Oma. Drie letters die een wereld vol associaties en geschiedenis oproepen. In de groepstentoonstelling My Oma in Kunstinstituut Melly vormt die wereld het vertrekpunt. Sifra Coulet bezocht My Oma: ‘Als iets inherent is aan het archetype van de oma, dan is het wel activiteit: doen, zorgen, overdragen, voorleven.’
Deze week is Sanne Kabalt te gast bij Kunst is Lang. Sanne maakt sferische foto’s, die ze vaak vergezeld laat gaan van andere media. In haar boek Waar winter was worden foto’s afgewisseld met dichtregels. In haar werk over slaapliedjes, die soms frustraties of zelfs agressie van de moeder bevatten, was haar eigen stem te horen, en in haar meest recente project over het smeltende ijs van het Noordpoolgebied zien we geschreven gedachten en videobeelden van de klomp ijs die ze liefkozend in haar handen heeft. We proberen erachter te komen waar de unieke kracht van elk van deze media ligt.
Roxane Soudagar interviewde Peng Zhang, één van de genomineerde van de kunstprijs De Scheffer. Naar aanleiding daarvan is zijn werk nu te zien in het Dordrechts Museum. Een gesprek over werken met wat voor handen is: houtskool, de grond onder onze voeten, de verschillen tussen zijn geboortedorp in China en de plekken in Nederland waar hij verblijft. ‘Ik zie mijn werk als de lijm die al die leefstijlen bijeenhoudt.’
Vanaf het begin van de audiovisuele reis Là van Sirah Foighel Brutmann en Eitan Efrat ontstaat een beklemmende spanning, een unheimlich gevoel. Là volgt de weg door de woestijn in de voetsporen van Chantal Akerman. De tentoonstelling verkent de uitgewiste lagen van de Negev/Naqab woestijn en blikt steeds terug naar Brussel, de stad waar Akerman opgroeide en Brutmann & Efrat momenteel wonen. ‘De tentoonstelling is confronterend. Het zet me aan het denken over mijn beperkte kennis over Israël/Palestina en de voortdurende Nakba, onderwerpen die vaak onderbelicht blijven,’ schrijft Lara Bongard.
Voor Beelden in Leiden bracht Jaasir Linger een ode aan Sophie Redmond (1907-1955). Redmond was de eerste zwarte vrouwelijke arts in Suriname en maakte zich sterk voor de Surinaamse bevolking. Redmond droeg altijd een koto en gaf de bevolking voorlichting in Sranantongo, ze zette zich in om de onderklasse te emanciperen en ze liet de kracht en schoonheid van de Afro-Surinaamse cultuur zien. Voor Mister Motley stelde Jaasir Linger een online tentoonstelling samen die een inkijkje geeft in het onderzoek achter zijn werk.
Mister Motley en festival Into The Great Wide Open bundelen de krachten om samen het onderzoek van kunstenaars voor een breder publiek te ontsluiten, zoals dat van Valerie van Leersum, die deze zomer op Vlieland een werk presenteert dat deel uitmaakt van de kunstroute van Into The Great Wide Open.
Deze week is Roland Schimmel te gast bij Kunst is Lang. Roland is bekend geworden met grote muurschilderingen, waarin je blik vaak als eerste valt op de zwarte cirkels die zijn aangebracht op een lichte achtergrond. Vervolgens verschuift de aandacht naar witte cirkels, omgeven met halo’s in de kleuren waarin licht uiteenvalt, zoals geel, groen, blauw en paars. En dan komt het visuele spektakel in een stroomversnelling: de nabeelden die zich op je netvlies hebben geprent, vermengen zich met de feitelijke schildering, en verschijnen en verdwijnen voor je geestesoog.
Onlangs bezocht Lara Nuberg het Nationaal Holocaustmuseum. Het is er druk. Ze stoort zich aan de andere bezoekers en aan de toon van de audiotour. ‘De tekst is te expliciet, vertelt me te duidelijk wat ik zou moeten voelen. Bovendien: Ik weet het antwoord toch?’ Maar de bron van de onvrede die zich aan haar opdringt, zit dieper.
In het Noordbrabants Museum is onder de noemer ‘Brabantse Nieuwe’ het beeldend werk van Sarah Neutkens te zien. Neutkens is gefascineerd door het moment: ze legt ogenblikken vast voordat deze verdwijnen. Puck Kroon bezoekt haar tentoonstelling Niets is ooit altijd en wordt eraan herinnerd hoe niets ooit hetzelfde is.
In 1987 opperde de Leidse gemeenteraad om een standbeeld van Ada van Holland (1188-1223) te plaatsen. Het beeld is er nooit gekomen. Op de aangewezen plek van toen heeft Caz Egelie voor Beelden in Leiden alsnog een beeld gemaakt over het leven van Ada. Het nieuwe kunstwerk bestaat uit mallen om zo opnieuw te spelen met de aan- en afwezigheid van de sculptuur en de mystiek die er bestaat rondom haar leven. Voor Mister Motley stelde Egelie een online tentoonstelling samen die een inkijkje geeft in het onderzoek achter hun werk.
In de loop van ruim dertig jaar is er bij het Drawing Centre een buitencollectie gevormd die bestaat uit negen kunstenaarstuinen (12.000 vierkante meter) en verschillende omgevingskunstwerken. Hoe zorg te dragen voor deze kunstwerken? Is een tuin een kunstwerk dat niet veranderd mag worden, of is het een levend organisme? Deze vragen liggen ten grondslag aan de groepstentoonstelling THE SKETCH, ITS REALISATION & HER LOVERS die werd gecureerd door Caz Egelie. Linde Keja bespreekt de werken met landschapsarchitect Arnoud Garrelts.
Deze week is Marieke Coppens te gast bij Kunst is Lang. Haar werk neemt bij elk project een andere verschijningsvorm aan: de ene keer staat ze als goeroe van haar eigen zevenhoek-vererende-sekte in een installatie waarin je tegen betaling “700% healing guarantee” ontvangt, een andere keer laat ze een meterslang tapijt van twee vechtende paarden borduren. Haar nieuwste werk heeft de vorm van een boek gekregen, met de curieuze titel: niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden. Wat Mariekes werken gemeen hebben, is dat ze het element verwarring in zich dragen, en vaak een getalsmatige basis hebben.
‘Het lezen van Mijn moeder lacht doet pijn,’ aldus Lena van Tijen. ‘In lange zinnen zonder interpunctie, waarin het perspectief verspringt tussen eerste en derde persoon, tekent zich een beeld af van een vrouw die een afgrond nadert.’ Lena schrijft over de memoires van Akerman, de tentoonstelling Chantal Akerman. Travelling in Bozar, en over een moeder en dochter die een intens vervlochten leven leiden. ‘Donkere gedachten zijn zwarte gaten, je kunt erin verdwijnen. Dit betekent niet dat de donkerste gedachten ook het meest waarachtig zijn.’
Mister Motley en ArtEZ Studium Generale stellen elk jaar een programma samen rond een bepaald thema. Het thema van afgelopen jaar was tijd. In diverse publicaties gingen we op zoek naar ontmoeting en verbinding, aandacht en aanwezigheid: naar tijd als ingrediënt. Op 17 april 2024 sloten we deze reeks af met een online lunchevent waarin Maurits de Bruijn in gesprek ging Roos van Haaften (beeldend kunstenaar, ArtEZ alumna en docent DBKV ArtEZ Arnhem) en Barbara Collé (beeldend kunstenaar en filosoof) over wat het betekent als kleuren een eigen tijd hebben.
Op het Delfts Blauw van Chris Rijk zijn geen molens, weilanden en wolkenluchten te zien, maar iconische beelden van queer personen. Met zijn werk bevraagt hij heteronormatieve waarden en morrelt hij aan tradities. Jasper Martens interviewde Chris en schreef een essay over de rol die zijn eigen queer identiteit speelt als hij naar dit werk kijkt.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl