Het niets en alles dat het opvreet – over het werk van EMIRHAKIN, Brat, Camping en FADAT
‘Principes en overtuigingen zijn mooi, maar weinig waard zolang ze geen stand houden zodra we zelf gevaar lopen’, schrijft Maurits de Bruijn naar aanleiding van het openingswerk If I go further, I will burn van EMIRHAKIN in de expositie Remarkable Meetings with Disgusting Men in W139. Aan de hand van deze tentoonstelling, werk van performanceduo FADAT, Maartje Wortels nieuwe roman Camping en Charli xcx’s Brat onderzoekt Maurits in dit essay nietszeggendheid of uitzichtloosheid als materiaal.
KUNST IS LANG: Fiona Lutjenhuis
Het teken- en schilderwerk van Fiona Lutjenhuis staat bol van de religieuze symbolen, wervelende patronen en menselijke gedaantes, die soms tot in detail zijn uitgewerkt en soms zijn beperkt tot de vorm van een geest of silhouet. Ze lijken altijd te gaan over onze dagelijkse materiële wereld, in relatie tot een bovennatuurlijke geestelijke wereld.
Aan Carmen
Kelly van Kampen presenteerde vorige week haar tentoonstelling ‘Het is mij uiteindelijk niet gelukt om er bij te zijn, kan ik je later bellen?’ in café Engelenbewaarder in Amsterdam. De beelden van Kelly verkennen thema’s van vriendschap en het verlangen naar connectie. Voor de tentoonstelling schreef schrijver Gilles Groot een prozastuk dat de foto’s aanvult. De tentoonstelling is nog te zien tot en met eind oktober in Arti.
Meegaan of achterblijven – wat gebeurt er als we kunst bezien door de lens van de psychische gezondheid van diens maker?
Wolter de Boer verkent in dit essay aan de hand recente tentoonstelling Matthew Wong | Vincent Van Gogh: Painting as a Last Resort in het Van Gogh Museum hoe het contextualiseren van hun oeuvre aan de hand van hun mentale gezondheid en hun suïcide de beleving van het werk kleurt. Wolter bevraagt op een verfijnde manier dit soort pogingen om het gesprek over mentale gezondheid open te breken en welke rol taal daarin speelt. ‘Psychische gezondheid is mijn vak – als psycholoog probeer ik dagelijks een ruimte te scheppen waarin mensen kunnen spreken over de narigheid die zich voordoet in hun hoofden, hun relaties, hun levens. Taal is, uiteraard, essentieel in mijn werk – het is eigenlijk het enige instrument dat ik kan inzetten om me een voorstelling van iemands binnenwereld te maken.’
Tendentieuze imago’s – over hoe Keizer Augustus de alleenheerschappij naar zich toetrok en Trump het opnieuw probeert
Het zien van Andres Serrano’s film Insurrection, waarin beelden van de bestorming van het Capitool in Washington verwerkt zijn, was voor Hille Engelsma aanleiding om de retoriek en strategie van Keizer Augustus naast die van Trump te leggen. Beiden geven zodanig kleur aan actuele en historische gebeurtenissen, dat ze passen in hun belofte van een terugkeer naar, respectievelijk, de vermeende gloriedagen van de Romeinse Republiek en een ‘Great America’. Dat geidealiseerde beeld is niet alleen gevaarlijk, het is bovendien uitsluitend, racistisch en mensonterend.
KUNST IS LANG: Ringel Goslinga
Ringel Goslinga gebruikt fotografie om de wereld vast te leggen en te bestuderen. Zo portretteerde hij de sociale omgeving van zijn beide gescheiden ouders, om uit te vinden waarom hun levens niet meer bij elkaar pasten. Voor zijn nieuwste project Aluk to Dolo reisde hij zijn opa achterna, die in 1933 besloot als zendingsarts naar het Indonesische eiland Sulawesi te gaan.
Miriam Cahn: Blumendenken
Naar aanleiding van de dit weekend geopende tentoonstelling Reading Dust over het werk van Miriam Cahn in het Stedelijk Museum Amsterdam, herpubliceert Mister Motley vandaag het essay dat Hanne Hagenaars schreef na het zien van Miriam Cahns solotentoonstelling Ma Pensée Sérielle die vorig jaar te zien was in Palais de Tokyo, Parijs. Lees over door de zachte sferische kleuren van de werken die tegelijkertijd een niet mis te verstane klap weten uit te delen: ‘Doordat Cahn haar personages vaag houdt, het zijn geen portretten, en met een paar minimale verfstreken een intense uitdrukking weet te geven, besef je meteen: dit geweld is geen uitzondering, dit gaat niet over een bepaalde persoon, dit is de mensheid.’
