieke tastbare elementen heb je in werken gestopt, die je opeens in de virtuele wereld moest delen met toeschouwers. Hoe heb je dat ervaren?
Ik denk persoonlijk niet dat het werkt wanneer mensen de werken enkel door een beeldscherm kunnen bekijken. Toeschouwers moeten de textuur kunnen zien en voelen, de schaal van het werk in de ruimte. Ik heb nu geen idee hoe toeschouwers erop reageren. Natuurlijk is het voordeel van een online tentoonstelling wel dat mensen het over de hele wereld kunnen zien. Dat is ook waarom ik meewerk aan dit interview. Ik zie het als een introductie tot mijn werk en ideeën en ben blij dat ik hier mijn gedachten kan delen. Maar als de lezers het ooit fysiek kunnen zien zou dat helemaal geweldig zijn.
Hoe heb je de tijd na het afstuderen beleefd?
Het is een vreemd gevoel, vooral voor internationale studenten. Ik had veel problemen die ik moest oplossen, zoals een visa, accommodatie etcetera. Uiteindelijk ben ik halsoverkop teruggegaan naar Taiwan, waardoor ik de afstudeerceremonie heb gemist. Tot op de dag van vandaag heb ik niets tastbaars van mijn afstuderen. Alleen een PDF-document met mijn diploma. Het voelt haast alsof ik niet eens afgestudeerd ben. Alsof ik nooit in Londen ben geweest en alles maar een fantasie was.
Dat klinkt intens. Lukt het je ondanks deze grote overgang om nieuw werk te maken?
Ik probeer actief te zijn in de kunstwereld hier in Taiwan. Zo heb ik een paar groepsshows gedaan en er komen nog twee solo’s aan. Tijdens de pandemie heb ik meer tijd besteed met mezelf dan met andere mensen. Ik heb het gevoel dat het ook erg moeilijk is om me met de kunstwereld in Londen te verbinden, helemaal na het afstuderen zonder fysieke tentoonstelling. Zelf zou ik ook graag in Nederland willen wonen. Ik heb het idee dat er veel kansen en fondsen voor kunstenaars beschikbaar zijn, zoals het Mondriaan Fonds. Ik ben er alleen maar als toerist geweest, maar ik stond versteld van de atmosfeer en de levendige kunstscene.
Hoe ziet je dagelijkse leven eruit op dit moment?
Ik ben thuis en maak werk, kijk films en lees boeken. Daarnaast ben ik verschillende talen aan het leren, zoals Koreaans en Spaans. Het voordeel aan veel tijd hebben voor jezelf is ook om je gedachten op orde te krijgen, al helemaal voor makers. Ik doe momenteen ook veel onderzoek naar kleine ruimtes en alledaagse objecten. Uiteindelijk hoop ik nieuwe mogelijkheden te ontdekken waarmee de ruimte tussen kunst en de alledaagse ruimte steeds kleiner wordt.
Hoe gaat jouw overheid en maatschappij om met kunstenaars?
Dit is een moeilijke vraag omdat ik hier nog niet zo lang als kunstenaar heb gewerkt om er een helder antwoord op te geven. Het enige wat ik voel is dat de kunstenaar nog steeds een outsider is in de maatschappij. Het goede is wel dat er verschillende beurzen en subsidies vanuit de overheid zijn, waardoor opkomende kunstenaars worden gesteund in het ontwikkelen van hun praktijk.
Hoe kijk je naar de toekomst?
Het is moeilijk om te weten wat er gaat gebeuren, zelfs in de nabije toekomst. Maar ik hoop dat ik mezelf kan blijven uitdagen. Ik omarm verschillende ervaringen en omgevingen om mijn gedachten meer open te breken, daarom hoop ik ook naar verschillende landen te reizen. Ik denk zoals gezegd er ook aan om terug naar Europa te gaan. Ik wil namelijk in beweging blijven.
Volg Pao-Leng Kung via zijn site en/of Instagrampagina.
De komende tijd zal Gerda van de Glind voor Mister Motley meer internationale beginnende kunstenaars interviewen in de discipline sculptuur. Daarna zal ze ook de disciplines schilderen & tekenen, fotografie, video, performance en artistic research belichten. Eind 2021 zal een aantal van de geïnterviewden hun werk tonen in een fysieke groepstentoonstelling bij POST, platform voor actuele kunst.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl