Afstuderen tijdens de lockdown – Een zee van nieuwe stemmen
De komende tijd belicht Gerda van de Glind voor mister Motley kunstenaars die wereldwijd afstuderen tijdens de lockdown. Eind 2021 zal een aantal van hen werk tonen in een fysieke groepstentoonstelling bij POST, platform voor actuele kunst.
In een reeks artikelen belicht ik kunstenaars uit verschillende windrichtingen die elk vanuit een andere discipline opereren. Natuurlijk is hun werk geen vertegenwoordiging van een discipline, een academie of land. Het zijn een aantal geluiden in een zee van nieuwe stemmen. In de eerste artikelen belicht ik een paar kunstenaars die in de breedste zin van het woord met het medium sculptuur werken: van ambachtelijk zilverwerk tot een digitale Sixtijnse kapel. In dit eerste artikel spreek ik de jonge kunstenaars Daphne Jiyeon Jang en Adilson De Oliveira en Mzoxolo X Mayongo van Magolide Collective.
Adilson De Oliveira en Mzoxolo X Mayongo, 2020, Bachelor of Fine Arts (Honours-programma), Universiteit van de Witwatersrand, Johannesburg, Zuid-Afrika.
‘The Counter-Space of Pop Culture in Zaïre’ gaat over eigenaarschap en bevat drie lagen. De term ’Counter-Space’ duidt op het snijvlak van hedendaagse digitale technologie en traditionele beeldtaal uit de kunstgeschiedenis. Kunstgeschiedenis is veelal vastgelegd vanuit het Westerse perspectief, door digitale technologie te gebruiken voegen we letterlijk en figuurlijk nieuwe lagen toe. ‘Pop-cultuur’ staat voor de stroming waarin visuele Westerse beeldelementen uit de media worden gebruikt in kunstwerken, bijvoorbeeld in de tijd van Andy Warhol. Wij vervangen die Westerse beeldelementen met Afrikaanse beelden. Tot slot gebruiken we de beladen geschiedenis en culturele context van Zaïre als referentiepunt rondom complexe verhalen over representatie, identiteit, politiek en ervaringen van het hele Afrikaanse continent. Door in onze video’s, virtual reality omgevingen, zeefdrukken en elementen uit de popcultuur te verweven met orale Afrikaanse geschiedenis gaan we de dialoog aan met de hedendaagse maatschappij en de kunstwereld. Daarin reiken we een poel aan referenties aan waarin alle toeschouwers zichzelf kunnen herkennen. Verder voegen we nieuwe lagen toe aan het narratief van de (kunst)geschiedenis, dat altijd door de kolonisator is geschreven.
De lockdown heeft ons gedwongen om via digitale mediums samen te werken. De video’s die we voor de lockdown hebben opgenomen dienden als ruw materiaal voor nieuw werk. Ons doel was om werk te produceren dat aanvoelt alsof het bedoeld is voor de digitale ruimte, in plaats van dat het een gevolg is van de pandemie. De afstudeershow was redelijk tam. Het was een simpele website, maar het feit dat mensen enkel een internetverbinding nodig hebben om ons werk te kunnen zien is een groot voordeel: het is een manier om de kunstwereld te dekoloniseren. Mensen die normaal niet in staat zijn om musea en galeries te bezoeken, kunnen nu vanuit hun woonkamer naar hedendaagse kunst kijken.
Onze regering erkent op veel gebieden het belang van kunstenaars in onze maatschappij. Dit komt mede doordat het einde van Apartheid is bereikt door de samenwerking van veel culturele makers. Bijvoorbeeld door het verspreiden van posters, muziek, theater en ideeën rondom Zwart bewustzijn en het onderdrukkende Apartheidsregime. Het Medu Art Ensemble is bijvoorbeeld een collectief van culturele activisten die streden tegen het regime. Zij kozen voor de term ‘culturele werkers’ in plaats van kunstenaars, omdat die term minder elitair en wit klonk. Onze regering koestert de historische waarde van deze beweging, maar tegelijkertijd is er onlangs 300 miljoen rand (17 miljoen euro) aan fondsen ‘verdwenen’, bedoeld voor de culturele sector tijdens de pandemie. De effecten van Apartheid sluimeren nog altijd door in ons land: de macht van de pers behoort nog altijd aan degenen die de pers beheren. Dit is ook de graadmeter voor kunstenaars die op waarde worden geschat. Degene die onder het mom van ‘verzetskunst’ hun witte privilege inzetten worden gezien, en er is weerstand tegen degenen die oprechte verzetskunst maken.
Er moet nog veel werk worden verzet. Niet alleen in ons land maar over de hele wereld. We zouden graag een kunstwereld zien waarbinnen kunstenaars niet afhankelijk zijn van productiemethodes waarbij assistenten en technici het werk voor hen produceren zonder daar de juiste credits en vergoeding voor te krijgen. We hopen dat we een kunstwereld gaan zien waarin we structuren van productie en auteurschap bekritiseren, ontmantelen en afwerpen. Het collectief is nog altijd belangrijker dan het individu want het individu is nergens zonder het collectief.
Op dit moment zijn we van 9 tot 5 bezig met kunstproductie. Adilson loopt momenteel stage bij Danger Gevaar Ingozi en assisteert bij een groepstentoonstelling van zeefdrukken. Daarnaast brengen we onze dagen door in onze studio waar we animaties, schilderijen, virtual reality werken en sculpturale tekeningen maken. Op het moment zijn we bezig met een reeks werken die een vervolg vormen op ‘The Counter-Space of Pop Culture in Zaire’. Uiteindelijk hopen we dat onze praktijk kan helpen bij het helen van de kunstgeschiedenis en dat het aandeel van Afrika aan het modernisme (en andere stromingen) wordt toegevoegd in studieboeken en onderwijspakketten over de hele wereld. De eerste abstract expressionist was niet Jackson Pollock – het was Ernest Mancoba. Dat zou een goed begin zijn.
2020, Master of Fine Arts, Universiteit van Edinburgh, Schotland.
Door klassieke figuren los te weken van hun specifieke plek in de geschiedenis hoop ik emoties los te maken bij de toeschouwer. Ik wil ze graag opnieuw een verbinding laten maken met deze historische objecten, die voor hen misschien dood of onzichtbaar zijn. Met het werk ‘Strayed Glory’ wil ik de toeschouwer bijvoorbeeld laten kijken naar onze moderne maatschappij, waarin we veelal doen alsof ‘het recht van de sterkste’ iets is dat in het verleden thuishoort en nu niet meer geldt. Voor dit werk heb ik een eigen versie gemaakt van de friezen van het Griekse Parthenon. Het viel me namelijk op dat de onderdelen er uitzien als gekidnapte figuren, en toen ik meer onderzoek deed naar het werk verdween de glans en veranderde het voor mij steeds meer in een slagveld. De friezen zijn gestolen uit Griekenland en ‘behoren’ nu aan het Brits Museum. Het is een voortdurend probleem tussen het Verenigd Koninkrijk en Griekenland, en het toont aan dat de wetten van de jungle nog altijd gelden. Dit zijn geen makkelijk kwesties, maar aan de andere kant: hoe complex de situatie ook is, als we ernaar kijken vanuit een moreel perspectief, is de oplossing eenvoudig.
Door de pandemie kon er helaas geen fysieke tentoonstelling plaatsvinden, maar er was wel een online/virtuele show. Toen ik dat hoorde was ik eerst enorm gefrustreerd, aangezien we allemaal al lang met de voorbereiding bezig waren. Het voelt ook verdrietig, omdat een fysieke tentoonstelling een mooie kans is om je werk aan het publiek buiten het instituut te tonen. Aan de andere kant heeft een virtuele tentoonstelling ook voordelen: de show was open voor een groter publiek, zonder gezondheidsrisico’s.
Het was een pijnlijke tijd. Mijn postgraduate in Verenigd Koninkrijk was een grote kans om mijn wereld en praktijk te verbreden. Ik had grote verwachtingen en wilde graag langer in Europa blijven, maar alles liep anders. Gelukkig waren mijn tutors en het college erg ondersteunend en is mijn werk alsnog geselecteerd en heb ik verschillende prijzen gewonnen. Tegelijkertijd zijn er veel evenementen en kansen afgezegd of uitgesteld vanwege de pandemie. Dat vond ik erg moeilijk, maar inmiddels heb ik geprobeerd alle consequenties te accepteren en positief te blijven. Ik heb nu meer tijd voor mijn werk en om te reflecteren op wat ik de wereld wil zeggen.
Hoewel het afgelopen jaar moeilijk was, was het ook een waardevolle tijd om na te denken. Na de pandemie denk ik dat er meer mediakunst zal zijn. De pandemie heeft alles in een stroomversnelling gebracht. Daarom is het voor de ontwikkeling van mijn praktijk belangrijk om kunst en technologie te studeren. Zelf had ik afgelopen jaar een show in Seoul met een sponsorschap van Hyper VSN Korea. Hyper VSN is een nieuwe technologie voor hologramkunst. Het was een fantastische kans om mijn praktijk uit te breiden. Op dit moment ben ik bezig met het voorbereiden van nieuwe shows, projecten en het ontwikkelen van ideeën. De afgelopen tijd check ik dagelijks platforms op het gebied van mediakunst, waaronder NFT. Ik probeer het razende tempo waarin kunst ontwikkelt bij te houden. Als ik op de hoogte ben probeer ik vooral bij mezelf te blijven en na te denken over wat ik zelf wil laten zien aan mensen. Daarmee ga ik vervolgens aan het werk.
Vergeleken met vorig jaar is iedereen meer voorbereid en aangepast op de situatie. De Koreaanse regering heeft nieuwe regelingen ingevoerd waardoor musea en galeries open kunnen op afspraak. Verder zijn er steeds meer fondsen beschikbaar voor kunstenaars. Zo zijn er Covid-19 steunfondsen, noodfondsen, enzovoorts. Maar niet iedere kunstenaar die wordt geraakt door de pandemie kan worden geholpen.
Het tempo van veranderingen en ontwikkelingen ligt zo hoog, ik hoop dat ik mezelf daar niet in verlies. Ik ben gevoelig voor trends en houd van nieuwe technologie, maar dat is niet groter dan mijn liefde voor kunst. Ik moet daarin een goede balans vinden. Ik hoop dat er in de toekomst meer mensen van kunst kunnen genieten. Tijdens de pandemie zijn mensen binnen de kunstsector harder geraakt dan anderen. Dit vond ik enorm frustrerend. Maar het heeft tegelijkertijd veel mensen doen beseffen dat de rol van kunst belangrijk is. Ik vind dan ook dat er meer ruimte voor kunstenaars moet komen en ze beter beschermd moeten worden. Een kunstenaar is uniek en onze tijd moet net zo op waarde worden geschat als die van mensen in andere beroepen.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl