‘Je bent én kunstenaar én docent, en dat kun je integreren’ – in gesprek met Emiel Heijnen en Melissa Bremmer over Wicked Kunsteducatie
Iemand zei eens tegen ons: ‘you make arts education so sexy’, vertelt Emiel Heijnen. ‘Dat komt vanwege dat imago van kunsteducatie met de aardappelstempels, die soms heel tof kunnen zijn, maar daar zit een soort stoffige sfeer omheen waar wij niets van willen weten.’ Suzanne Dikker gaat naar aanleiding van het verschijnen van Wicked Kunsteducatie in gesprek met Melissa Bremmer en Emiel Heijnen. Het boek is een praktische handleiding die je helpt om in het ontwerpproces terecht te komen en tegelijkertijd onderwijskundige voeding vanuit de kunsten biedt.
De crypte in het café – over Colostric liturgy in Kunsthal Kloof
Anne-Mirthe Huijser bezocht de duo-expositie Colostric Liturgy in Kunsthal Kloof. De installatie die ze daar zag zet haar aan het denken over de rol van religie en spiritualiteit in de hedendaagse samenleving en in haar eigen leven. ‘De werken in Kloof brengen me in verwarring. Ik word geconfronteerd met mijn eigen wereldbeeld. Ik heb nooit om kunnen gaan met de ‘quick fix’-mentaliteit, vanuit mijn opvoeding heb ik geleerd altijd diepgang te zoeken. Niks hoort makkelijk te zijn.’
Het gereedschap van de meester zal het huis van de meester nooit afbreken – over de Badkuiplezing van Renzo Martens
Het Stedelijk Museum Amsterdam is gebouwd met donaties van families die hun fortuin verdienden met gedwongen arbeid op koloniale plantages. Dat benadrukte Renzo Martens wederom tijdens zijn Badkuiplezing in het museum. Ook groef hij in navolging van Jan Dibbets de fundamenten van het Stedelijk uit. Berber Meindertsma woonde zowel de lezing als de performance bij en vraagt zich af of het Martens gaat lukken het museum van binnenuit te veranderen.
KUNST IS LANG: Baby Reni
Deze week is Irene Hà te gast bij Kunst is Lang. Irene is beter bekend onder haar artiestennaam Baby Reni, ze is afgestudeerd als modeontwerper maar is net zo goed kunstenaar te
noemen. Haar werk gaat over het reproduceren en samplen van culturele invloeden, processen die door globalisering in een stroomversnelling zijn gekomen. Zo nam ze voor een recente installatie een aantal kledingstukken van westerse merken die hun ontwerp op Aziatische
kleding baseerden, om die weer te reproduceren in stoffen die ze zelf heeft gevonden. In diezelfde installatie hing naast een traditioneel Vietnamese jurk, een eigen ontwerp met daarop een afbeelding van instant noodles.
‘Ik ben kunstenaar als een daad van verzet’ – op atelierbezoek bij Annemieke Alberts
Annemieke Alberts beschouwt kunst mede door haar orthodox-christelijke opvoeding als een vorm van verzet en vrijheid. Haar schilderijen kenmerken zich door een unieke benadering van ruimte, kleur en licht. Alex de Vries bezocht haar atelier en sprak met Annemieke over haar praktijk. ‘Het begrip vrijheid – het verlangen daarnaar – is een rode draad in al mijn werk. Het manifesteert zich als een ruimte waarin je alle kanten op kunt.
Het slavernijmonument dat er niet kwam – over ‘Kom’ van Zeus Hoenderop en ‘ulwela amaza’ van Buhlebezwe Siwani
Maurits de Bruijn bezocht in het Zeeuws Museum de slavernijtentoonstelling. Hoewel de vroegmoderne Staten van Zeeland verantwoordelijk zijn voor 45 procent van de totale Nederlandse rol in de deportatie van tot slaaf gemaakten, wordt dit slavernijverleden in de provincie nog nauwelijks erkend. Blijk daarvan geven ook de racistische leuzen op het slavernijmonument Kom van Zeus Hoenderop dat maar kort in de openbare ruimte te zien was. Rekenschap afleggen over ons verleden gaat met ongemak gepaard. Dat maakt ook het werk van Buhlebezwe Siwani zichtbaar: ulwela amaza in ROZENSTRAAT toont zwarte performers die op verschillende locaties in Amsterdam en Middelburg ‘dansen’. ‘Vooral de groepschoreografieën maken indruk, ze representeren al die zwarte lichamen die door witte Nederlanders zo onmenselijk zijn behandeld, ze eisen ruimte op en daarmee erkenning.’
