Mister Motley — Het magazine dat kunst en leven aan elkaar knoopt

Naar aanleiding van de dit weekend geopende tentoonstelling Reading Dust over het werk van Miriam Cahn in het Stedelijk Museum Amsterdam, herpubliceert Mister Motley vandaag het essay dat Hanne Hagenaars schreef na het zien van Miriam Cahns solotentoonstelling Ma Pensée Sérielle die vorig jaar te zien was in Palais de Tokyo, Parijs. Lees over door de zachte sferische kleuren van de werken die tegelijkertijd een niet mis te verstane klap weten uit te delen: ‘Doordat Cahn haar personages vaag houdt, het zijn geen portretten, en met een paar minimale verfstreken een intense uitdrukking weet te geven, besef je meteen: dit geweld is geen uitzondering, dit gaat niet over een bepaalde persoon, dit is de mensheid.’

Textiele structuren en texturen – en de vaak sensorische processen die bij het maken daarvan komen kijken – vormen de drijvende krachten achter het maakwerk van Suzanne Dikker. Voor de rubriek Gevonden voorwerpen schreef zij over de gedachtestroom die op gang kwam na het zien van het schilderij Les noces solaires van Laurent Proux.

xKoen Hauser is een zelfverklaard foto-alchemist. Door de combinatie van verschillende fotografische lagen en digitale bewerkingen, en door medewerking van kunstmatige intelligentie, maken zijn beelden een wereld zichtbaar die geen fysieke basis kent.

In dit interview gaat Dorien de Wit in gesprek met de bladzijden uit Marieke Coppens’ boek niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden. Wat is eigenlijk hun verhaal? Waar komen ze vandaan en hoe zijn ze in het boek terechtgekomen? 

De conceptuele werken van Koen Kievits hebben verschijnen en verdwijnen als rode draad. Vanuit de vraag wat een afbeelding een afbeelding maakt, schuurt hij bijvoorbeeld lagen van foto’s weg, tot er een opgeruwd oppervlak overblijft dat alleen nog verwijst naar de weggevaagde beeltenis. In een ander werk stroomt er zand uit een opgehangen frame, zodat de compositie in dat frame langzaam verdwijnt en het zand in een nieuwe gedaante op de vloer verschijnt.

‘Mijn vriendin keek mij samenzweerderig aan en stelde voor het zwembadtrappetje weg te halen.’ Lena van Tijen schrijft dat voordat ze wist wat ‘sadist’ betekende, ze er een was. In het essay Luxueus ten onder onderzoekt ze het verschil tussen menselijk lijken en menselijk zijn. Aanleiding hiervoor is de tentoonstelling Whatever Remains Unchanged is Already Dead van Diana Gheorghiu, Jill Verweijen en Linnéa Gerrits die vanaf vrijdag 27 september te zien is bij Das Leben am Haverkamp in Den Haag.

Unfinished obelisk werpt licht op de praktijk van vertalen. Kunstenaar Jack Eden onderzoekt in een poetische kunstenaarstekst hoe sculptuur een uiting van symboliek kan zijn, en dus een vertaling van relaties en gevoelens. Vertrekpunt is een eeuwenoude obelisk die gemarkeerd is in het graniet, maar nooit helemaal is uitgehouwen, en dus niet tot stand gebracht. Welke vertaalslagen – meetkundig, taalkundig en beeldhouwkundig – zijn nodig om dat waar zij voor staat voort te zetten in Edens eigen idioom?

Doris Boerman is te gast in Kunst is Lang. Doris is gefascineerd door hoe we ons lichaam en uiterlijk manipuleren om een gewenste identiteit uit te drukken. Ze onderzoekt met haar werk de verbanden tussen het lichaam als presentatiemodel voor een identiteit, en de tentoonstellingsmuren als presentatiemodel voor kunst.