Gloeiende lijven en nattige koelte – over Les noces solaires van Laurent Proux
Textiele structuren en texturen – en de vaak sensorische processen die bij het maken daarvan komen kijken – vormen de drijvende krachten achter het maakwerk van Suzanne Dikker. Voor de rubriek Gevonden voorwerpen schreef zij over de gedachtestroom die op gang kwam na het zien van het schilderij Les noces solaires van Laurent Proux.
Uitreiking Buning Brongers Prijzen 2024
Op vrijdag 4 oktober worden de Buning Brongers Prijzen uitgereikt in Arti et Amicitiae in Amsterdam. Joost Jungsik Vormeer en Helena Julian interviewden voor Mister Motley de zes winnaars: Nazhifah Aisy, Mounir Eddib, Lorian Gwynn, Kyara van Meel, jahi quasi reeberg en Tiago Santos. Kom morgen hun werk in het echt bewonderen!
KUNST IS LANG: Koen Hauser
xKoen Hauser is een zelfverklaard foto-alchemist. Door de combinatie van verschillende fotografische lagen en digitale bewerkingen, en door medewerking van kunstmatige intelligentie, maken zijn beelden een wereld zichtbaar die geen fysieke basis kent.
De romantiek van een celstructuur – in gesprek met Kyara van Meel
Kyara van Meel is een van de zes winnaars van de Buning Brongers Prijzen 2024. Mister Motley interviewt dit jaar alle kunstenaars. Helena Julian ging met Kyara in gesprek over haar fascinatie voor botanische structuren en romantische landschappen, en hoe ze deze vermengd in een gelaagd beeld vol beweging.
We hebben een vorm gevonden – een interview met de bladzijden van Marieke Coppens’ boek
In dit interview gaat Dorien de Wit in gesprek met de bladzijden uit Marieke Coppens’ boek niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden. Wat is eigenlijk hun verhaal? Waar komen ze vandaan en hoe zijn ze in het boek terechtgekomen?
KUNST IS LANG: Koen Kievits
De conceptuele werken van Koen Kievits hebben verschijnen en verdwijnen als rode draad. Vanuit de vraag wat een afbeelding een afbeelding maakt, schuurt hij bijvoorbeeld lagen van foto’s weg, tot er een opgeruwd oppervlak overblijft dat alleen nog verwijst naar de weggevaagde beeltenis. In een ander werk stroomt er zand uit een opgehangen frame, zodat de compositie in dat frame langzaam verdwijnt en het zand in een nieuwe gedaante op de vloer verschijnt.
Het beslissende moment – in gesprek met Lorian Gwynn
Lorian Gwynn is een van de zes winnaars van de Buning Brongers Prijzen 2024. Mister Motley interviewt dit jaar alle kunstenaars. Joost Jungsik Vormeer ging met Lorian in gesprek over de invloeden in haar werk: haar reizen naar Indonesië, de natuur, de rust van de kindertijd. ‘Als je naar mijn schilderijen kijkt, en dat kun je op foto’s niet zo goed zien maar in het echt wel, zie je door de dikte van de verf soms nog iets uit een vorig leven. En dat is in de realiteit ook zo. Zo ervaar ik het, dat het leven een bepaalde gelaagdheid heeft.’
Luxueus ten onder
‘Mijn vriendin keek mij samenzweerderig aan en stelde voor het zwembadtrappetje weg te halen.’ Lena van Tijen schrijft dat voordat ze wist wat ‘sadist’ betekende, ze er een was. In het essay Luxueus ten onder onderzoekt ze het verschil tussen menselijk lijken en menselijk zijn. Aanleiding hiervoor is de tentoonstelling Whatever Remains Unchanged is Already Dead van Diana Gheorghiu, Jill Verweijen en Linnéa Gerrits die vanaf vrijdag 27 september te zien is bij Das Leben am Haverkamp in Den Haag.
Nieuwe artikelen laden...