Kursaal en zeedijk – winter in Oostende
Lena van Tijen wordt tijdens haar studie aan de kunstacademie geraakt door het werk van James Ensor. De manier waarop de kunstenaar eenzaamheid weet te verbeelden zet haar aan een expositie van zijn werk in Mu.ZEE in Oostende te bezoeken. Daar ontdekt ze het werk van Léon Spilliaert, die eveneens eenzaamheid onderzoekt, maar dit vanuit een geheel andere invalshoek benadert. De rauwe en oprechte manier waarop hij zijn isolatie verbeeldt, raakt haar diep. ‘Beide kunstenaars lijken te begrijpen dat de mens, zij het alleen of samen, poogt eenzaamheid te overbruggen, zonder daar ooit echt in te slagen.’
KUNST IS LANG: Elizar Veerman
Deze week is Elizar Veerman te gast bij Kunst is Lang. Elizar begon als tiener met het portretteren van zijn vrienden op straat, en ontdekte al snel dat fotografie een goed medium is om
meer zichtbaarheid te creëren voor de Molukse gemeenschap en cultuur. Na zijn portretten van meerdere generaties Molukkers in Nederland, richt hij zich op het vastleggen van jonge mannen die leven in de periferieën van grote Europese steden, zoals Amsterdam of Marseille. Op een warme en soms dromerige manier vangt hij in analoge foto’s hoe ze zich via hun bewegingen, kleding en voertuigen profileren en zich hun omgeving eigen maken.
KUNST IS LANG: Ricardo van Eyk
Deze week is Ricardo van Eyk te gast bij Kunst is Lang. Zijn installaties en schilderwerken bevatten elementen van architectuur en bouwmaterialen. Zo maakte hij grote schotels van aluminium, waarin mysterieuze tekeningen zijn gemaakt én weer uitgewist, of bewerkte hij roestvrijstalen panelen met een slijptol, zodat ze veranderen in wonderlijk vervormde, spiegelende oppervlaktes.
Schrijvend tekenen – De zelfoverwinning van Mariette Linders
Alex de Vries sprak met Mariette Linders over haar loopbaan en kunstpraktijk, en hoe onverwachte gezondheidscomplicaties haar werk en benadering van kunst hebben beïnvloed. Mariette reflecteert op de ervaringen die ze op verschillende werkplekken en in samenwerking met anderen opdeed, en hoe deze haar ontwikkeling als maker hebben gevormd. ‘Ik wilde kunst maken die als luciferhoutjes tussen de oogleden zou staan. Wakker blijven, niet alles aannemen, maar zelf blijven kijken. En ik wilde het “intellect” gevoelig maken, een lichaam als bedding geven.’
De dood als voortdurende staat van verandering – over VIGIL: Death and the Afterlife
Lara Bongard bezocht de tentoonstelling VIGIL: Death and the Afterlife. Ze werd onder andere geraakt door het werk van Folkert de Jong en Simon Chovan. Aan de hand van deze werken reflecteert Lara op de menselijke relatie met de dood en de onderlinge verbondenheid van leven en dood. ‘Misschien moeten we af en toe een metaforische dood omarmen om opnieuw geboren te worden. Als we de dood als een middel tot vernieuwing zien, kunnen we ontdekken dat het de cyclische aard van het leven is die ons voedt.’
Weken in water – over After us en The Outrun
Twee vrouwen, ieder alleen op de wereld. Puck Kroon zag Nora Fingscheidts film The Outrun over een jonge vrouw die kampt met een alcoholverslaving en Davy Pieters’ voorstelling After Us, over het zoeken naar houvast binnen de tijdelijkheid van het bestaan. De hoofdpersonages vinden beide soelaas in het water.
Vertrekken – te gast in het huis van architect Jože Plečnik (1872-1957)
De Sloveense architect en stedenbouwkundige Jože Plečnik (1872-1957) is een figuur die gehuld gaat in verhalen en mythes, en tegelijkertijd een nationale culturele heldenstatus geniet. Bart Lunenburg resideerde in het Plečnik Huis en ontwikkelde daar de solotentoonstelling To Decide Where The Shadow Falls. Lunenburg is geïnteresseerd in hoeverre de persona van één architect, met diens persoonlijke voorkeuren, angsten, verlangens en politieke ideologie de manier bepaalt waarop we private en openbare ruimtes in een stad beleven. Hoe leven we in de sculpturale droom van een architect? Sculpturen die historisch gezien vrijwel uitsluitend zijn vervaardigd door mannelijke architecten?
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl