Eindexpo Minerva Groningen, 2015

Anna-Lucia Rijff verraste mij volledig met haar ijssculpturen die zij op een plateau op de eerste verdieping toonde en in deze hitte snel wegsmolten. Wie het gebouw betrad zag achter de schuifdeuren eerst een bordje met “opgepast natte vloer” en daarachter een schoonmaker die de vloer stond te dweilen. Van boven de trap door het plafond drupte het water heel hard naar beneden. Pas bovengekomen werd duidelijk dat het dweilen bij haar werk hoorde.

Wim Warrink toonde in een verder smetteloze ruimte zijn ingenieuze verfmachines die als doel hebben om met een grote kracht de verf uit de blikken zo ver mogelijk te laten wegschieten over de vloer die helemaal onder de vlekken en spatten zat.

Nia Konstantinova presenteerde zich als dictator compleet met propagandafilmpjes, een wereldkaart met de volgens haar werkelijke grenzen, grootse sculpturen en vlaggen.

Marielin Simons had een stuk bos in een grote kijkdoos geplaatst. Tussen de berkenstammen kon je lopen, maar het was mooier om het van buitenaf te bekijken.

Ruben Jager exposeerde in een donkere kamer met zand op de vloer zijn sculpturen die sterk op onderwater organismen als zee-anemonen en koralen deden denken.

Sjors Hoogerdijk liet het geluid in een kamer en zelfs de hele verdieping harder en hoger klinken door meer licht in de ruimte te maken middels o.a. het omhoogtrekken van de raamblinderingen. Zodra het donkerder werd gingen de tonen die door de installatie met luidsprekers, versterkers en lichtsensoren verspreid werden, weer omlaag. Een ware interactieve geluidsinstallatie.

Nouk Moltmaker studeerde af met een weggeefwinkel, waar werkelijk al haar kledingstukken (m.u.v. onderbroeken en een lievelingstrui) en accessoires meegenomen konden worden. Aan alle 1068 spullen (kleding, bh’s, sieraden, schoenen, tassen) had ze een kaartje vastgemaakt met niet een prijs, maar haar herinnering aan het desbetreffende item. Voor dit project woonde zij in een huis met 3 slaapkamers waarvan er 2 door al haar kleding en accessoires werden ingenomen; nu is zij verhuisd en woont zij in slechts een kamer. Bezoekers mochten gratis een item mee naar huis nemen als zij een nieuwe gedachte aan het stuk meegaven door deze op een sticker op te schrijven. Het resultaat was een wand met een inventarisatie van alle spullen, Nouk’s herinneringen eraan en de bijbehorende gedachten van de nieuwe eigenaar. Doel van dit project was om los te komen van alle spullen en dichterbij het immateriële te komen.

Wouter Reininga toonde een wandelkar met alle materialen daarop om even aan de aarde te kunnen ontsnappen middels een luchtballonvaart. Hij is een moderne romanticus zoals de vroegere kunstenaar C.D. Friedrich; beiden willen opgaan in de immense grootsheid van de natuur. 

Dewi Brouwer presenteerde een paar korte videowerken en gaf live optredens waarbij ze de toeschouwers als geluidsinstrument gebruikte. Heel intiem kwam zij dicht bij haar publiek staan om bij de een de hartslag, bij de ander de ademhaling, en bij een volgende de maaggeluiden op te nemen, daarbij versterkte zij zelf deze ritmes en geluiden door deze met haar stem of handen over te brengen op haar opname-en-afspeel-apparaat die deze als een symfonie liet klinken.

Clementine van der Bent had een korte film gemaakt waarin 5 kamers en hun bewoners gedurende de ochtend, middag, namiddag, avond ieder voor 1 minuut gevolgd werden. Een film waarbij je in het leven van anderen naar binnen kunt gluren.

Geertje Geertsma toonde een aantal eigenaardige foto-tekeningen waarbij de mens in een harig dier veranderd is.

Marlis van Nunen exposeerde een geluidswerk (“I love you here and there and everywhere”), een tekst “filled up with love” gemaakt van roze elastiekjes gespannen aan een wand. Door een tekst gemaakt van metaaldraad “hurry up love” groeiden juist heel traag twee passiebloem-planten.

Cindy Wegner tenslotte gaf als een mol een spannende rondleiding door het gebouw. Het was verboden om de lift te gebruiken, maar met Cindy werd deze naar harte lust gebruikt om naar de -voor het publiek- ontoegankelijke verdiepingen in de flat te gaan. Op de 12e etage bezochten we de duistere kamers met koelingssystemen en noodaggregaten, en als een mol kropen we door de diepste krochten van de flat waar zich hele archiveringssystemen bevonden.

De eindexpo Minerva Groningen was van 4 t/m 9 juli 2015 te zien.