Mijn naam in de lucht met ketchup

4 maart 2014

‘Hoe is het met ketchup mijn naam in de lucht te schrijven’

Een ding dat op mijn to-do list van het leven staat, hoe onmogelijk realiseerbaar ook, is een ruimtevaart. De gedachte hoe het is om je in het luchtledige te bevinden, nietig in de zwarte oneindigheid waar de aarde een knikker groot is, gaat mijn gedachten te boven. Ik zou willen weten hoe het is om een borstcrawl te maken. Zou ik met ketchup mijn naam in de lucht kunnen schrijven als ik maar snel genoeg ben?

Maar een interview met Suni Williams zette mij grofweg weer met beide voet op aarde. Williams is een Amerikaanse astronaute die zich ruim een jaar in de ruimte bevond voor twee missies ten dienste van the International Space Station. In het interview met BBC vertelde ze hoe je het leven in de ruimte dragelijk maakt. Van belang was alles zo “gewoon” mogelijk te houden. Ze borstelde d’r haar elke dag precies zoals ze thuis deed, los van of het er ook werkelijk beter door uitzag. Memorabilia zoals een knuffeldier van haar kleine Jack Russell nam ze mee, maar ook marshmallow-crème. Zo kon ze haar favoriete snack maken waar ze van jongs af aan fervent van was.

Maar ze vertelde ook dat op zo’n grote afstand, ondanks de normaliteit die ze probeerde te implementeren, aardse zaken triviaal werden. Politiek speelde geen rol meer; ze was een mens en niet meer een Amerikaan. Niet het nieuws zelf maar de mensen werden belangrijk in haar gedachte. Deze verandering van blik in combinatie met de impact van het dagelijkse deed me opeens beseffen wat kunstwerken zo nu en dan kunnen. Ze zijn (bijna) volledig ontleedbaar in alledaagse zaken: welke materialen er worden gebruikt, wat er wel en niet wordt afgebeeld, hoe groot het is en welke andere (fysieke) eigenschappen je nog meer wilt erkennen. En tegelijkertijd wordt je plots omgeven door een veilige ruimte als een cocon die je in staat stelt fenomenen van een afstand te bekijken. Gelanceerd met het ontbreken van weerstand krijgen gedachten de vrijheid. Wat doet me aan het hart en wat kan me gestolen worden? Wie ben ik op dat kleine haarspeldje binnen die te verwaarlozen tijd? Soms komen de gedachten als een windtunnel, soms doen ze zich netjes een-voor-een voor als een sollicitatieronde. En opeens ben je weer op aarde door de gewoonheid dat het maar een projectie of simpelweg klei is die zorgt dat je niet langzaam de oneindigheid in wegdrijft. Je hebt het aardse, dagelijkse nodig om veilig op afstand te kunnen overleven en het aardse te overzien.

Misschien wordt het ooit betaalbaar om een werkelijke ruimtereis te maken en op weg naar de rode planeet werkelijk de aarde te begrijpen met mijn favoriete shirt als herinnering aan het “gewone”. Maar tot die tijd neem ik genoegen met minder en is James Turrell mij copiloot.

Deze tekst is afkomstig van de website www.1000things.org: een bonte verzamelbak vol wonderlijke ideeën, inspirerende figuren, schitterende dingen en gekke gebeurtenissen, met Hanne Hagenaars als drijvende kracht.